Tamaaaamen geçmesi kişiden kişiye göre değişir. Ama en az 5-6 ay zaman ver kendine. Benim tekrar insana dönmem iki seneyi buldu. Korkunç bir haldeydim. 33 gunlukken kayinpederim bebeği sert tuttu diye saatlerce aglamistim. Genel olarak çocuk agladi ben ağladım. Arabayı sevmezdu. Bi yere gidene kadar aglardi ben de aglardim arabada. Eşimle zaten aram kötüydü. Her şeyin suçlusu oydu bana göre
üzülme gececek. Zaman zaman zaman...
Bebeğime sevgim sonsuzdu muhakkak ama doğumdan hiç iyki doğurmuşum niye daha önce anne olmadım hiç demedim.
Benden size tek tavsiye şu an emziriyorsanız keyfine varın gerisini BOŞ VERİN.
Bende aynı şeyi yaşamıştim bir de çok zor bir bebekti hele de bir türlü derdine derman olamamak.. deli gibi istediğim çocuğu istemiyor gibi hissetmek yük gibi görmek kendimi o kadar kötü hissettirirdiki bir de ona üzülürdüm
Moda mi? Yayginlasan rahatsizliklara hastaliklara moda mi diyorsunuz? Ornegin eskiden verem vardi bitti modasi gecti simdi kanser var moda? Panik atak,anksiyete var moda?
Tüm kalbimle en kısa zamanda kendinizi iyi hissetmenizi diliyorum. Son dediğinizin sıkıntısını çok çektim. Ben millete hee hee dedim. Geçte olsa. Doğum yaptığım günden itibaren kimse bana he he demedi. Alttan almadı.
Derdini anlamam zaman aldı. İlk günden iletişim delisi anne bebek olamadık. Ve daha neler neler...
Tatlım herşeyin olduğu gibi evladın bile aşırı korunması zarar.ilk bebeğimde onu kaybetmekten o kadar korkuyodumki uyku uyuyamıyodum.hayallerimde onu biyere bıraktığımı görüyodum zarar verdiğimi görüyodum.elimde olmadan sürekli böyle şeyler düşünüyodum sonra ağlıyodum.ikinciside benim evladım ama ona karşı hiç böyle duygularım olmadı.ilkinde hastanede sabaha kadar uyumamıştım bebeğimi çalcaklar diye.çok kötü duygular allah yaşatmasın.
Bazen emzirirken de bunaliyorum memede kalma suresinden dolayi ama emzirdigime sukretmem gerekiyo sanirim .emzirmeme olayi cok koyuyor demişsiniz ya o da ayri bi vicdan azabi yaratiyo sanirom
Kesinlikle şükret canım emziremeyen annelerde bu süreç daha sıkıntılı ilerliyor.
Çocuk her zaman farklı şekillerde devam eden bir tedirginlik hali...
Normal doğum yaptım, bahsettim çok ağlayan bir çocuğa sahiptim ama inanin en zoru göğüs ağrısıydi ağrısız sizisiz emzirebiliyorsaniz hiç dert etmeyin...
selinim25
in de dediği gibi ağrısız, sızısız, meme acısı yüzünden şekilden şekile girmeden emzirebiliyorsanız bu bile çok büyük bir artı.Gercekten yazdiklarinizi dehsetle okudum ve cok uzuldum gogus ucu yaralari küçük capli bile olsa cok can yakici olabiliyorken sizin yasadiklariniz gercekten agir olmus .iyi bir hemsireye denk gelindigi taktirde surec daha kolay atlatilabiliyor sizin sanssizliginiz boyle bi hemsireden yoksun olmak olmus.sukur ki atlatmissiniz allah kimseyi bu durumlara düşürmesin lohusalik zor bide uzerine boyle sağlık sorunlari cekmek daha da zor..Emzirme üzerine bunaldığınızı söylemişsiniz S Socialmom ,sadece emzirmek emzirememek de değil olay.
Moral bozmamak için anlatmayayım demiştim ama bak bu emzirme kısmını örnek vereyim kendi yaşadıklarımdan, eğer yaşayan varsa üzülmesin, geçiyor öyle de böyle de...
Sezaryen doğum yaptım, 26-27 gün oluyordur taş çatlasın, hadi bir ay diyelim...
Doğum sonrası sütüm inmedi, üstelik kimse emzirme eğitimi de vermedi bana. Bilgilerim kısıtlıydı, uygulama konusunda bi tecrübem yoktu, bazen bir şeyi okumak yetmiyor, birilerinin de göstermesi gerekiyor, kimse emzirme konusunda bir şey söylemedi bana ne büyük hata (Hemşireler de hatalı bu konuda) ... Bebeği günlerce emzirmek için uğraştım kendi çabalarımla, kvm ve annem zaten ikisinin de ilk torunu, kadınlar kafayı yediler ne yaptıklarını bilmez haldeler, başımda gardiyan gibi beklediler durdular çocuğu emzirmem için.
Sonra yanlış emzirme yüzünden göğüs uçlarım yara oldu, koca koca çatlaklarla doldu, kanadı vs. Çocuk her emmeye çalıştığında etimden et koparılıyor sanki yok böyle bir acı... Annemler emsin çocuk diye ısrar ettikçe, ben de kendimi sıkıyorum zorluyorum kendimi ama emme seanslarımız artık işkenceye dönüşmüş durumda, kremler sürüyorum ama nafile "Ben kötü anne miyim? Herkes nasıl yapıyorsa ben de yapıcam, dayanıcam" dedim üstüne gittim.
Sonunda çocuğun yanaklarından aşağı sütle beraber kan indi. Annemler ne olduklarını şaştılar. Böyle bir şey yaşamamışlar ömürlerinde, böyle bir acı görmemişler, bir de bana direktif vermeye çalışıyorlardı... Pişman oldular, özür dilediler.
Dayandım ya, meme başım sanki kopuyormuş gibi ağrıdı günlerce ve ben her seferinde çocuğumu emzireceğim diye yarım saat yarım saat bacaklarımı karnıma çektim, acıdan dişlerimi sıktım ve dayandım ya... Sezaryen kesiğimi unuttum, ameliyat geçirdiğimi unuttum onun ağrısına... Ancak şiddetli yaşayan bilir bunu.
Doktor kontrollerine gittik, her gittiğim yerde, her konuştuğum kişiye ağlıyorum tutamıyorum kendimi, dakikalarca, gözlerim şişip burnum kızarıp yüzüm tanınmaz hale gelene kadar ağlıyorum, susturamıyorlar...
Şimdi emzirmelerimiz düzeldi şükür, bir hemşire abla yardımcı oldu, onun sayesinde 2-3 gün içinde toparladık atlattık. Ama günlerce çektiğim o eziyet... Anlatamam ya...
Bu süreçte yaşadıklarımdan sadece biri bu, en ama en kötüsü bile bir şekilde geçiyor.
Kafanı takma, milletin dediğini duymazdan gel, çok canını sıkarlarsa "Beni yalnız bırakın" diye kibarca kov.
Baktın çok uzun süre devam ediyor ruh halindeki düşüklük, gerekirse bir doktor yardımı almaktan çekinme.
Cok tesekkur ederim canim yazdiklariniz güç verdi bana kendim için daha da caba gostericem zaten 1 ayi gecti esim 40 i sayiyo burdakileri okusa aylar sürdüğünü falan duysa komaya girer
