Merhabalar arkadaşlar bu siteye yeni üye oluyorum hep okurdum burada yazılanları ama bu lohusalık sürecinde çok yalnız kaldığım için derdimi anlatacak paylaşacağım kimsem olmadığı için ilk kez bende yazmak istedim. Yargılamadan anlayarak yerime koyarak cevap verirseniz çok mutlu olurum. Biz eşimle nişanlılık aşamasındayken birlikte olduk ve hamile kaldım lakin bu nişanlılık aşamasına geçemeden ayrılmıştık. Hamile kalınca apar topar bir evlilik sürecine girdik çok kavgalar ettik bir nevi bebek için ikimizde evlenmek zorunda kaldık. Evlendikten sonrada maalesef anlaşmazlıklar düzelmedi hep kavga halindeyiz bana sürekli hakaretler ediyor ağıza alınmayacak küfürler beni evden kovdu defalarca birkaç defa da fiziksel şiddet gördüm. Annemin evine gittim ailesiyle konuştum bi şekilde beni eve geri getirdi. Bu arada ben tek çocuğum babam vefat etti sadece annem ve ben varız ortaokuldan beri çalışıyorum hamilelik sürecinde de hep çalıştım ta ki doğum iznim gelene kadar. Şimdi diyeceksiniz ki neden geri döndün çünkü hep tehdit edildim herkese evlenmeden önce birlikte olduğunu söylerim dedi annen seni siler zaten kimsen yok çocuğu senden alırım seni öldürürüm diyip buna yönelik hareketlerde bulununca cesaret edemedim. Ha bu süreçte ölmeyi de kendi kendime düşünmedim değil , haplarla uzun uzun bakıştığım çok zaman oldu. Neyse sonunda doğum yaptım çocuğumda sıkıntı çıktı yoğun bakım vs 10 gün kadar hastanede kaldık. Şimdide beyninde hasar kalıp kalmadığına bakılıyor bebeğimin bu süreçte maalesef çok yalnız kaldım bebeğim iyi mi değil mi bilmiyorum herşey Allahtan biliyorum lakin hangi anne bu ihtimali düşünüp üzülmez ki üzüldüğüm için de eşim eşimin ailesi tarafından pek hoş karşılanmadım. Hastaneden sonra annem kalmaya geldi bize 1 hafta anca kaldı ve gitti. Yeni anne olmuşum, ev işi bilmiyorum yemek bilmiyorum doğru düzgün evlendiğimde hamileydim çalışıyordum. İnsanlar gelmek istiyor bebeğe mi bakayım eve mi bakayım eşimle de tartışma halindeyiz hep annemin gittiği gün ağladım ve bana karşı annen kaçtı dayanamadı sen kimsesizsin kimsen yok senin diyip ben ağlarken başımda bunları söyledi. En son ki mevzuya gelirsek 3 gündür hastayım kalkacak dermanım yok ama insan evladı için ayakta kalmak zorunda eşime dedim ki 3 gündür sağlık ocağına gidelim bebeğe geçmesinden korkuyorum inanın kendim için değil götürmedi bugün gene dedim neymiş eniştesi ev alacakmış ev bakmaya gideceklermiş onun yanında olması lazımmış götüremezmiş hastaysam annem gelip baksınmış tabi gelirseymiş dedi hasta olduğum içinde kahvaltı hazırlayamadım bebekte pek durmadı o yüzden de karı değilmişim ben asla avrat olamazmışım aç gönderiyormuşumonu beni boşayacakmış. Gerçekten artık tükendim önümü göremiyorum ne yapmam lazım onu da bilmiyorum.