- 28 Ekim 2020
- 5
- 1
- 25
- Konu Sahibi gizlimoddd
- #1
Öncelikle herkese merhaba. Ben 21 yaşında bir kızım, buraya bir sorunumu yazacağım sizlerden tavsiye ve yönlendirme almak istiyorum. Benim için çok zor bir durum. Cevap veren herkesten şimdiden Allah razı olsun.
Be 18 yaşındayken biriyle tanıştım . buraları çabuk geçeceğim. İlk andan itibaren birbirimize aşık olup sevdik. Sevgilimin babası türkiyede yaşamıyor,sürekli işi gereği seyahat halinde. Sevgilim de babasının burdaki işlerini hallediyor. Ailesine o göz kulak oluyor, öyle ki bir yere kalmaya bile gitmiyor. Üzerinde çok fazla sorumuluk var. Evin en ufak fatura yatırma işlerini bile o hallediyor, her türlü sorunla o uğraşıyor, kardeşinin okul kayıtlarını bile annesi değil de o yapıyor. Anlayacağınız üzerinde 50 yaşındaki adamda olan sorumluluklar var, oysaki benden 3 yaş büyük. İlişkimizden birkaç ay sonra problemler başladı. Zaten her zaman buluşamazdık, hep işi oluyordu. Beni atlattığını düşünmeyin kendi arkadaşlarıyla da görüşemiyordu. İlişkide gerek tecrübesizliğimden gerekse yaşımdan dolayı hep problem çıkaran bendim. Bir şey istediğinde sanki beni kontrolü altına mı alacak diyip hemen hayır derdim. Halbuki ortada kontrolü altına alma gibi bir durum yoktu, normal bir ilişkide olacak şeylerdi. Ama benim ciddi olarak ilk ilişkim olduğundan ben bunlara uzaktım. Bu yüzden ayrılmalara başladık. Kavga eder ayrılırdık sonra ben yazardım halledilirdi. Zamanla bir olay oldu, çok uzar diye anlatmayacağım, benim ilgili olmasına rağmen benlik bir durum kesinlikle yoktu ama öyle bir olaydı ki sevgilimi hayatımda hiç öylesine sinirli görmemiştim. Onu çok sinirlendirecek bir konuydu ama dediğim gibi benim suçum yoktu. O ilişkiyi bitirdi, çok konuşmaya çalıştım ayrılmamak için ama sinirden dinlemedi. Sevgilim hayatınızda görüp göreceğiniz en gururlu insandır, tükürdüm yalayamam diyenlerden. 9 ay boyunca ayrı kaldık. Bir kez bile denk gelmedik, biribirimizi görmedik. 9 ayın ağlamadığım herhangi bir günü yoktur, öylesine aşıktım ki. Bir daha asla yazmaz diyordum. 9 ayın sonunda tam kendi hayatıma alışmışken, ağlamamaya başlamışken birden ulaştı bana. Telefonda konuştuk, seni anladım ama gururumdan yazamadım dönemedim dedi. Tekrardan konuşmaya başladık, ben sanki birisi bana kanat takmıştı da mutluluktan uçuyordum. Onun gözlerindeki parıltıyı da görüyordum. Birden eskisi gibi olduk, sanki araya hiç 9 ay girmemiş gibi.önceden kavga etsek hiç aramayan adam şimdi arıyor, çözüm sunuyordu bana. Barıştıktan 4 ay sonra yine bazı problemler başladı. Ben özünde de çok kıskanç insanım, kıskançlık yapıyordum. O da biliyordu ki bana 1-2 cümle kursa ben zaten düzelicem ama birkaç kereden sonra umursamamaya başladı. Onun kız arkadaşlarını kıskandığım zaman konuşmama bile izin vermiyor başından savıyordu.O kendi arkadaşlarını haliyle yıllardır tanıdığı için kimin ne olduğunu ona nasıl yaklaştığını biliyordu ama bana açıklamıyordu. Ben de buna katlanamadım. Evet o çok meşguldu ama 2 cümlelik değerim yok muydu? Hangi kadın çok güvense de bir mesaj, bir arama veya herhangi bir şey gördüğünde bu kim diye sormaz? Ben sorarken hep çok asabi soruyordum hatamı kabul ediyorum. Ama yine de bu ayrılığa sebep olmamalıydı diye düşünüyorum. Ayrıldık, ayrıldıktan sonra beni her yerden engelledi. Ben ona içimde kalmasın diye başka bir yerden mesaj attım. Uyuşmuyoruz sen çok farklı yerlere takılıyorsun benim bunları açıklamaya gücüm yok dedi sen benim için çok çabaladın her şeyi yaptın ben de kendime göre yaptım ama gücüm yok ben kendi hayatıma dair umutlarımı da kaybettim artık hiçbir şey beklemiyorum hayatımı görüyorsun dedi ve ayrıldık. Son kez buluşmayı bile kabul etmedi. Şimdi 2 aydır hiç haber yok. Kendi kendime o olayda bile yazan insan şimdi de yazabilir belki diyorum ama belki de zaten uyuşmuyorum bu kızla diyip yazmayacak? Ne yapacağımı bilmiyorum. Barışmamız için onun bunları tolere edecek olgunluga erişmesi, hayatındaki zorluklarla hayatındaki kadını idare etmeyi öğrenmesi gerek. Belki de daha genç diye bunları idare edemiyordur. Benimse kıskançlıklarımı dizginleyip uslubumu duzeltmem gerekiyor. Bunlar olursa biz ilerde evlenebilirdik de. Şimdi ise elimizde hiçbir şey kalmadı. Aynı şehiri kazanmıştık okullarımız 20 dakikalık mesafede. Okullar açık olunca işle tamamen bağlantısı kesiliyor ailesi onu rahat bırakıyor. Şimdi lutfen bana bir akıl verin.Hala barışacakmışız gibi onu düşünüyorum. Ben bu çocuğu ilerde okullar açılınca kendi kötü huylarımı düzeltebilirsem onun hayatı düzene girince arayayım mı? Yoksa hiç bulaşmayayım mı?
Be 18 yaşındayken biriyle tanıştım . buraları çabuk geçeceğim. İlk andan itibaren birbirimize aşık olup sevdik. Sevgilimin babası türkiyede yaşamıyor,sürekli işi gereği seyahat halinde. Sevgilim de babasının burdaki işlerini hallediyor. Ailesine o göz kulak oluyor, öyle ki bir yere kalmaya bile gitmiyor. Üzerinde çok fazla sorumuluk var. Evin en ufak fatura yatırma işlerini bile o hallediyor, her türlü sorunla o uğraşıyor, kardeşinin okul kayıtlarını bile annesi değil de o yapıyor. Anlayacağınız üzerinde 50 yaşındaki adamda olan sorumluluklar var, oysaki benden 3 yaş büyük. İlişkimizden birkaç ay sonra problemler başladı. Zaten her zaman buluşamazdık, hep işi oluyordu. Beni atlattığını düşünmeyin kendi arkadaşlarıyla da görüşemiyordu. İlişkide gerek tecrübesizliğimden gerekse yaşımdan dolayı hep problem çıkaran bendim. Bir şey istediğinde sanki beni kontrolü altına mı alacak diyip hemen hayır derdim. Halbuki ortada kontrolü altına alma gibi bir durum yoktu, normal bir ilişkide olacak şeylerdi. Ama benim ciddi olarak ilk ilişkim olduğundan ben bunlara uzaktım. Bu yüzden ayrılmalara başladık. Kavga eder ayrılırdık sonra ben yazardım halledilirdi. Zamanla bir olay oldu, çok uzar diye anlatmayacağım, benim ilgili olmasına rağmen benlik bir durum kesinlikle yoktu ama öyle bir olaydı ki sevgilimi hayatımda hiç öylesine sinirli görmemiştim. Onu çok sinirlendirecek bir konuydu ama dediğim gibi benim suçum yoktu. O ilişkiyi bitirdi, çok konuşmaya çalıştım ayrılmamak için ama sinirden dinlemedi. Sevgilim hayatınızda görüp göreceğiniz en gururlu insandır, tükürdüm yalayamam diyenlerden. 9 ay boyunca ayrı kaldık. Bir kez bile denk gelmedik, biribirimizi görmedik. 9 ayın ağlamadığım herhangi bir günü yoktur, öylesine aşıktım ki. Bir daha asla yazmaz diyordum. 9 ayın sonunda tam kendi hayatıma alışmışken, ağlamamaya başlamışken birden ulaştı bana. Telefonda konuştuk, seni anladım ama gururumdan yazamadım dönemedim dedi. Tekrardan konuşmaya başladık, ben sanki birisi bana kanat takmıştı da mutluluktan uçuyordum. Onun gözlerindeki parıltıyı da görüyordum. Birden eskisi gibi olduk, sanki araya hiç 9 ay girmemiş gibi.önceden kavga etsek hiç aramayan adam şimdi arıyor, çözüm sunuyordu bana. Barıştıktan 4 ay sonra yine bazı problemler başladı. Ben özünde de çok kıskanç insanım, kıskançlık yapıyordum. O da biliyordu ki bana 1-2 cümle kursa ben zaten düzelicem ama birkaç kereden sonra umursamamaya başladı. Onun kız arkadaşlarını kıskandığım zaman konuşmama bile izin vermiyor başından savıyordu.O kendi arkadaşlarını haliyle yıllardır tanıdığı için kimin ne olduğunu ona nasıl yaklaştığını biliyordu ama bana açıklamıyordu. Ben de buna katlanamadım. Evet o çok meşguldu ama 2 cümlelik değerim yok muydu? Hangi kadın çok güvense de bir mesaj, bir arama veya herhangi bir şey gördüğünde bu kim diye sormaz? Ben sorarken hep çok asabi soruyordum hatamı kabul ediyorum. Ama yine de bu ayrılığa sebep olmamalıydı diye düşünüyorum. Ayrıldık, ayrıldıktan sonra beni her yerden engelledi. Ben ona içimde kalmasın diye başka bir yerden mesaj attım. Uyuşmuyoruz sen çok farklı yerlere takılıyorsun benim bunları açıklamaya gücüm yok dedi sen benim için çok çabaladın her şeyi yaptın ben de kendime göre yaptım ama gücüm yok ben kendi hayatıma dair umutlarımı da kaybettim artık hiçbir şey beklemiyorum hayatımı görüyorsun dedi ve ayrıldık. Son kez buluşmayı bile kabul etmedi. Şimdi 2 aydır hiç haber yok. Kendi kendime o olayda bile yazan insan şimdi de yazabilir belki diyorum ama belki de zaten uyuşmuyorum bu kızla diyip yazmayacak? Ne yapacağımı bilmiyorum. Barışmamız için onun bunları tolere edecek olgunluga erişmesi, hayatındaki zorluklarla hayatındaki kadını idare etmeyi öğrenmesi gerek. Belki de daha genç diye bunları idare edemiyordur. Benimse kıskançlıklarımı dizginleyip uslubumu duzeltmem gerekiyor. Bunlar olursa biz ilerde evlenebilirdik de. Şimdi ise elimizde hiçbir şey kalmadı. Aynı şehiri kazanmıştık okullarımız 20 dakikalık mesafede. Okullar açık olunca işle tamamen bağlantısı kesiliyor ailesi onu rahat bırakıyor. Şimdi lutfen bana bir akıl verin.Hala barışacakmışız gibi onu düşünüyorum. Ben bu çocuğu ilerde okullar açılınca kendi kötü huylarımı düzeltebilirsem onun hayatı düzene girince arayayım mı? Yoksa hiç bulaşmayayım mı?
halbuki fikrini merak ederdim
