canım sizinki hangi aşamada bilmiyorumda benim eşim 11 yıldır bu hastalıkla yaşıyor. ama son zamanlarda iyice iş çırığından çıktı. eve kendi ailem ne arkadaşlarım komşum hiç kimse gelemiyor izin vermiyor buna pislik gelecekmiş! artı dışarı çıkamaz hale geldik yok hangi ayakkabıyı giyindin hangi yoldan geldin yok oraya bastın buraya degdin. insan yemin ederim cinnet geçirir. prozac mıdır nedir o ilacı kullanıyor 4 aydır ki onuda benim zorlamamla gitti hastaneye ama malesef adam akıllı bir hastaneye gönderemedim inatta. burdaki bir devlet hastanesine gitti 11 yıl öncede bu ilacı kullanıyormuş yan etkileri var diye bırakmış sersem kocam. gittiği devlet hastanesindeki doktorda yine aynı ilacı prozac ı vermiş. kullanıyor ama kızlar hiç bir şekilde düzelme yok aksine iyice kötüye gidiyor. işi gereği küçük bir şehirdeyiz. hastane, sağlık imkanımız sınırlı. keşke ankara istanbul gibi büyük şehirlerde olsak yine bir şekilde ikna eder adam akıllı bir doktor bulurdum ama elimden gelen bişey yok. birde 11 sene önce çok doktora gittim kaç doktor hastane gezdim sonuç alamadım diyor. ama ne kadar doğru tabi ben bilmiyorum. offf kızlar off ona çare bulayım derken ben gideceğim diye korkuyorum
bu arada biz henüz 11 aylık evliyiz. dışardaki korkusuda yerde kullanılmış prezervatif göme korkusu. çok enteresan dimi. ben hayatım boyunca hiç yerde öyle bişeye denk gelmedim. hoş görsemde anlamazdım muhtemelen:) ama adam sürekli bişekilde gördüğünü iddia ediyor. gözleri radar sanki arabada giderken dahi görüyor onu. ve gördüğü an bizim kabus başlıyor. 1 hafta gelemiyoruz kendimize. eve kapatıyor kendini tüm giysileri ayakkabıları atmak istiyor. bana çatıyor o gördüğümüz anda benim üzerimdeki kıyafetleri, ayakkabıyı, çantamı felan filan bidaha görmek istemiyorum diye kavga ediyoruz. evliliğimi kurtarmam bunun bir çaresini bulmama bağlı