Neyi nasıl anlatmaya başlayayım bilmiyorum.Bir insan nasıl yalnız olabilcekse o kadar yalnızım.Sürekli düşüp düşüp hayata bir dalından tutunmaya çalışıyorum.Bacaklarımdaki yorgunluğu size anlatamam.Evliyim ve evlendiğim ilk günden beri ağlamadığım dayak yemediğim bir gün yok kimseler görmez yaralarımı içerdeler kollarım bacaklarım sırtım karnım kalbimmmm.Kavga ederken birde ben kendime vuruyorum kafama vs,saçlarımı yoldum hep her yerden koparılmış haldeler evlenmeden önce saçlarımı toplamazdım şimdi açamıyorum hiç onlar bile özgür değiller hayatımda.Dövdükten sonra gelip yalvarıyor özürler diliyor niye yapıyorum bilmiyorum diyor ben ayrılmak istiyorum dediğimde adam yine aynı ayrılırsan yüzüne kezzap atarım bütün ailene zarar veririm gibi tehtihlerde bulunuyor.Kimseye anlatamıyorm derdimi Çünkü insanların yanında o kadar iyi ki melek gibi gösteriyor kendini anlatsamda inanmıycaklar bana.Kimse beni görmeden sessizce ya öldürülücem ya kendimi öldürücem.Bu yazımda burda kalsın..Kendinize çok iyi bakın...