Nasıl başlasam bilemiyorum...3 yıl önce başlamıştı herşey.Evleneli 2 yıl olmuştu ve biz artık bir bebeğimiz olsun istiyorduk.Doktora gittik ve rahimde çok büyük bir septum olduğunu, neredeyse rahmin tamamını kapladığını, ameliyat olmadan asla çocuğumuzun olamayacağını öğrenmiştik ve bizim için zorlu bir süreç başlamıştı.Laparaskopi+ histeroskopi ile septumum alınmıştı.Sanmıştım ki herşey bitti.Ameliyatımı olmuştum artık çocuğumuz olabilirdi.Ümitliydim....ama aradan 9 ay geçti ve her ay hüsran... Artık tüp bebek yapmaya karar vermiştik.İğneler, hazırlıklıklar derken 21 yumurtam toplandı.Ama yine bir terslik vardı.Herşey hazırdı ama ameliyatım nedeniyle rahim 6.5 mm di.Tutmayacağı biline biline 2 yumurtam transfer edildi ve sonuç negatifti.Tabi bu süreçte de ohss olduğum için günlerce hastenede kalmıştım....
Aradan 3 ay geçmişti.Tüp bebek yapan doktorum yeniden rahime bakmak istedi ve ofis histeroskopisi yapıldı.Doktor odamda sizinle konuşmak istiyorum demişti ve ben hala ümitliydim.Ama doktorumuz bize rahim içinin çok kötü olduğunu , bu şekilde asla hamile kalamayacağımı ve taşıyıcı anne bulmamız gerektiğini , bununda ülkemizde yasak olduğu söylemişti.Yıkılmıştım, bir yanlışlık olmalıydı..Biliyordum bizimde bebeğimiz olacaktı, hissediyordum.Gözyaşları içinde merkezden çıktım, ameliyatımı yapan doktorumun yanına gittik....Doktorumuz böyle birşey olmayacağını rahim inceliğini ilaçla tedavi edebiliceğimizi söylemişti, bize çok destek oldu ve biz haziran ayında yeniden tedaviye başlamıştık.Her ay biraz daha ümidimiz artmıştı çünkü rahmim ilaçlara cevap veriyordu.Haziran ayında 6.5mm olan rahmim, ekim ayında 9 mm olmuştu.Doktorum yeterli kalınlığa ulaştığını söylemişti.Dondurulmuş yumurtalarım olduğu için normal gebeliği beklemek istemiyorduk, artık sabrımız kalmamıştı bebeğimiz hemen gelmeliydi.Allah'ımın mucizesi tüp bebeğe gitmeyi beklerken hamile olduğumu öğrenmiştim.Testteki çift çizgiyi görünce saatlerce ağlamıştım.Bebeğim karnımdaydı....Önce keseyi görmeyi bekledik, sonra kalp artışını duymayı....O kadar güzel bir duyguyduki onu hissetmek....Ama çok uzun sürmedi mutluluğumuz. 8 haftalıktı karnımda ölmüştü meleğim...Ağladım günlerce ağladım...Demek ki sağlıklı değildi diye teselli ettim kendimi.
Ve 5 ay sonra...... 2013 Temmuz yeniden hamileydim..Allahım yeniden nasip etmişti.EŞimden uzaktaydım ama o kadar mutluyduk ki ikimizde...Her gün dua ettim, Şükrettim Allah'ıma içimde olduğu için.Doktorum 3 ay yolculuk yapma demişti.Gidemedim eşimin yanına.Olsun dedim yeterki bebeğim benimle olsun, katlanırım herşeye....Haftalar birbirini kovala..Doktor artık riskimin olmadığını söyledi ve 14. haftada eşimin yanına geldim.çok heyeceanlıydık ikimizde, çok mutluyduk.Huzurlu yuvamızın tek eksiği içimdeydi.Karnım büyümeye başlamıştı.Bİr sıkıntım yoktu.Ağrım, kanamam yoktu.Çok sağlıklı hissediyordum kendimi.
15. haftada kontrole gelmiştik.Doktor kızınız olcak dedi , mutluydum, sağlıklı olsunda dedim..Babası bebeğimizin hareketlerini hiç görmemişti ve bebeğimiz hareket etmiyordu.Uyuyor mu diye sordum doktara.istedim ki hareket etsin babası görsün kızımızın hareketlerini...Ama doktorumuzun yüzü değişmişti.Kalp atışları durmuş dedi.Ya dün, ya bugün.....İnanmadık..5 gün önce kontrolde görmüştüm daha kıpır kıprdı.Eşim kabullenmiyordu biliyorum ultrason bozuk, şimdi başka yere gideceğiz ve göreceksin bebeğimiz bizimle, bırakmadı bizi diyordu..Gittik tam 3 hastane dolaştık...Ama sonuç aynıydı.Melek kızımız bizi bırakmıştı...Bİr kez daha aynı acı yakmıştı yüreğimizi....
Kızımızın alınması gerekiyordu ama büyümüştü meleğim.Normal doğumla almamız gerek dediler.Sancı çektim saatlerce..Kızımız bırakmıyordu..Ben sancıdan kıvrandım, eşim başımda gözyaşı döktü..7-8 saat sancıdan sonra suyum geldi ve ben lavobaya gittim. meleğim geldi.... Bir avuçtu güzel kızım..Elleri ,ayakları o kadar minikti ki.Uzun uzun baktım ona..Gözyaşları içinde uzun uzun baktım...
Sabahına çıktım hastaneden...Ama bitmedi gögüslerimden süt gelmeye başladı.Göğsümün her sızlayışında, bir damla da gözyaşı aktı gözümden.... Sadece sabır ver Allah'ım diyorum güç ver bana.Bu da benim imtihanım asla isyan etmiyorum ama aynı acıyı bir kez daha yaşamamak için sana sığınıyorum.....
Aradan 3 ay geçmişti.Tüp bebek yapan doktorum yeniden rahime bakmak istedi ve ofis histeroskopisi yapıldı.Doktor odamda sizinle konuşmak istiyorum demişti ve ben hala ümitliydim.Ama doktorumuz bize rahim içinin çok kötü olduğunu , bu şekilde asla hamile kalamayacağımı ve taşıyıcı anne bulmamız gerektiğini , bununda ülkemizde yasak olduğu söylemişti.Yıkılmıştım, bir yanlışlık olmalıydı..Biliyordum bizimde bebeğimiz olacaktı, hissediyordum.Gözyaşları içinde merkezden çıktım, ameliyatımı yapan doktorumun yanına gittik....Doktorumuz böyle birşey olmayacağını rahim inceliğini ilaçla tedavi edebiliceğimizi söylemişti, bize çok destek oldu ve biz haziran ayında yeniden tedaviye başlamıştık.Her ay biraz daha ümidimiz artmıştı çünkü rahmim ilaçlara cevap veriyordu.Haziran ayında 6.5mm olan rahmim, ekim ayında 9 mm olmuştu.Doktorum yeterli kalınlığa ulaştığını söylemişti.Dondurulmuş yumurtalarım olduğu için normal gebeliği beklemek istemiyorduk, artık sabrımız kalmamıştı bebeğimiz hemen gelmeliydi.Allah'ımın mucizesi tüp bebeğe gitmeyi beklerken hamile olduğumu öğrenmiştim.Testteki çift çizgiyi görünce saatlerce ağlamıştım.Bebeğim karnımdaydı....Önce keseyi görmeyi bekledik, sonra kalp artışını duymayı....O kadar güzel bir duyguyduki onu hissetmek....Ama çok uzun sürmedi mutluluğumuz. 8 haftalıktı karnımda ölmüştü meleğim...Ağladım günlerce ağladım...Demek ki sağlıklı değildi diye teselli ettim kendimi.
Ve 5 ay sonra...... 2013 Temmuz yeniden hamileydim..Allahım yeniden nasip etmişti.EŞimden uzaktaydım ama o kadar mutluyduk ki ikimizde...Her gün dua ettim, Şükrettim Allah'ıma içimde olduğu için.Doktorum 3 ay yolculuk yapma demişti.Gidemedim eşimin yanına.Olsun dedim yeterki bebeğim benimle olsun, katlanırım herşeye....Haftalar birbirini kovala..Doktor artık riskimin olmadığını söyledi ve 14. haftada eşimin yanına geldim.çok heyeceanlıydık ikimizde, çok mutluyduk.Huzurlu yuvamızın tek eksiği içimdeydi.Karnım büyümeye başlamıştı.Bİr sıkıntım yoktu.Ağrım, kanamam yoktu.Çok sağlıklı hissediyordum kendimi.
15. haftada kontrole gelmiştik.Doktor kızınız olcak dedi , mutluydum, sağlıklı olsunda dedim..Babası bebeğimizin hareketlerini hiç görmemişti ve bebeğimiz hareket etmiyordu.Uyuyor mu diye sordum doktara.istedim ki hareket etsin babası görsün kızımızın hareketlerini...Ama doktorumuzun yüzü değişmişti.Kalp atışları durmuş dedi.Ya dün, ya bugün.....İnanmadık..5 gün önce kontrolde görmüştüm daha kıpır kıprdı.Eşim kabullenmiyordu biliyorum ultrason bozuk, şimdi başka yere gideceğiz ve göreceksin bebeğimiz bizimle, bırakmadı bizi diyordu..Gittik tam 3 hastane dolaştık...Ama sonuç aynıydı.Melek kızımız bizi bırakmıştı...Bİr kez daha aynı acı yakmıştı yüreğimizi....
Kızımızın alınması gerekiyordu ama büyümüştü meleğim.Normal doğumla almamız gerek dediler.Sancı çektim saatlerce..Kızımız bırakmıyordu..Ben sancıdan kıvrandım, eşim başımda gözyaşı döktü..7-8 saat sancıdan sonra suyum geldi ve ben lavobaya gittim. meleğim geldi.... Bir avuçtu güzel kızım..Elleri ,ayakları o kadar minikti ki.Uzun uzun baktım ona..Gözyaşları içinde uzun uzun baktım...
Sabahına çıktım hastaneden...Ama bitmedi gögüslerimden süt gelmeye başladı.Göğsümün her sızlayışında, bir damla da gözyaşı aktı gözümden.... Sadece sabır ver Allah'ım diyorum güç ver bana.Bu da benim imtihanım asla isyan etmiyorum ama aynı acıyı bir kez daha yaşamamak için sana sığınıyorum.....
