Menfaat için samimi olan insanlara olan kızgınlığım

rply .!.:

Haklısınız gerçekten. Mesele “hayır” diyebilmekte kesinlikle. Ancak hayır demeye fırsat vermiyorlar ya artık. Diliyle istemeyene yardım etmek daha güzel ve doğru geliyor bana. Gelin görün ki bariz bir şekilde türlü dalavere ile bir şeyler isteyenler, tabiri caizse enayi yerine koymaya çalışanlar beni aşırı sinirlendiriyor. Yapacağım varsa da yapmak istemiyorum hiçbir şey bu tarz insanlar için. O kadar üzülüyorum ki sonradan, ama bu tarz insanların o anda bana hissettirdikleri duygular sinirlerimi bozuyor. Sırf menfaat için canım, cicim diyenler olmasın hayatımda. Ne iyilik istesin ne kötülük, sadece uzak olmalarını istiyorum. Hayır demek, istedikleri cevabı vermemek en doğrusu ama bunu yapabilmek gerek kırmadan. Aksi halde sinirlerim bozuluyor.

Genişletmek için tıkla...

Limoncicegi34 .!.:

Benim de etrafımda var öyleleri çözümü arayı mesafe koymakta buldum.
Az insan az dert az kaygı.

Felsefem bu yönde .
Herkesle iyi olacaz diye bir şey yok .
Samimi ve gerçek dost canlısı bulduktan sonra gerisi hikaye...

Genişletmek için tıkla...

Geriye donmek .!.:

Aynen bu insanlardan nasıl onlar gibi nazik bir şekilde kurtulunur?

Genişletmek için tıkla...

Lunox .!.:

Hayırdan anlamayan çok insan var.
Bu kişiler suistimal etmek ister zaten. Uyanık olacaksın.
Sani enayi gibi hissettiren insan senin kırılmandan çekinmiyordur.
Ben onlara hak ettikleri cevabı vererek kırdığımı düşünmüyorum.
Ömrümün bir kısmı hayır dememe izin verilmemesi ve sonrasında benim hayır demekten korkmamla enayi yerine konulduğum zamanların akabinde "aptal olmasaydın, enayi olmasaydın laflarını" işittiğimde; bu insanların kalp kırmak ile ilgili herhangi bir sıkıntıları olmadığını deneyimledim.
Yani benim hayatımda kendini kullandırmamak kalp kırmak değildir.
Benim yaptığım doğrudur diyemem. Zamanla anlarsın.

Genişletmek için tıkla...

Konus dinliyorum .!.:

Böyle böyle bitiyor dostluklar,aileler.
Benim uzun zamandır içinden çıkamadığım ve sanırım çıkamayacağım bir durum.
Asla beni kullanmaz yaa biz kardeşiz biz birbirimizin limanıyız dediğim kardeşimin aslında beni bir ihtiyaç olarak gördüğünü öğreneli 7 ay oldu..
İğrenç bir durum.
Oysa seve isteye güle oynaya verirdim neyim varsa.
Aptal mıydım? Mal mıydım?
İyi bir insan mıydım? Saf mıydım?
Güven de kırıldı bir kere..
Menfaati bitine kadar seviliyormuşuz ne kötü.

Ayrıca,bir sarılsa bir abla dese yine dağ olacağım ona. Böyle de tuhaf..
Bu aralar içimi en çok yakan bir durum bu..

Genişletmek için tıkla...