Ölecek bir şey yok. Biraz rahat olmaya çalışın. Olumlu taraflarına bakın yaşamınızın. Aileniz var, kira fatura ödeme derdi olmadan oturup kpss çalışacağınız bir yer var. Gençsiniz daha. Bu negatiflikten sıyrılmaya çalışın yoksa bu psikolojiyle ders de çalışamazsınız. 13 sene önce benzer süreçlerden ben de geçtim, ki o zaman yaşadığım şehirde sadece 3 tane özel okul vardı, yani iş de yoktu tek şansım kpss idi, ama sizin gibi ölsem de kurtulsam dediğim için bir türlü ders çalışıp atanamıyordum da. Şimdi çok pişmanım. Keşke daha sağlıklı bakabilseymişim. Keşke o genç yaşımda 45 yaşında 5 çocukla ortada kalmış biri gibi umutsuz olmasaymışım. Gerekirse gidip psikolojik yardım alsaymışım. 3 sene kadar sonra aklım başıma geldiğinde yahu ne oluyoruz, genciz daha ölmedik diyip bir şekilde iş hayatına atıldım. Evet çok zor şartlarda yaşıyoruz, evet gençlerin umutsuzluğa itildiği berbat ötesi bir dönemdeyiz.. Ama, ölmeyeceğimize göre mücadeleye devam. Branşınız nedir? Kaç puan almanız lazım atanmak için? Olmadı benim gibi başka bir şehre gider bir kolejde çalışırsınız, ev arkadaşı bulur eve çıkarsınız. Sonuçta gurbette okumuş aileden uzak yaşamış birisiniz. Biraz kendinize güvenin. En kötü senaryoları düşünmeyin. 2 senedir alımlar berbat, ama çok iyi olduğu zamanlar da oluyor.