Canımmm.. Ne kadar zaman geçerse geçsin evlat bu unutulmuyor.. Hep içinde kalıyor işte..
Seni çok iyi anlıyorum çünkü bende bebeğimi kaybettim.. Benim oğlum minicikti 4.5 aylıktı o daha.. Onu doğurdum yüzüne bile bakamadım unutamam, hep gözümün önüne gelir diye ama zaten unutulmuyormuş ki bilemedim.. Şimdi pişmanım keşke ona bir kez baksaydım.
Yaşadığın şeyin tarifi mümkün değil biliyorum ama bak Rabbim sana yine evlat vermiş ona sarılabiliyorsun. Çok şükür ki bana da bir evlat verdi şuan hamileyim onu kucağıma almak in gün sayıyorum. Oğlumu asla unutamadım ama her sabah uyandığımda Rabbim sana şükürler olsun diyorum..
Allah da bize böyle bir kader tayin etti, bunu yaşamamızı istedi doğum yaptım lohusasın dediler ama eve elimiz boş girdik, oğlumun kıyafetleri öylece kaldı elimde, doğumhaneden bomboş çıktım.. Doğum yapanlar diyorlar çok acı çekiyorsun ama bebeğini görene kadar, o andan sonra herşey bitiyor.. Bende çok acı çektim ama benimki bitmedi işte..
Rabbim evladını sana bağışlasın.. Kimseye de bu acıyı yaşatmasın.. Ben yine de şükrediyorum sende öyle yap.. Burada okuyorum evlat sahibi olmak için o kadar bekleyen var ki.. Rabbim onlara da versin kimselere aratmasın..