Biz eşimle 5 yıldır birlikteyiz, 7 aydır da evli. Hep görücü usulüyle evlenmicem, tanıycam, huylarını öğrenicem öyle evlenicem dedim.
Kendimce iyi bir de seçim yaptım, bizim ki hem aşk evliliği hem mantık.
Diğer arkadaşların dediği gibi denk olmak çok önemli, eşimle birbirimizi denk sayılırız, hem maddi, hem eğilim, hem aile konusunda. Yani aramızda bir uçurum yok.
Evlenmeden önce eşimi tanıdım, aynı evde bile kaldık yani ev ortamını biliyorum.
Eşim anlayışlı, asla bağırmayan, çok nadir sinirlenen, beni mutlu etmeye çalışan, birlikte vakit geçirmekten mutlu olduğum, çok olmasa da romantik bir erkekti. Ailesinden de uzaktık.
Sonra ailesinin yaşadığı şehre yerleştik, evlendik, birden ailem ailem demeye başladı, ilk başlarda dinlediği bana ilginç gelen müzikleri hiç sevmediğimi anladım, akşamları yemek yedikten sonra kanepeye uzanıp uyuduğunu, haftasonları ailesiyle vakit geçirmek istediğini öğrendim.
En ufak bir tartışmada kendi ailesini tuttuğunu gördüm.
Aslında hiç te bana uygun bir insan olmadığını farkettim.
Şimdi birlikte vakit geçirmekten pek hoşlanmadığımızı, zevklerimizin aslında hiçte uyuşmadığını, kültürel olarak çok farklı olduğumuzu, benim beklentilerimle onun yapabileceklerinin arasında bir uçurum olduğunu biliyorum.
Şimdi eşim gelse boşanalım dese çok mutlu olucam, ya da kaza ara aldatsa, ailesiyle bir tartışma yaşasam ve onları tutsa bahane edip ben başanacam.
Ve çok garip bunları yüzüne de söylüyorum inanmıyor bana.
Bana öyle geliyor ki mutlu evlilik yok.