Kızlar çok yoruldum artık, ne kadar zor bir şeymiş evlilik denen şey,
Düğünüme 45 gün kaldı. Ama bu günlere kadar sürekli kavgalarımız oldu nişanlımla, sürekli kendi dediğini yaptırmaya çalıştı bana, çoğu zaman alttan aldım sırf mutlu olabilmek adına, ama şimdi bakıyorum de ben hiç mutlu değilim kızlar.
Birbirimizi çok sevdik ve çok seviyoruz bundan şüphem yok ama sevgi yetmedi yada biz yetiremedik bilmiyorum.
Nişandan önce verilen sözler, ailesinin olduğu şehirde iş bulmasıyla değişti. (benim aileme 13 saat)
Orda olmak istemediğimi bildiği halde beni o şehre mecbur bıraktı.
Yeri geldi ne kavgalar ettik ayrılığın eşiğine geldik, yeri geldi tatlı dille gönlümü yapmaya çalıştı, ben sana hep sahip çıkacam dedi.
Mutlu olabilmek için yine sabrettim kızlar beklide kaderim o şehirdir dedim kabullendim.
Ve zaten düğünden 2 ay sonra tekrar atama vardı ve nişanlım başka yerleride yazacam gideriz demişti.
Ama düğünden 2 ay sonra atama olacak tekrardan o zamana kadar küçük bi ev tutalım idare edecek kadar birkaç eşya alırız, sonra da atandığı başka bi ile gideriz ordan alırız tüm eşyalarımızı dedi kabul etmiştim, idare ederdik,önemli olan mutlu olmaktı.
Ama yeniden değişti her şey,
Tüm eşyalarımızı alalım büyük bi tutalım dedi, tercih zamanı da ilk başta burayı buraya yakın yerleri yazarım dedi. Benim istemediğimi bile bile bunu diyor bana, uğruna ne kavgalar ne gürültüler ettiğimiz şeyi tekrar söyledi.
Kan beynime çıktı.tartıştık yine,
ben ‘hala ne diyorsun bana,yeter artık ya adama gibi konuşuruz yada olmayacaksa olmasın,çok yoruldum’dedim. Oda sinirden telefonunu falan kırmış, annesiyle kavga etmiş öyle dedi. Bi süre görüşmeyelim dedi.
Dünden beri hiçbişi demedim. Sabaha kadar ağladım dua ettim. Düğünüme 45 gün kala içinde kaldığım durumu kabul edemiyorum artık, sanki boğuluyorum.
Bugün mesaj attım aradım açmadı.
Ben mi yanlışım kızlar, ben hak etmiyor muyum mutlu olmayı….
ne yapmalıyım ben ??
Düğünüme 45 gün kaldı. Ama bu günlere kadar sürekli kavgalarımız oldu nişanlımla, sürekli kendi dediğini yaptırmaya çalıştı bana, çoğu zaman alttan aldım sırf mutlu olabilmek adına, ama şimdi bakıyorum de ben hiç mutlu değilim kızlar.
Birbirimizi çok sevdik ve çok seviyoruz bundan şüphem yok ama sevgi yetmedi yada biz yetiremedik bilmiyorum.
Nişandan önce verilen sözler, ailesinin olduğu şehirde iş bulmasıyla değişti. (benim aileme 13 saat)
Orda olmak istemediğimi bildiği halde beni o şehre mecbur bıraktı.
Yeri geldi ne kavgalar ettik ayrılığın eşiğine geldik, yeri geldi tatlı dille gönlümü yapmaya çalıştı, ben sana hep sahip çıkacam dedi.
Mutlu olabilmek için yine sabrettim kızlar beklide kaderim o şehirdir dedim kabullendim.
Ve zaten düğünden 2 ay sonra tekrar atama vardı ve nişanlım başka yerleride yazacam gideriz demişti.
Ama düğünden 2 ay sonra atama olacak tekrardan o zamana kadar küçük bi ev tutalım idare edecek kadar birkaç eşya alırız, sonra da atandığı başka bi ile gideriz ordan alırız tüm eşyalarımızı dedi kabul etmiştim, idare ederdik,önemli olan mutlu olmaktı.
Ama yeniden değişti her şey,
Tüm eşyalarımızı alalım büyük bi tutalım dedi, tercih zamanı da ilk başta burayı buraya yakın yerleri yazarım dedi. Benim istemediğimi bile bile bunu diyor bana, uğruna ne kavgalar ne gürültüler ettiğimiz şeyi tekrar söyledi.
Kan beynime çıktı.tartıştık yine,
ben ‘hala ne diyorsun bana,yeter artık ya adama gibi konuşuruz yada olmayacaksa olmasın,çok yoruldum’dedim. Oda sinirden telefonunu falan kırmış, annesiyle kavga etmiş öyle dedi. Bi süre görüşmeyelim dedi.
Dünden beri hiçbişi demedim. Sabaha kadar ağladım dua ettim. Düğünüme 45 gün kala içinde kaldığım durumu kabul edemiyorum artık, sanki boğuluyorum.
Bugün mesaj attım aradım açmadı.
Ben mi yanlışım kızlar, ben hak etmiyor muyum mutlu olmayı….
ne yapmalıyım ben ??
Son düzenleyen: Moderatör: