Mutlu olan var mi?

Mutluyum bence. Mutluluktan ne anladığına göre değişir aslında. Çok küçük şeylerle dünyasını alt üst eden de var, mutluluk duyan da.
Kendi adıma özgür ve sağlıklıysam mutluyumdur bir kere. Üstüne sevdiğim adamla birlikteyim,can parçam çocuklarım var, herkes sağlıklı. Bu da mutluluğumun kreması.
Ufak tefek gündelik hayat sıkıntıları beni mutsuz edemez. Günlük modumu düşürür,moral bozar ama mutsuz olmam.
İş size iyi gelirse çalışma hayatına dönün.
Anneniz size iyi gelmiyorsa onunla konuşun ve mesafe koyun aranıza. Anne bile olsa dibe çeken insanlardan uzak durmalı. Şu hayata bir kere geliyoruz. Kimse gül bahçesi vaad etmedi, bu dünyanın mutluluk dünyası olduğunu söylemedi elbette. Ama böyle çözümü olan sıkıntıları bari giderirsek daha güçlü & mutlu olabiliriz.
 
Mutlu değilim her şeyin içi boşalmış gibi hissediyorum. Gezdiğim yerlerden zevk alamıyorum. Para desen değer kaybetmiş istediğim şeylere sahip olamıyorum. Biraz da yorgunum. Hiçbir şey için çabalamak istemiyorum. Öylece durup duvarı izlemek daha eğlenceli.
Sanki ben yazdım bunları. Ayni duvara bakiyruz.
 
Benim de öyle olmuş. Bir posta yazmışım evlilikten memnunum diye. Ertesi gün evlilik de pek gerekli değil tarzı🤣 Benim eşim iyidir, cocuga bakar, beni anlamaya çalışır ama benim enerji seviyede değil. Seyahatlere ben karar veririm. Çalışkandır ama benim gibi bu iş olacak inadı yoktur. İşe gelir gider. Vizyonumuz farklı. O kızla parka gidince mutlu oluyor. Ben gidince teyzenin biri laf sokunca, bir seye karisinca kendi eş ailesi deneyimim aklıma geliyor. Görüşmüyorum. Yoklar ama öfkem geçmedi. O beni çok dağıttı bence.
Galiba biraz elimizdekilerle eğer değiştiremiyorsak mutlu olmaya bakmak lazım. İyi taraflarını göreceğiz herkes de kusur olur bu da onun kusuru diyeceğiz falan bardağa dolu tarafından bakacağız o şekilde.
 
Arkadaşlar mutlu olan var mı? Ben değilim. Kizim mutluluk kaynağı onun dışında yok. İş anlamında tekrar çalışacağım ama kötü bir para olmasa da çocuğun masrafı o bu gidecek, eşim ortalama kazanıyor. Suçlamayı çok seven bir anne ile büyüdüm. Daha yeni kendi içimdeki o ses kesildi. Kv desen kötüydü. Görüşmeyi kesinceye kadar ben benlikten çıktım. (Laf olsun diye kotu demiyorum. Ben yine seviyemi bozmadim. Baskasi olsa kafa goz dalardi) Eşim iyidir, cocuga cok duskundur ama canlı, heyecanlı, vizyonu yuksek bir adam değildir. Kronik rahatsizliklarim var. Çok yorgunum. Mutsuzum. Gidemiyorum, kalamıyorum da. Elimden bir sürü fırsat geçti. Kimini değerlendirdim, kimine pasif kaldım. Terapi gördüm. Anne dominansi, narsiszmi çıktı. Tum dünyaya o aktarımı yapıyormuşum. İyice pasiflestim. Kendimi sevemiyorum. Annem de sürekli hayatımın olabileceği iyi versiyonu söyleyip eşime kızıyor. Aptal gibiyim. Annemi kısmen kontrol altına aldım. Ama dominant annesi olan bilir. Ufak bir sızıntı görse girer. Mesafeyi var. Ama tamamen görüşmeyi kesmek istemiyorum.
Çevreme bakıyorum. Herkes ayrı bir mutsuz. Mutlu olan var mı, önerisi olur mu?
Şimdiden yazan, emek veren herkesin eline sağlık.
Okurken şiştim mutsuz olmak istersek sebep çok , mutlu olacak anları yakalamalıyız dün gece sabaha kadar ağladım sabah uyandım kendimi telkin ettim günüm iy geçti . Sizin düzenli olarak bi destek almanız gerekiyor.
 
2 yaş cocugu zaten kendine baktirmayi biliyor aklin kalmasin hic.

Iste bu idare etmeye calismalar, arada olan cozutmalar vs insani geriyor. Birakip gitmek istemek ama yapamamak. Terapistin annenle gorusmek istedi mi hic? Belki annenene de faydasi olur, bir aydinlanma yasar
Annem psikiyatriste gitmiş. Sonra psikiyatrist × hanım siz nasıl bu olaylardan sonra nasıl bu kadar güçlü bir kişilik geliştirdiniz demis🤣🤣🤣Benim gittiğim ekol farklıydı. Başkasını çağırma yoktu. Çok düzenlidir,akıllıdır da ama işte ruhsal bozukluk böyle birsey. Kendi dizi dizi psikiyatri kitabı okuyup ben narsistim diyen bir insan. Komplike fiziksel ihtiyaçlarımızı dört dörtlük karşılandı ama en ufacık hatamızda böyle yapmasaydın lafı ile bol bol karşılaştık. Erkek kardeşlerimde de öyle. Ben iyi idare ediyordum ama artık gücüm kalmadı. Ama kalan gücümle tekrar inşa edeceğim.
 
Okurken şiştim mutsuz olmak istersek sebep çok , mutlu olacak anları yakalamalıyız dün gece sabaha kadar ağladım sabah uyandım kendimi telkin ettim günüm iy geçti . Sizin düzenli olarak bi destek almanız gerekiyor.
Düzenli desteğe simdilik ihtiyacim yok. Analiz edemediğim şey de yok. O yolları geçtim. Sadece motive olamıyorum. Ama antidepresan kullanabilirim bir donem. Teşekkürler yorum icin.
 
Ben genel olarak mutluyum arada mutsuz oluyorum ama mutlu olmak için sebebim var. işimi seviyorum tam istediğim gibi bir evim var onu da seviyorum.sevgilim var 5 yıldır onu da seviyorum.annem ve kardeşim en sevdiğim insanlar benim için çok şükür iyiler birlikteyiz.kedilerim var evin neşesi.kronik rahatsızlıklarım var benimde kilo vermem gerekiyor acil ve aşırı yorgunum hergün beni mutsuz edende bu.param var ama öyle bir miktarki ne az ne istediğim yatırımı yapabilecek kadar çok.ehliyetim var ama araba sürmek için ders almam lazım ama asla enerjim yok hiçbirşey öğrenmeye.gelecek çok belirsiz ne olacağımız mechul keşke ekonomi bu kadar bozuk olmasaydı ve bazı şeyler farklı olsaydı.babamın hayatta olmasını da çok isterdim maalesef erken vefat etti.işte güzel yanları görmeye çalışın derim.
 
Annem psikiyatriste gitmiş. Sonra psikiyatrist × hanım siz nasıl bu olaylardan sonra nasıl bu kadar güçlü bir kişilik geliştirdiniz demis🤣🤣🤣Benim gittiğim ekol farklıydı. Başkasını çağırma yoktu. Çok düzenlidir,akıllıdır da ama işte ruhsal bozukluk böyle birsey. Kendi dizi dizi psikiyatri kitabı okuyup ben narsistim diyen bir insan. Komplike fiziksel ihtiyaçlarımızı dört dörtlük karşılandı ama en ufacık hatamızda böyle yapmasaydın lafı ile bol bol karşılaştık. Erkek kardeşlerimde de öyle. Ben iyi idare ediyordum ama artık gücüm kalmadı. Ama kalan gücümle tekrar inşa edeceğim.

Kendine bir periyod belirleyebilirsin. Anneni 2 gunde bir aramak, haftada bir bulusmak gibi rutine bindirmek sana iyi gelir.

Bide kendine ayirdigin vakit verimli degil anladigim kadariyla. Cocuk babasiyla beraberken aklinin kalmasina gerek yok. Bence hersey duzelecek 🌸
 
mutluluk anlam arayışında olanlara bir kedi sahiplenmesini tavsiye ederim nasıl güzel bir duyguymuş meğer yaşayarak anladım
Onu da yaptım ama hayatın stresi bir kedi ile bitmiyor bana on yirmi lazım sanki🙄 ama ona da bir servet lazım veteriner için herşey aldı başını gitti. Aşılar mamalar... Vuhuuu...
 
Ben genel olarak mutluyum arada mutsuz oluyorum ama mutlu olmak için sebebim var. işimi seviyorum tam istediğim gibi bir evim var onu da seviyorum.sevgilim var 5 yıldır onu da seviyorum.annem ve kardeşim en sevdiğim insanlar benim için çok şükür iyiler birlikteyiz.kedilerim var evin neşesi.kronik rahatsızlıklarım var benimde kilo vermem gerekiyor acil ve aşırı yorgunum hergün beni mutsuz edende bu.param var ama öyle bir miktarki ne az ne istediğim yatırımı yapabilecek kadar çok.ehliyetim var ama araba sürmek için ders almam lazım ama asla enerjim yok hiçbirşey öğrenmeye.gelecek çok belirsiz ne olacağımız mechul keşke ekonomi bu kadar bozuk olmasaydı ve bazı şeyler farklı olsaydı.babamın hayatta olmasını da çok isterdim maalesef erken vefat etti.işte güzel yanları görmeye çalışın derim.
Sevdim bunu..
 
Ben genel olarak mutluyum arada mutsuz oluyorum ama mutlu olmak için sebebim var. işimi seviyorum tam istediğim gibi bir evim var onu da seviyorum.sevgilim var 5 yıldır onu da seviyorum.annem ve kardeşim en sevdiğim insanlar benim için çok şükür iyiler birlikteyiz.kedilerim var evin neşesi.kronik rahatsızlıklarım var benimde kilo vermem gerekiyor acil ve aşırı yorgunum hergün beni mutsuz edende bu.param var ama öyle bir miktarki ne az ne istediğim yatırımı yapabilecek kadar çok.ehliyetim var ama araba sürmek için ders almam lazım ama asla enerjim yok hiçbirşey öğrenmeye.gelecek çok belirsiz ne olacağımız mechul.
İşte o enerjiyi bulmak lazım. Onun için yazdım. Ama görüyorum ki tekrar tekrar baslamak lazım. Yarın yeni bir gün.
 
Benim annem de öyle sizi anlıyorum. Kafa dinlemek istesen para lazım. Ama sosyal hayatta da direnç kalmıyor bazen.
Ya çok parası evi barkı olanın çocuğu hayırsız oluyor,parası olmayanın gözü her şeye tok oluyor,her şeyi olan çocuk sahibi olamıyor,iyi ve maddi durumu yerinde olan kişilerin etrafı kötü oluyor falan. Bunlar misalen örnekler ama herkeste dert başka. :KK42:
Güzellikle geçsin ömrünüz... 🥰
 
Ben huzurlu olmanın, kişiyi mutlu kıldığına inanıyorum. Örnek verecek olursam, eşinizle tartıştınız evde huzursuzluk hakim mutlu olabilir misiniz tabi ki hayır. Bu sebeple ben kendimce beni huzursuz eden etmenleri ortadan kaldırmaya çalışmamla başlamıştım işe. Örnek vermem gerekirse, problemli, beni yoran insanlarla görüşmüyorum, bir konu beni rahatsız ediyorsa konunun muhatabına rahatsızlığımı söylüyorum, hayır demem gereken durumlarda kesinlikle aman ayıp olur, incinir diye düşünmeden hayır diyorum. Hayatım ile ilgili kimseye yorum yapma hakkı tanımıyorum. Fikir almak, dostane konuşmak farklı ama hadsizliğe kesinlikle izin vermiyorum. Bunun yanı sıra içsel huzur diye bir gerçek de var ki bunu da sevdiğim şeyleri yaparak yakalamaya çalışıyorum. Spor yapmak, kitap okumak, kahve içmek, sevdiğim bir arkadaşımla sohbet etmek, eşimle ve çocuğumla vakit geçirmek, yeni bir yemek denemek gibi gibi şeyler beni huzurlu kılıyor.
 
Mutlu değilim her şeyin içi boşalmış gibi hissediyorum. Gezdiğim yerlerden zevk alamıyorum. Para desen değer kaybetmiş istediğim şeylere sahip olamıyorum. Biraz da yorgunum. Hiçbir şey için çabalamak istemiyorum. Öylece durup duvarı izlemek daha eğlenceli.
Bu normal değil siz psikolojik destek almalısınız ibadet etmeyi denedinizmi inancınız bilemiyorum ibadet iyi geliyor
 
Bir yerde okumuştum. “Mutlu hayat yoktur, mutlu anlar” vardır diye. Tercihler yapıyoruz. Mutluluklar mutsuzluklardan daha ağır basıyor ise devam ediyoruz.
Annenle iletişimini mümkün olduğu kadar azalt. Enerjini emen vampir diyorlar bu tarz insanlara. Uzak dur.
Ben yurtdisini çok gezdim. Tum Asya mutlu. Siritik siritik dolaşıyor.
Hele Vietnamlılar. Beni sinir ettiler. Aşırı fakirler, çocukların ellerinde sapan güvercin avlıyorlar 🙂
 
Bir yerde okumuştum. “Mutlu hayat yoktur, mutlu anlar” vardır diye. Tercihler yapıyoruz. Mutluluklar mutsuzluklardan daha ağır basıyor ise devam ediyoruz.
Annenle iletişimini mümkün olduğu kadar azalt. Enerjini emen vampir diyorlar bu tarz insanlara. Uzak dur.

Hele Vietnamlılar. Beni sinir ettiler. Aşırı fakirler, çocukların ellerinde sapan güvercin avlıyorlar 🙂
Orada ben gittiğimde 700-800 dolar kazanıyordu işçiler. Biz çok az değil mi vs demistik. Hey gidi hey şimdi ülkede öğretmen o da devletteki 800 dolar kazanıyor.
Niye mutlular diye sordum. İnançları sebebiyleymis. Ama tum Asya mutlu.
 
Arkadaşlar mutlu olan var mı? Ben değilim. Kizim mutluluk kaynağı onun dışında yok. İş anlamında tekrar çalışacağım ama kötü bir para olmasa da çocuğun masrafı o bu gidecek, eşim ortalama kazanıyor. Suçlamayı çok seven bir anne ile büyüdüm. Daha yeni kendi içimdeki o ses kesildi. Kv desen kötüydü. Görüşmeyi kesinceye kadar ben benlikten çıktım. (Laf olsun diye kotu demiyorum. Ben yine seviyemi bozmadim. Baskasi olsa kafa goz dalardi) Eşim iyidir, cocuga cok duskundur ama canlı, heyecanlı, vizyonu yuksek bir adam değildir. Kronik rahatsizliklarim var. Çok yorgunum. Mutsuzum. Gidemiyorum, kalamıyorum da. Elimden bir sürü fırsat geçti. Kimini değerlendirdim, kimine pasif kaldım. Terapi gördüm. Anne dominansi, narsiszmi çıktı. Tum dünyaya o aktarımı yapıyormuşum. İyice pasiflestim. Kendimi sevemiyorum. Annem de sürekli hayatımın olabileceği iyi versiyonu söyleyip eşime kızıyor. Aptal gibiyim. Annemi kısmen kontrol altına aldım. Ama dominant annesi olan bilir. Ufak bir sızıntı görse girer. Mesafeyi var. Ama tamamen görüşmeyi kesmek istemiyorum.
Çevreme bakıyorum. Herkes ayrı bir mutsuz. Mutlu olan var mı, önerisi olur mu?
Şimdiden yazan, emek veren herkesin eline sağlık.
En son mutlu olduğum günü hatırlayacak kadar mutsuz bir hayatım var. Bundan 10 sene önce, baba evimde, bir koltukta uzanırken bir habere sevinmiştim. Sonra araya pek çok şey girdi. Gün gün mutsuzlaştım. Aldatılma süreci Nirvana oldu bende. Evet şimdi başkası ile evliyim, eşim çok iyi bir insan, akademik kariyer yapıyorum, param var, işim var. Var da var ama ben bunlar içinde bile mutsuzum çünkü aslında en mutlu olmam gereken zamanları mutsuz geçirmek kronik bir mutsuzluk oluşturdu bende. Yani bir şeye en fazla 3 saat sevinip sonra o karamsarlığa tekrar bürünüyorum. Terapi görerek iyice toparlandım, dert ettiğim çığu şeyi dert etmemeye başladım ama dediğim gibi bazı şeyler olması gerektiği zaman olmadığı için ve eskiden yeterince mutsuzluğu yaşadığım için sanırım, bir daha asla 10 sene önce mutlu olduğum o gün gibi mutlu olamadım.
 
Back
X