Hayat hepimize aynı standartları sunmuyor, her birimiz değişik hayatlar yaşıyor bazı şeyleri doyasıya tecrübe ediyor bazı şeylerinde eksikliğini çok hissediyoruz. Gözüm çok büyük manevi şeylerde olmadı, ufak şeylerle mutlu olabildim, ufak bir dokunuş, içten bir gülümseme, güzel bir söz, renkli bir kalem, kağıt böyle ufak tefek şeyler beni çok çok mutlu etti hep, tek çocuğum ben bu arada, normal standartların biraz üstünde bir yaşamım oldu, bana ait bir oda,, kitaplar , küçükken oyuncaklar vs, dedim ya tek çocuğum olmadı kardeşim, doğması nasip olmadı, küçükken hep bir eksiklik hissettim, şöyle bir şeyi kabul etmiştim aile en az 4 kişi olur, 3 kişilik aile olmaz
tabi büyüdükçe bunun böyle olmadığını anladım. Ben büyüdüm bazı şeyler değişti, farkındayım her ailede vardır olabilir bu tarz şeyler, anneannemler de teyzem babamla anlaşamıyordu, babam ne yapsa teyzemin gözünde kötü, iyi de kötü de durum böyle olunca hep bir gerginlik havası sezdim, çocuktum ama tetikteydim babamla o teyzemin olduğu ortamlarda. Babannemlere çok güvenmeye başladım sırdaşım gibiydi, paylaştığım bir çok şey vardı çok afadersiniz ama hayatımın kazığını babannemden yedim, yedik, halamlar, çıkarcı insanlar, kendilerini çok ileri görüşlü görüp bizi bağnaz ! gören insanlanlar, kısacası bir yakınlık hissetmedim, büyüdükçe teyzemlerden de soğumaya başladım, annem rahatsızlandı anneannemlerde kaldık tabi bu arada babamla teyzemler küstü ben bir annemin yanına bir babamın yanına gitmeye başladım, büyüyorum daha üniversitedeyim, şöyle bir baktım ki etrafıma, mutlu olan kimse yok... Neden mi bunları söylüyorum sabah facebooka bakarken bir arkadaşımın fotoğraflarını gördüm, kendinden 2 yaş küçük kız kardeşi ikiside evlendi, eşleri ailesi, hatta anneanneleri, teyzeleri ile olan dolu fotoğrafları var, yüzleri, gözleri gülüyor, kendi akarabalarıma baktım, herşey var, her imkana sahipler sahibiz, peki neden bu mutsuzluk, neden bu tatminsizlik, imkanım olsa annemi babamıda alıp başka bir ülkeye gitmek isterim ama yok işte, bunu yapacak imkanım yok. Üzüldüğümü fark ettim konunun üstünde durmamak istedim, pazara çıktık babamla, pazarda okuldan bir hocamla karşılaştım 40 yaşlarında elinde bebek arabası vardı bir yanında eşi ve kızı diğer yanında oğlu vardı, boğazıma birşeyler düğümlendi derler ya öyle hissettim aynı, özendim, içimde bir şeyler sızladı. O kadar çok kızıyorum ki teyzemlere halamlara, mutlu olmak için dünya kadar sebebi olup mutlu olmayanlara, aptalca şeyler için, bencillik duyguları için hayatı hem kendisine hemde etrafındakilere zehir edenlere, hayatımda kimse yok ama sevdiğim biri var, neden mi o ? O hayatla barışık bir insan, beraberlik duygusu yüksek bir insan, aramızda adı konmuş birşey var mı hayır yok, bilmiyorum sonuç ne olur ne olmaz ama hayat onuda beni de hatta sizleri de çok mutlu eder inşallah. hislerimden nasıl kurtulacağımı içten gülüşümü nasıl geri kazanacağımı bilmiyorum. Şimdi şu Neden mi buraya yazdım benim derdim de bu, mutlu olun, eğer varsa hayatınız da buna benzer bir durum farkına varın, kaldırmaya çalışın ortadan, anlatmak iyi geldi, okuyan yorumlayan herkese teşekkür ederim