Beş yıl önce çocukluk aşkımla evlendim. Bambaska bir şehire tüm düzenimi bozarak geldim. Üstelik ailesi de nişandan sonra birden beni istememeye başladı ve düğüne falan hiç karışmadılar. Ilk bir sene rüya gibiydi. Beni sevdiği değer verdiği o kadar belliydi ki... Bir kadın daha ne ister diye düşünüyordum. Çocuğumuz olmadi tüp bebek denedik defalarca. Bu arada ailesinin bir şekilde onu bana karşı doldurmaları hiç bitmedi. Beş yılda belki on kez ciddi ciddi ayrılmaktan bahsetti. Ben onu çok sevdiğim için ilk birkaç sefer çok uzuldum ve bu kararından vazgeçmesi için çabaladım. Ama sonra umursamamaya başladım. Ne yaparsam yapayım mutlu olmuyor. Artık ben de mutlu olamıyorum ve yine konu ayrılığa geldi. Bu defa bitsin istiyorum. Ona evden gitmesini söyledim. O da bir gün gideceğini söyledi. Ben bu hafta bitsin bu iş dedim. Hergun mutsuz olmaktansa tek seferde bitsin bu işkence istiyorum. Ama onun da gideceğinden umudum yok. O gitmezse ben mi gitmeliyim? Ama emek emek kurduğum düzeni bırakıp gitmek de istemiyorum.