Kızlar benim 3 aylık bı oğlum var.ilk çocuğum ve iş dolayısıyla başka ildeyiz ailem falan bana yardım edecek kimsem yok.yani duş almak için hatta bazen yemek yemek için bile eşimin gelmesini beklemek zorunda kalıyorum.oldugumuz yer iç Anadolu'da küçük bi ilçe.ben desen sahilde büyüdüm alıp başımı sahile gideyim.anneme çocuğu bırakayım desem sahil de yok kimsem de .aşırı bunalmış durumdayım.arkadasim olsada pandemiden görüşemiyoruz.esimin de rahat bı işi var öyle yorulmuyo oturuyo geliyo yani.ama ben gene yoruluyodur dışarda boş gezmek bile yoruyo insanı diye ona aksama kadar oturup geliyosun demiyorum .ama o bana çocuğu uyutup yatiyon akşama.kadar napiyon sanki diyo.ben bı gün şu evi yemeksiz bırakmıyorum.her sabah kahvaltisini hazırlıyorum gece uyumasam bile.evin işlerini uyumayip yine yapıyorum.hayir bu insanlar neden böyle.benim amacım kocama yaranmak değil ama insanın da gücüne gidiyo.bugun ne yemek yapicam ne bişey yatağı bile.toplamiycam o kadar üzüldüm