O kadar haklısınız ki. İlk tanıştığımızda ben özelliğini bilmeden çok kez dinledim, ancak bir süre sonra sürekli onu dinlerken ve alakasız konuşmalar içerisine çekilmişken buluyorum kendimi. Yani sanki kadın benim tahammülsüz olduğum noktamı bulmuş ve artık sürekli olarak bu şekilde aynı noktada deneniyorum, tüm vücudum kasılmış, başım ağrımış ve ben şimdi neden bunları dinledim ve bir de üzerine tartışma noktasına geldim diye düşünürken buluyorum kendimi. Başka kimsede bunu yaşamadım, acaba etrafıma bunu yaşatıyor muyum, diğer insanlara karşı da tahammülsüz müyüm diye kendimi çokça sorguladım ancak ben yerimden hiç ayrılmadığım için gün içerisinde birçok arkadaşım yanıma geliyor, hal hatır soruyor, birbirimize bir şeyler anlatıyor gülüyoruz, hiçbir şekilde ben bunu neden dinledim, ben neden böyle bir sarmala girdim diye düşünmüyorum, şimdiye kadar da hiç böyle bir durumu yaşamadım.
O kadar yoruldum ki anlatamam. Acaba sorun bende mi, ben böyle tahammülsüz ve insanları kıran, dinleme problemi olan bir insan mıyım diye sorguluyorum sürekli kendimi. Bir de karşı tarafı susturmuş olmak, onu konuşmaktan korkutmak, onunla konuşmak istemediğimi hissettirmek, ben bunu kimseye yaşatmak istemiyorum ancak öyle bir noktadayım ki tamamen istemediklerimi yapıyor gibi hissediyorum. Bölümden ayrılmak istedim idarecilerimle görüşüp, hepsi çok anlayışlı iyi insanlardır, benim bu şekilde bir talebim olması onları üzdü, bunu da dile getirdiler ancak acele karar vermememi istediler. Bilmiyorum ben huzursuz hissetmek ve birilerine kendilerini huzursuz hissettirmek istemiyorum.
Zaten ben sırf kendisi razı olsun diye her fikrine sen haklısın, evet senin düşündüğün gibi, bence de demediğim için geriliyor ortam, bana fikrimi soruyor, ben kendi fikrimi söyleyince hayır ama öyle değil, bence böyle diye konuşmayı sürdürüyor, kendimi bir anda tartışmanın ortasında buluyorum. Ama anlattıkları hiçbir şekilde beni ilgilendirmiyor veyahut asla kendisine; sen şu kişiyle ne yaşadın, dün çocuklar ne yaptı, şu konuda ne düşünüyorsun şeklinde hiçbir soru yöneltmiyorken kendim çekiliyorum manasızca ve lüzumsuz muhabbetlere. Nasılsın diye sormaya korkuyorum yemin ediyorum, korkuyorum çünkü sonrasında ne yaşamış, neler olmuş, kendisine ne demişler gibi neleri duyacağımı, konuşmanın ne zaman biteceğini, neler dinleyeceğimi bilmiyorum.Ruh emici insanlara karşı kendinizi düzeltmeye çalışmayın :) iletişim karşılıklı ve iki tarafın istemesi ile olur. Aynı yerde olduğunuz için yüz yüze olduğunuzdan idare edin ama kendinizi yorup üstüne defalarca geliyorsa nasıl daha iyi dinlerim diye idman yapmaya lüzum yok. Kızlara söz verdim diyerek çıkın araya , yürüyeceğim markete uğrayım bir işim vardı ay telefon gelecekti diye diye çıkın gidin yani. Kitap okuyun bir şey yapınVerimsiz bir iletişim şekli var , siz de yapmacık şekilde dinlemeyin ne gerek var
Valla Allah sabır versin , kurtarsın
Aynı ortamdayken uzaklaşamadığımı fark ettim. Bu nedenle birim değişikliği talep ettim ancak yönelttiğim yöneticilerim bu talebimi ilk başta şaşkınlık ve üzüntü ile karşıladılar, ben ısrar edince değerlendirmeye alacaklarını ama acele etmememi söylediler.
Evet haklısınız, hatta bu hafta başından beri artık aynı ortamda bulunmaya tahammül edemeyecek noktaya geldiğimden beri, gözlerim uykusuzluktan yanmasına rağmen uykuya dalamıyorum, gün içerisinde zihnimin sürekli dolu olduğunu, algılarımın kapandığını hissediyorum.
Bunu düşündüm hatta şaka yollu belirttim, ağladı. Ben nasıl bir duruma geldim biliyor musunuz, ne olur bana bugün bir şey sormasın, sormadığım bir şeyleri anlatmasın, fikrimi sormasın da saçma sapan diyaloglara girip de tükenmeyeyim diye sürekli içimden diliyorum.
Her sorunda ortam değiştirerek kurtulmak mümkün değil böyle böyle uzay disinami çıkacağız ya oraya daha beter biri gelirse bence baş etme yöntemini öğrenin olmadı kırın yani ben bunu nasıl yazdım bende hiç sevmem kalp kırmayı fakat mecbursam napabilirim delirtenin hicmi suçu yok gibi bakın olaylara birazda
Ben hep kendim uzaklaşmaya çalıştım çünkü durmak bilmiyor. Birden bire bir şeyler anlatmaya başlıyor. İnanın asla ama asla hiçbir şey sormuyorum, hiçbir şey sormamışken sürekli bir şekilde konuşma başlatıyor. Başımı çevirsem olmuyor, sadece seyretsem olmuyor, yapamıyorum bunu ayıp olur diye. Bugün artık söyledim, ben bazen seninle konuştuğumda sürekli bir tartışmaya çekiliyorum bu durumu yaşayınca kendimi kötü hissediyorum, seni de kırmak istemiyorum dedim. Evet sen itiraz ediyorsun diyor. Halbuki konuşmayı başlatıp fikrini beyan eden, ben fikrimi söyleyince de hayır öyle değil böyle diye itiraz edip artık konuşmayı tartışma seviyesine çekiyor.
Bugün kendisine durumdan bahsettim ama benim net fikirlerimin olduğunu, bu benim için siyah diyorsam odur şeklinde düşündüğümü söyledi sürekli itiraz edenin aslında ben olduğum yorumunu yaptı. Ben de herhangi biriyle benim söylediğim doğru mücadelesine girmek istemediğimi, herkesin düşüncesinin kendisini bağladığını ama bizim sürekli karşılıklı olarak bu durumu yaşadığımızı, demek ki ikimizin de böyle bir yapısı varsa hiçbir anlamı olmayan konularda kimseyle böyle bir şey yaşamak istemediğimi söyledim. Bu yüzden herhangi bir konuda yorum yapmak, fikir belirtmek istemediğim zaman bu durumu yanlış anlamamasını ve bu yüzden bana kırılmamasını rica ettim. Halbuki saçma sapan konular hakkında itiraz döngüsüne girdiğimiz hiçbir konuşmayı ben başlatmadım. Hatta kendisine artık nasılsın diye bile sormuyorum. Zaten birkaç dakika, birkaç saat içinde nasıl olduğunu, neler yaşadığını, kendisine komik gelen ne varsa, her şeyi anlatmaya başlıyor diğer arkadaşım da ben de herhangi bir şey sormadan.
Ne yapmam gerektiğini, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum inanın. O kadar yoruldum ki bu zamana kadar ben kimse ile böyle manasız döngü içerisine girmemiştim. Her zaman önce acaba bende mi sorun diye sorup duruyorum her konuda, hiçbir zaman kimseye rahatsızlık verip yormak istemem, kimseyi üzmek de istemem. Bu yüzden tahammül etmeye çalışırım birilerini incitmektense. Artık tahammül edemez noktaya geldim. Hiçbir zaman artık sus, sana hiçbir şey sormadım bana sürekli bir şeyler anlatıp, bir şeyler sorup beni yorma diyemedim. Belki ben zaten çok konuşan insanlara karşı tahammülsüz olduğum için böyle oldu diye düşündüm.
Ben şaka yoluyla kendisine bir kez başka bir konuda bir şey dinlerken araya girince dur kız, sormadık bir dur nolur dedim. Ağladı. Kendimi onu teselli ederken, kendime de kızarken buldum. Bazen de bana soru soracağı zaman abla bana fikrimi sorma sonra itiraz ediyorsun dediğim de oldu. Neyse dedim belki bana normal gelmiyordur bu durum ama yok gün içerisinde hal hatır sormak dışında hiçbir şekilde, işimle ilgili olmayan, beni ilgilendirmeyen bir konuda konuşma başlatmadım böyle bir huyum yok. Tüm gün işimle uğraşıp kimseyle konuşmasam asla sıkılmam. Ama bu arkadaş sabah geliyor başlıyor, sormadan anlatıyor, gün içerisinde kaç kez bir şeyler anlatıyor hatırlamıyorum. Ben konuşmadığım için acaba anormal miyim anlamıyorum. Sevmiyorum sürekli konuşmayı, kimse sormamışken ne yaşamışım başımdan ne geçmiş anlatmayı, beni alakadar etmeyen bir şeyleri dinlemeyi hiç seviyorum. Beni ilgilendirmeyen, sormadığım halde anlatılanları dinlemek zorunda mıyım? Bunu yapmayınca kötülük mü etmiş olurum incitir miyim diye içimde biriktirip durdum.
Çok teşekkür ediyorum. 
