son günlerde yaşadıklarım ömrümden bi 20 yıl aldı sanki. kendimi yaşlanmış, yıpranmış bitmiş hissediyorum. herşeye rğmen ona inanmak ve son bi sans vermek istiyorum. belki aptallık, belki saplantı benimki bilmiyorum. aklım hayır desede kalbim onu bırakamıyo.. :18:
bi tarafta tükenen güveniM, öbür tarafta sevgisine olan inancım. bilmiyorum.. yanımda kalırsam nasıl atlatırım, bu dönem daha ne kadar sürer.. gitmeyi zaten becerebilmiş olsam su an burda bu cümleleri yazmazdım. olaylara iyi tarafından bakmak, güzel yanlarını görmek istiyorum. çevreme baktığımda ve burda yazılanları okuduğumda benimkisi belkide çok hafif kalıyo..ne bilim ne kadar inanmasamda belki aptallık benimki belkide kendimi kandırıyorum ama eşim beni aldatacak kadar küçülmez.. evet benim istemediğim bi kızla (ama ilk günden beri dostu, yakın arkadaşı oluğunu hatta benimle de arkadaş olmasını istediğini söylediği) görüştü, ben istemedim görüşmesini bu yüzden benden sakladı. bu olay bi kaç kere tekrarlandı.. ama ne bilim.. eğer gerçekten o kıza ilgisi olsa ben seni istemiyorum derken, niye yalvarsın, niye gitmemden bu kadar korksun.. neden gözyaşı döksün..
kızlar ne olur beni anlayın.. ben kendimi anlayamıyorum..ne yapmam gerekiyo bilmiyorum..
akşam yine konuştuk hatasının farkında olduğunu cezasını fazlasıyla aldığını falan söyledi ve eğer bi daha böyle bişey yaşatırsam sana hiç bişey söyleme git ama olmayacak böylee bişey bi daha.. bi anlık boşluğuma geldi ve sadece arkadaş olarak mesaj atmıştım, aklımdan hiç bi zaman seni tanıdıktan sonra başka bi kadına karşı kötü niyetle bişey geçmedi yemin ederim falan dedi...
ve bana kendisini çok sıktığımı (ki ben erkek arkadaşlarından bile kıskanıyorum bazen), sürekli biraz pasif bi insan olduğu için onu yönlendirdiğimi ve bu yüzden artık kendine olan güvenini yitirdiğini falan söyledi. ben onun kararlarına sygı duymuyormuşum bu da onun tüm yasama hevesini yok ediyormuş falan filan..
ama benim aklımda hala ona yer yok.. ama kalbim yine kanmak aldanmak istiyor, vazgeçemiyor..belki haklı, belki beni kandırıyo bilmiyorum..ne olur bana yardım edin..
bi tarafta tükenen güveniM, öbür tarafta sevgisine olan inancım. bilmiyorum.. yanımda kalırsam nasıl atlatırım, bu dönem daha ne kadar sürer.. gitmeyi zaten becerebilmiş olsam su an burda bu cümleleri yazmazdım. olaylara iyi tarafından bakmak, güzel yanlarını görmek istiyorum. çevreme baktığımda ve burda yazılanları okuduğumda benimkisi belkide çok hafif kalıyo..ne bilim ne kadar inanmasamda belki aptallık benimki belkide kendimi kandırıyorum ama eşim beni aldatacak kadar küçülmez.. evet benim istemediğim bi kızla (ama ilk günden beri dostu, yakın arkadaşı oluğunu hatta benimle de arkadaş olmasını istediğini söylediği) görüştü, ben istemedim görüşmesini bu yüzden benden sakladı. bu olay bi kaç kere tekrarlandı.. ama ne bilim.. eğer gerçekten o kıza ilgisi olsa ben seni istemiyorum derken, niye yalvarsın, niye gitmemden bu kadar korksun.. neden gözyaşı döksün..
kızlar ne olur beni anlayın.. ben kendimi anlayamıyorum..ne yapmam gerekiyo bilmiyorum..
akşam yine konuştuk hatasının farkında olduğunu cezasını fazlasıyla aldığını falan söyledi ve eğer bi daha böyle bişey yaşatırsam sana hiç bişey söyleme git ama olmayacak böylee bişey bi daha.. bi anlık boşluğuma geldi ve sadece arkadaş olarak mesaj atmıştım, aklımdan hiç bi zaman seni tanıdıktan sonra başka bi kadına karşı kötü niyetle bişey geçmedi yemin ederim falan dedi...
ve bana kendisini çok sıktığımı (ki ben erkek arkadaşlarından bile kıskanıyorum bazen), sürekli biraz pasif bi insan olduğu için onu yönlendirdiğimi ve bu yüzden artık kendine olan güvenini yitirdiğini falan söyledi. ben onun kararlarına sygı duymuyormuşum bu da onun tüm yasama hevesini yok ediyormuş falan filan..
ama benim aklımda hala ona yer yok.. ama kalbim yine kanmak aldanmak istiyor, vazgeçemiyor..belki haklı, belki beni kandırıyo bilmiyorum..ne olur bana yardım edin..
