Kızlar başlıktanda anlaşılacağı gibi tam olarak problemim bu.Mesela;yakın olmadığım biriyle telefonda görüşüyorum,Nasılsın iyimisinden başka bişey yok gelmiyor aklıma...
İletişim problemim var sanki biri zorla konuşturuyor beni bazen..ama yakın arkadaşlarımla öyle değilim konu çok uzun konuştuğumda var tabi..ama benim ailemde çocukluğumdan beri böyle..
Örneğin yaşça benden büyük biriyle sohbet edemiyorum.Çünkü evdede ne babamla nede abimle doğru dürüst konuşamam.küçüklüğümden beri dayak ve psikolojik baskı görmüş ve bunları aşmaya çalışan biriyim..24 yaşındayım üniversite son sınıftayım.Hocalarla konuşamadan önce bi heyecan hali...sonra bunun sesime yansıdığını düşünüyorum ve mecburen konuşuyorum.kısa kesmeye dikkat ediyorum..Bazende aile arkadaş ortamında çok konuşurum insanları sıkmadan.yani sorun benim sessiz içine kapanık biri olmam değil..
Yabancı insanlarla rahat konuşabilen insanlara özeniyorum bu sorunu nasıl aşarım..yaşayan düzelten veya önerisi olanlardan yardım bekliyorum..
Bu benim hayatımda büyük problem.
bi misafirliğe gitsem herkes sorarya nasılsın iyimisin?iyiyim teşekkür ederim..sonrası yok...sanki fazla bişey konuşsam aileden gelen o duyguyla..benimle alay edeceklerini düşünürüm.ses tonumu ayarlayamam..bu yaşta bu sıkıntıyı çekiyorum.yarın öbür gün iş hayatında ne yapıcam ben?
yada erkek arkadaşımın annesiyle ablasıyla tanışıyorum misal..o ilk konuşmadan sonra insanlarla nasıl sohbeti devam ettiriyosunuz taktikleriniz varmı..
kırılan özgüvenim nasıl yerine gelir lütfen yardım edin.
Not:erkek arkadaşım ablamla konuşmanı tanışmanı istiyorum diyor.yok diyorum daha erken...Bu nasıl bahaneyse artık
İletişim problemim var sanki biri zorla konuşturuyor beni bazen..ama yakın arkadaşlarımla öyle değilim konu çok uzun konuştuğumda var tabi..ama benim ailemde çocukluğumdan beri böyle..
Örneğin yaşça benden büyük biriyle sohbet edemiyorum.Çünkü evdede ne babamla nede abimle doğru dürüst konuşamam.küçüklüğümden beri dayak ve psikolojik baskı görmüş ve bunları aşmaya çalışan biriyim..24 yaşındayım üniversite son sınıftayım.Hocalarla konuşamadan önce bi heyecan hali...sonra bunun sesime yansıdığını düşünüyorum ve mecburen konuşuyorum.kısa kesmeye dikkat ediyorum..Bazende aile arkadaş ortamında çok konuşurum insanları sıkmadan.yani sorun benim sessiz içine kapanık biri olmam değil..
Yabancı insanlarla rahat konuşabilen insanlara özeniyorum bu sorunu nasıl aşarım..yaşayan düzelten veya önerisi olanlardan yardım bekliyorum..
Bu benim hayatımda büyük problem.

bi misafirliğe gitsem herkes sorarya nasılsın iyimisin?iyiyim teşekkür ederim..sonrası yok...sanki fazla bişey konuşsam aileden gelen o duyguyla..benimle alay edeceklerini düşünürüm.ses tonumu ayarlayamam..bu yaşta bu sıkıntıyı çekiyorum.yarın öbür gün iş hayatında ne yapıcam ben?
yada erkek arkadaşımın annesiyle ablasıyla tanışıyorum misal..o ilk konuşmadan sonra insanlarla nasıl sohbeti devam ettiriyosunuz taktikleriniz varmı..
kırılan özgüvenim nasıl yerine gelir lütfen yardım edin.
Not:erkek arkadaşım ablamla konuşmanı tanışmanı istiyorum diyor.yok diyorum daha erken...Bu nasıl bahaneyse artık

Son düzenleme: