teşekkürler, yorumunuzun ilk paragrafı aslında takıldığım noktayı anlatıyor. yani bu durumun beni gerdiğini ve üzdüğünü bile bile aynı şeyi yapmak... büyük hayal kırıklığına uğradım. yazdıklarınız çok mantıklı, diğer arkadaşlar da sağ olsunlar ama aynı mantıkla yanıt veremiyorum, henüz kafamı toparlayamadım. kusura bakmayın.
Yapmamalı, hak veriyorum size ve yineliyorum, isterseniz delicesine takıntılı olun, eşinize bu konuda güven sorununuz olsun, adam bunu telafinin bir yoluna bakmak, belki sağlıklı(!) birinden beklenildiği gibi profesyonel desteğe başvurmak yerine, sizin derdinizi daha çok kaşıyor. Aile terapisti filan deriz ya burada tavsiyelerde, bir erkek de kendisi, eşinin elinden tutup götürebilse ya evliliklerindeki sorunları çözüp birbirlerini daha iyi anlamak gayesiyle doktora... Yok... Yani tüm bu açılardan ben sizi yüzde 99 haklı buldum işte, bir zaafınız gelişmiş, bu sizin, esasen kendinizi nasıl gördüğünüz, kendinize olan güveninizle ilintili ama eşiniz de bunu baltalayacak son kişi olmalı...
Öfkenize kapılmayın bu kez, bakın daha önceden bunun kavgasını yaptık diyorsunuz, "Kavga" diyorsunuz, münazara-tartışma değil.
Bu kez sakinliğinizle bi deneyin derim. Eve gidene kadar eğer bu düşünceden kopamıyorsanız, bu düşünce içindeki sakinliğinizi kurgulayın. Sakin bir
@thnksfrthmmrs düşünün, konuşma anında nasıl sakin kalacağınızı hayal edin, gerekirse, şu an iş yoğunluğunuz elveriyorsa, sakin kalarak konuşacağınız o anın cümlelerini yazın. Ona nasıl sorular sorabileceğinizi, ondan nasıl cevaplar gelebileceğini bir münazara altında düşünün. Eşinizi kendi hatasına ikna, inkar edemeyeceği bir noktaya kıstırma ve ince bir utancı gıdıklayarak farkındalık haline nasıl sokacağınızı planlar gibi...
