- 3 Temmuz 2017
- 9
- 15
- 3
- 35
- Konu Sahibi madamkakao
- #1
Öncelikle sizden ricam, yeterince ağır bir yaşam yaşıyorum, ne olur kırıcı cümleler yazmayın. Lütfen.
Arkadaşlar, bir kadın olarak maalesef asla tutunamadim su hayatta. Ilk önce ailem tarafindan sürekli asagilandim. Büük derecelerle üniversite kazandım,kadın başıma koskoca istanbula gidip hem okulumu okudum hem okul yurt masrafı için çalıştım, ama hep ailem tarafindan bi ise yaramadigim gibi cumlelerle asagilandim. Her gün hakaretlere, asagilanmalara maruz kaldım. Bir gün çok hastaydim, mecbur hastaneye gittim, ilaç aldım, ilaç parası babamin emeklisinden kesilmis, beni aradı, geçmiş olsun diyeceğine neden ilaç alıyorsun maasimdan kesilmis ne aldın böyle nasıl bi ilaçmis bu dedi.. para dediği de 20 lira falan..
Karşıma tam beni sarmalayacak biri cıktı. Yani ben öyle sandim. Üniversite biter bitmez evlendim. Artık beni asagilayan ailem yoktu. Üç sene çok ama çok güzel geçti. Gerçekten yaşadığımı hissettim ama son 2 senedir o da klasik bir erkeğin kadını aşağılaması rolune büründü.. ailemin yaşattığı aşağılık psikoljisini yasatmaya başladı. Yemin ediyorum kendimi gerçekten de aşağılık hissediyorum artık, dışarı çıkmak istemiyorum, gülmek bile istemiyorum.. hatta yavaş yavaş nefes almaktan vazgeçme noktasına geldim.. aslında ben artık yaşamak istemiyorum..
Lütfen kırıcı cümleler yazmayın..
Arkadaşlar, bir kadın olarak maalesef asla tutunamadim su hayatta. Ilk önce ailem tarafindan sürekli asagilandim. Büük derecelerle üniversite kazandım,kadın başıma koskoca istanbula gidip hem okulumu okudum hem okul yurt masrafı için çalıştım, ama hep ailem tarafindan bi ise yaramadigim gibi cumlelerle asagilandim. Her gün hakaretlere, asagilanmalara maruz kaldım. Bir gün çok hastaydim, mecbur hastaneye gittim, ilaç aldım, ilaç parası babamin emeklisinden kesilmis, beni aradı, geçmiş olsun diyeceğine neden ilaç alıyorsun maasimdan kesilmis ne aldın böyle nasıl bi ilaçmis bu dedi.. para dediği de 20 lira falan..
Karşıma tam beni sarmalayacak biri cıktı. Yani ben öyle sandim. Üniversite biter bitmez evlendim. Artık beni asagilayan ailem yoktu. Üç sene çok ama çok güzel geçti. Gerçekten yaşadığımı hissettim ama son 2 senedir o da klasik bir erkeğin kadını aşağılaması rolune büründü.. ailemin yaşattığı aşağılık psikoljisini yasatmaya başladı. Yemin ediyorum kendimi gerçekten de aşağılık hissediyorum artık, dışarı çıkmak istemiyorum, gülmek bile istemiyorum.. hatta yavaş yavaş nefes almaktan vazgeçme noktasına geldim.. aslında ben artık yaşamak istemiyorum..
Lütfen kırıcı cümleler yazmayın..