Evlilik denen seyi hic boyle hayal etmemistim.Sevdigin adamdan cocuklarinin olmasi ve esinin her aninda yaninda olmasi. Eskiden oyleydik ama artik o kadar degistiki esimi taniyamiyorum cok ama cok farkli.
Eskiden biryerim agirsa canim acisa sanki onun cani acirdi kendini paralardi. Simdi umrunda bile degil!
Ne degisti cocukmu yipratti bizi olamazki o bizim huzurumuz. Ama ne oldu bana dokunmaya kiyamayan adam nerde en ufak bir tartismada ustume yurumeye basladi tehtitler savurmalar. En ufak bir tepki vermemde yuzumu sıkıp nefesini keserim gibi kelimeler ve hamileyim agir geliyor.
Napicami sasirmis durumdayim ilk defa dunden beri yuzune bakmiyorum . Bu sabah saglik ocagina gittik hem kan aldiricak hem de tetanos asisi vurdurucaktim ve igneden cok korkuyorum oda bunu biliyor. Kızimi aldi kucagimdan git nspiyosan yaptir gel dedi ve beni ilk defa yanliz birakti .
Kendimi o kadar kotu hissettimki aglaya aglaya gittim yaptirdim ignelerimi igneden korkan ben hissetmedim ben cunku canimi yakan daha onemli birsey vardi benim icin bunlari anlatiyorum cunku konusucak kimsem yok icimi dokmek istedim canim yaniyo evlendigim icin pisman oldum desem yeridir birde iki cocuk
((((