- 14 Kasım 2015
- 4.819
- 8.108
- 108
Herkese günaydın
İlk defa bir konu açıyorum. Ne konuşacak bir kimse nede beni anlayan bir eş var yanımda. Uzun olacak belki ama içimi dökmek istiyorum.
34 yasinda 3 kız annesiyim. Eşimle görücü usulü ile evlendik. Ailesi zorlamış meğer illa bu kızla evleneceksin diye.(daha önce kendi bulduğu nisanlisindan ayrıldigi için bu sefer ailesi bulmus)
Benim haberim yok tabiki bu zorlamadan.sordum ama söylemedi nerden bileyim ki
Fakat şimdi her fırsatta dile getiriyor. Zorla evlendim bana sormadılar diyor.tabi benimde ister istemez moralim bozuluyor
Ben bütün gün evdeyim.büyük 13 yasindan tam ergenlik dönemi.ortanca da 12 yaşında .küçük de 2 buçuk yaşında. Yemek çamaşır bulaşık derken anca yetişiyorum. Küçük bir az zor bir çocuk. Ben bunlarla boğuşurken eşim hafta da 3-4gün top oynamaya gidiyor. Ben evde oturup cocuk bakiyorum. Bir yere cikalim gezelim desem cocugu bahane eder hep.Bıktım artık onun futbolun dan.evde olduğu zamanlarda da odası ayrıdır. Ya maç seyreder yada dizi.ben çocuklarla başka bir odada otururum. Yanına gitmemizi istemez.ses yapıyormuşuz
Canı isterse sirnasir kedi gibi ,istemezse totosunu dönüp uyur.zaten beraber yatağa girdiğimiz çok nadirdir. İlgi alaka güzel bir söz yok.
Artık sıkıldım bu hayattan. Bende dışarı çıkıp gezmek istiyorum. Ailemle bir şey ler yapmak istiyorum. 4 duvar arasında kalmaktan bıktım. Onun bu düsüncesizliginden bıktım. Kendisi istediğini yapsın ben evde çocuk bakayım. Bu normalmiş ona göre. Herkes çocuk bakıyormuş sadece ben değilmişim
Dün tartıştık baya.17 yıldır ilk defa ya futbol yada ben dedim.ilk önce yok olmaz ben evde kafayı yerim dedi.bende benim halimi anlarsın işte ne güzel dedim.o zaman da tamam evde kalırım ama acısını senden çıkarırım dedi.yanlış bir şey mi yaptım. Bırakayım ne hali varsa görsün mü
Gerçekten gücüm yok. Sevgisiz ilgisiz bir hayat çok yıprattı beni.en azından buraya yazarak rahatladım.
İlk defa bir konu açıyorum. Ne konuşacak bir kimse nede beni anlayan bir eş var yanımda. Uzun olacak belki ama içimi dökmek istiyorum.
34 yasinda 3 kız annesiyim. Eşimle görücü usulü ile evlendik. Ailesi zorlamış meğer illa bu kızla evleneceksin diye.(daha önce kendi bulduğu nisanlisindan ayrıldigi için bu sefer ailesi bulmus)
Benim haberim yok tabiki bu zorlamadan.sordum ama söylemedi nerden bileyim ki
Fakat şimdi her fırsatta dile getiriyor. Zorla evlendim bana sormadılar diyor.tabi benimde ister istemez moralim bozuluyor
Ben bütün gün evdeyim.büyük 13 yasindan tam ergenlik dönemi.ortanca da 12 yaşında .küçük de 2 buçuk yaşında. Yemek çamaşır bulaşık derken anca yetişiyorum. Küçük bir az zor bir çocuk. Ben bunlarla boğuşurken eşim hafta da 3-4gün top oynamaya gidiyor. Ben evde oturup cocuk bakiyorum. Bir yere cikalim gezelim desem cocugu bahane eder hep.Bıktım artık onun futbolun dan.evde olduğu zamanlarda da odası ayrıdır. Ya maç seyreder yada dizi.ben çocuklarla başka bir odada otururum. Yanına gitmemizi istemez.ses yapıyormuşuz
Canı isterse sirnasir kedi gibi ,istemezse totosunu dönüp uyur.zaten beraber yatağa girdiğimiz çok nadirdir. İlgi alaka güzel bir söz yok.
Artık sıkıldım bu hayattan. Bende dışarı çıkıp gezmek istiyorum. Ailemle bir şey ler yapmak istiyorum. 4 duvar arasında kalmaktan bıktım. Onun bu düsüncesizliginden bıktım. Kendisi istediğini yapsın ben evde çocuk bakayım. Bu normalmiş ona göre. Herkes çocuk bakıyormuş sadece ben değilmişim
Dün tartıştık baya.17 yıldır ilk defa ya futbol yada ben dedim.ilk önce yok olmaz ben evde kafayı yerim dedi.bende benim halimi anlarsın işte ne güzel dedim.o zaman da tamam evde kalırım ama acısını senden çıkarırım dedi.yanlış bir şey mi yaptım. Bırakayım ne hali varsa görsün mü
Gerçekten gücüm yok. Sevgisiz ilgisiz bir hayat çok yıprattı beni.en azından buraya yazarak rahatladım.