Ne diyeceğimi bilmiyorum ama kendi durumumdan sana örnek veriyim. Belki yardımım olur. Ben fiziksel şiddet yaşamadım ama psikolojik şiddet çok gördüm. Defalarca evden kovuldum ve sonunda da aldatıldım. Ben de birkaç kez baba evine dönmüştüm. Sonunda da yuvam ve oğlum için hep geri döndüm. Düzelmesini bekledim, her döndüğümde bu sefer düzelir mi diye döndüm ama daha kötü oldu. Sonunda da nasılsa gidemiyor diye düşünmeye başladı herhalde ki aldattı.
Ben de annemlere geldiğimde evdeki düzenimi aradım. Çocukluğumu geçirdiğim ev, evlenince artık eskisi gibi olmuyormuş bunu anladım. Zaten o yüzden herşeye rağmen koca evine geri dönmüyor muyuz?
En son olayda artık ben de dönmemek üzere baba evine geri geldim. Boşanma arifesindeyim şuan. Ben de senin gibi çok arafta kaldım. Bu duygusal değişimleri yaşaman çok normal. Benim 5 ay oldu ve hala tam düzelmiş değilim. Hala içimde gidip gelmeler yaşıyorum. Doktor bana ilk 6 ay biz bu durumda karar vermeyin deriz dedi. Çünkü verilen kararlar yanlış olabilirmiş (çok duygu değişimi yaşadığımız için). Ben de zamana bıraktım. Artık eskisinden daha net değerlendirebiliyorum. Çünkü bu önemli bir karar. Aceleye getirilecek bir şey değil. Zamana bırakmalısın. Bırak eşin biraz çabalasın. O kadar kolay olmamalı herşey.
Sen şu anda anladığım kadarıyla iyi değilsin. Bir doktora gitmelisin. Psikolojik yardım almalısın. Maddi durumun yoksa devlet hastanelerine gidebilirsin.
Bu arada aklıma bir de şu geldi, sen çocuğunla kendi evinde kalsan da eşin evi terk etse olmaz mı? Hem böylece aile baskısından da, koca baskısından da kurtulurdun. Aslında elinde şiddet gördüğüne dair polis tutanağı olsaydı eşine evden uzaklaştırma bile verilebilirdi.
Benim fikrimi sorarsan işin içinde şiddet varsa dönersen daha kötü olur. Belli ki adam sana kıyabiliyor. Dönmen hata olur. Şu an için dönmeyi düşünme, zamana bırak. Ancak ailenle de konuşmalısın bence. Ailenin sana yaptığı baskıların, seni koca evine döndürmeye zorladığını, burada yaşadığın baskıların seni çok bunalttığını, kendini kafese kapatılmış gibi hissettiğini söyleyebilirsin.
Tamam onlar ana baba. Sen nasıl yavrunu düşünüyorsan onlar da seni düşünüyor. Ama onlara şunu anlatmalısın: zaten çok kötü durumda olduğunu, kafanı toplaman gerektiğini, şuan sağlıklı düşünemediğini, bir de burda baskı gördüğünü söyleyebilirsin.
Belki işe başlarsan rahatlarsın. Bebeğine annen bakabilir mi? Üzgünüm aklıma başka bir şey gelmiyor. Aslında ekonomik özgürlüğün olsaydı o zaman ayrı bir eve çıkardın ve ozaman ne baba evini ne de koca evini arardın.
Lütfen acele karar verme. İyice herşeyi düşün. Etraflıca. Eğrisi doğrusu, herşeyi düşün ve ona göre bir karar ver. Acelen yok. Bırak eşin de melesin bu arada.
Sevgiler...
