- 23 Nisan 2017
- 31
- 13
- 3
- Konu Sahibi aysegulxxx
- #1
Merhaba, 22 yaşındayım ve bir senelik evliyim. Eşimin işi nedeniyle doğuda bir şehirde yaşıyoruz. Ailelerimiz farklı şehirde dolayısıyla birbirimizden başka kimsemiz yok diyebilirim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
ilk zamanlar neden izin vermiyordu peki ? Şimdi ne değişti ?
