• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Ne yazsam bilemedim

aysegulxxx .!.:
Orada normal davranıyor buradaki gibi değil, Batmanda yaşıyorum sessiz sakin bi şehir benim gördüğüm kadarıyla inanın neden böyle davrandığını ben bile anlamıyorum
Genişletmek için tıkla...
anlıyorum çok tuhaf olmuş senin için
artık problem çıkarmıyor madem sen de kendini zorla mutlaka her gün 30 dk da olsa dışarı çık alıştır kendini
 
Başınıza bir şey gelmesinden endişeleniyor bu iyi bir şey aslında ama dozu çok kaçırmış eşiniz.
Bunalmakta haklısınız bence ama oturup yüz yüze konuşmadığınız müddetçe onu ikna edip fikrinizi ağlayarak anlatmak istediğiniz sürece durum değişmez. Daha yaşınız 22 kaç sene sizi dışarı çıkarmayacakmış? Böyle ömür geçmez üstelik hamilesiniz.
 
aysegulxxx .!.:
Merhaba, 22 yaşındayım ve bir senelik evliyim. Eşimin işi nedeniyle doğuda bir şehirde yaşıyoruz. Ailelerimiz farklı şehirde dolayısıyla birbirimizden başka kimsemiz yok diyebilirim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
Genişletmek için tıkla...
Canım kendine gel hemen toparla kendini!
Bende doğuda görev yaptım öyle dışarı ćıkaracak kimse kimseyi yemiyor eşinden abartmasın yani ..
Sizde şöyle bir silkelenin çıkın, dolaşın o arkadaşların eşleri ile görüşün çıka çıka alışırsınız.
Eşin çok hatalı doğumdan sonra bebeğin aşısı olur hastalığı olur olur da olur..
Herzaman senin yanında olamaz kendini şimdiden alıştır,kendine güven canım Lütfen ezdirme kendini böyle. Sonra o sana bunları yapan eşin bile senden sıkılır daha gözaçık bayanları sana örnek verir durur.
 
Önerileriniz için çok teşekkür ederim, eşimin kötü niyetli olduğunu düşünmüyorum fakat onunda benimde hatalarım var tabiki ‍♀️ Sizlerinde önerileriniz ve desteğinizle inşallah durumu düzelteceğime inanıyorum sevgiler
 
aysegulxxx .!.:
Merhaba, 22 yaşındayım ve bir senelik evliyim. Eşimin işi nedeniyle doğuda bir şehirde yaşıyoruz. Ailelerimiz farklı şehirde dolayısıyla birbirimizden başka kimsemiz yok diyebilirim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
Genişletmek için tıkla...
Dısarı cıkmak sizin icin bir fobi haline gelmis sanırım. Fobileri üstüne giderek yenmek en kalıcı cözüm bana göre. Her gün mutlaka canınız istemese bile dısarı cıkın, yürüyün. Markete girin, markette dolanın biraz. Bir sey alacakken market görevlilerine "bu marka mı daha iyi yoksa şu mu" tarzında ufak çaplı sorular sorun ki tanımadıgınız insanlarla iletisim kurmaktan cekinmemeye baslayın. Parka gidin, oturun. Gazete, dergi vs okumaya baslayın. Esinizin davet ettigi kisileri eve davet edin. Böyle böyle aşarsınız, eminim.
 
seronima .!.:
Dısarı cıkmak sizin icin bir fobi haline gelmis sanırım. Fobileri üstüne giderek yenmek en kalıcı cözüm bana göre. Her gün mutlaka canınız istemese bile dısarı cıkın, yürüyün. Markete girin, markette dolanın biraz. Bir sey alacakken market görevlilerine "bu marka mı daha iyi yoksa şu mu" tarzında ufak çaplı sorular sorun ki tanımadıgınız insanlarla iletisim kurmaktan cekinmemeye baslayın. Parka gidin, oturun. Gazete, dergi vs okumaya baslayın. Esinizin davet ettigi kisileri eve davet edin. Böyle böyle aşarsınız, eminim.
Genişletmek için tıkla...
Değil mi ? İnanın bende böyle düşünüyorum fakat bir yıl kısa bi zaman değil sürekli evde olmak beni bunalttı. Birde farklı şehir farklı insanlar gözüm korktu açıkçası :110:
 
aysegulxxx .!.:
Değil mi ? İnanın bende böyle düşünüyorum fakat bir yıl kısa bi zaman değil sürekli evde olmak beni bunalttı. Birde farklı şehir farklı insanlar gözüm korktu açıkçası :110:
Genişletmek için tıkla...
Tabiki 1 yıl dısarı cıkmayınca gözünüz korkmustur. Ancak merak etmeyin, etraf hala sizin 1 yıl öncesinde gördügünüz gibi. Insanlar hala aynı. O yüzden korkacak hicbir sey yok. Kendinize güvenin, giyinin süslenin ve karnınızdaki bebisinizle birlikte dolasmaya baslayın
 
En basitinden ders çalışmaya yeni başladığımızda o konu bize cok zor gelir çünkü bilmiyoruz ya ama çalışmaya devam ettikce görürüz ki artık o derse çalışmak gözümüzü korkutmuyor. Çünkü o dersle ilgili bir fikrimiz olusmus oluyor yavas yavas.

Siz de size korkunc gözüken şeylerin üzerine gidin bence. Çarşıya çıkmak cok mu korkunc geliyor? Önce yakın yerlerden baslayın çıkmaya. Çıkıp bir düğme alıp dönün mesela. Ya da yakınlarda park varsa ekmekleri rondodan geçirip parka kuslara vermeye çıkın. Evinizin yakınındaki sokak hayvanları için kıyıya yemek çıkarın.

Sonra bebeğiniz için alışverişe çıkın mesela. Ama hani 1 çorap alıp gelin. Hem size maddi külfet de olmaz böylelikle.

Sonra evde kek kurabiye vs artık size ne kolay geliyorsa yapıp komsulara dağıtın, sorarlarsa da fazla yaptım sizinle paylasmak istedim dersiniz. Sonra onlar getirir kapı sohbetleri derken samimiyetiniz artar. Bebekle ilgili magaza falan sorun muhabbet bahanesi olarak. Ya da iste yürüyüş yapıcam artık deyip size katılmalarını isteyin..

Siz güçlü bir kadınsınız baksanıza karnınızda bir canlı taşıyorsunuz onu kendi canınızla büyütüyorsunuz. Siz mi acizsiniz? :) kendinize kitap alabilirsiniz hem bebekle ilgili hem de herhangi türde bi roman olabilir.

Hayat cok güzel. Kendinizi güçlendirmelisiniz bebiş gelene kadar ki ona da hayat sevgisi aşılayabilesiniz. Sizden göre göre mutlu olmayı güçlü olmayı öğrenmeli bebis :)
 
Ya gerçekten artık ben de ağlayacağım! Sokağa çıkamamak ne demek lütfen kimden izin almak zorundasınız. Eşiniz nasıl dışarı çıkartmaz sizi. Yabancı memleket diye haçlı ordusu yok sokakta. Çıkmazsanız nasıl bileceksiniz etrafı. Vallahi üzülmeyi geçtim acıyorum artık. Kızlar ne olur biraz özgüveniniz olsun ya. Kadın olarak erkekten bir farkımız yok. Bizi bu kadar aciz duruma düşüren bizim yetiştirilme tarzımız ve bize toplum tarafından biçilen roller. Eşiniz de olsa sizi kısıtlıyor, hayatınızdan çalıyorsa böyle bir hayatı nasıl kabul edebiliyorsunuz? Aklım almıyor artık!

Ne olur çık dışarı, parka git, yürü, kursa yazıl, hamilelik yogası var, hamilelik sporu var, ne bileyim sosyalleşecek bir çok şey yapabilirsin. Bu ömrün, bu zamanın bir daha ne zaman geri gelecek. Mutlu ol kendine güven!
 
Cnm durumuna üzüldüm bundan dolayı uzunca yazmak istiyorum belki uygularsın.Şimdi tek başına bir yerlere çıkmak istememenin tek nedeni bambaşka bir şehirde bir tek sen ve eşinin olduğunu düşünmen.Tamam doğru tanıdığın bir o var ama dünya da bir sen bir o yoksunuz çık,git,gez,dolaş bebeğine kıyafet almaya gidin gelmiyorsa tek başına git.Kendine kıyafet almaya git,git eşine hediye al,ne bileyim evine aksesuar al,yürüyüşe çık.Az çevre edin belki çok iyi dostluklar seni bekliyordur nereden biliyorsun.O evin içinde olduğun sürece hiç bu durumdan kurtulamayacaksın.Bir de hamileymişsin izin mı vemiyor çıkmana bunu bahane et yürümek zorundayım doktor öyle söyledi de çık yani o evden çıkkkkkk.Kendine zaman ayır,bakımlı ol.Eşin gidiyor diye ne diye ağlıyorsun yahu ne deme olsa kaç saat sonra yanında biraz insan içine karış yoksa bebek doğduktan sonra hepten bunalıma girersin.Ailenle görüntülü konuş her gün.Ben de ablamı çok özlüyordum şimdi her gün konuşuyoruz ve özlemin baya azaldı.Bir de burada yazılan tavsiyelere uymalısın.Hadi bakalım görelim seni. :)))))
 
aysegulxxx .!.:
Merhaba hanımefendi, konuyla alakasız olucak ama konulara verdiğiniz sert tepkileriniz her zaman hoşuma gitmiştir. Buraya yeni üye oldum fakat uzun süredir takipteyim. Benim konumada cevap verdiğiniz için teşekkürler ☺️
Genişletmek için tıkla...
Teşekkür ederim cok sert tepkiler vermiyorum aslinda ama bazen abuk kocalara sallayasim geliyor :sinirli:
 
aysegulxxx .!.:
Merhaba, 22 yaşındayım ve bir senelik evliyim. Eşimin işi nedeniyle doğuda bir şehirde yaşıyoruz. Ailelerimiz farklı şehirde dolayısıyla birbirimizden başka kimsemiz yok diyebilirim.
Severek ve isteyerek evlendim. Aramızda çok yaş farkı yok, buna rağmen eşim beni aciz bir bebek gibi görüyor. İlk zamanlar bu konu üzerinde hiç durmadım. Ama zaman geçtikçe artık bende kendimi öyle görmeye başladım.
Evimin altındaki markete bile yalnız gidemez oldum bütün gün boyun sadece temizlik yemek yapıp ağlıyorum. Onunla bu konuyu defalarca konuştum, gerek tartışarak gerek sakince ama hiç bir sonuca varamadık.
Bir sene içerince belki on defa bile dışarı çıkmamışızdır, çıktığımız zamanlardada ya suratı asık diye ya karşıdan karşıya geçerken dikkat etmedim diye kavga edip eve dönmüşüzdür.
Nasıl olduysa dün akşam arkadaşı davet edince eşleriyle birlikte yemek yedik, ama kadınlar hiç birşey anlatmadığım halde halime o kadar acıdılar ki ağlamamak için kendimi tuttum ama nasıl tuttuğumu bi ben bilirim sonrada uyuyakalmışım bende anlamadım nasıl uyudum. Bunun üzerine arkadaşı "yenge hiç dışarı çıkmıyor galiba, öyle görünüyor " demiş. Çok utanıyorum, kendimi yabani hayvan gibi görüyorum.
Artık ne yapacağımı bilemez haldeyim komşularla tanışayım belki bu şehire alışırım dedim olmadı.. Önce hep evde olduğum için rapunzel diye dalga geçtiler, sonra konuşmadığım için sıkılıp gittiler. Onlarda haklı dedikleri gibi kendinden aciz bi insan oldum çıktım. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Dört buçuk aylık hamileyim, hastaneye tek gitmem gerekti ilk defa evden tek başıma çıktım gelene kadar her yerde ağladım, sabahları eşimi işe gönderdim arkasından ağladım, gece uyudu yarın gidicek diye ağladım, annemi babamı özledim tek başıma gidemeyeceğim için ağladım, artık gözlerim ağlmaya o kadar alıştı ki iyi birşey olsa bile ağlıyorum.
Sizlere içimi dökmek istedim, okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.
Genişletmek için tıkla...
Eşiniz ne iş yapıyo ?
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
Kv sorunları
Yorumlar
14
Görüntüleme
686
DiDee
DiDee
S
Bu Günler Geçecek Mi?
2 3
Yorumlar
48
Görüntüleme
2K
superstar3
S
Morelinda
Sanırım aldatıldım
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
1K
pisekar
P
MATHILDA__93
MEMLEKETE TAYİN EŞİMİN AİLESİ YÜZÜNDEN ÇOK PİŞMANIM NASIL YAPTIM BUNU
8 9 10
Yorumlar
186
Görüntüleme
8K
Esila09
E
Black Wine
Annemin Uzun Süren Misafirliği ve İçsel Sorgulamalarım
2
Yorumlar
36
Görüntüleme
3K
leyla_17
L
Back
X