33 yaşındayım, babam tarafından hiç adam yerine konulmadım, çocuğumun tedavisiiçin 6 ayda bir baba evine gitmek durumunda kalıyorum, önce herşey iyi sonra ufakşeyşerden tartışma çıkartıyor(hastanedeyiz, çocuğunnüfus cüzdaınını arabada unutmuşum,eşime git arabadan al dedim, babam TC yeterli olur, bende TC sivar çocuğun dedi, hayır, nufüs cüzdanı getrililecek dememle hastanede rezalet çıkardı. bu ve bunun gibi birsürüolay.sinir bozduktan sonra susar, surat asar, bişi desen cevap vermez, bazen evde şiddete varan şeyler olur,dayak vs de yedim,çocuğum hasta iken.
çocuğun durumu için koşturuyoruz, ve bir de bunları çekmekçok zor, en son kavgada iş şiddete varınca tartışmayı apartmana taşıdım, apartman boşluğunda bağırdım, hatta mahallede de çok sert konuştum, dışarıda herkes duydu, bir sinir krizi hali gibi,çıldırmıştım adeta ama iyi oldu.herkes babamın ikinci yüzünü görsün istedim artık, bıktım ondan, elimiz mahkum, evinde kalıyoruz hep aynı şeyi yapıyor.ben artık saygı görmek istiyorum,döverim haaa vs tarzı yaklaşımistemiyorum.
o yüzden babamla tüm bağlarımı koparacağım,oğlumu üzülerek de olsa kreşe vermek durumunda kalacağım, oysa annem iyi bakıyordu, tedaviyi istanbul yerine ankaraya alacağım ki evime daha yakın, yine il dışı ama...
neden ben bunları yaşıyorum?