- 3 Eylül 2012
- 21.855
- 57.525
- 798
- Konu Sahibi nomunomuchua
-
- #1
Sizin yazdıklarınıza da benim ağlayasım geldi.Bu kadar hassas biri değildim ben.
Gözlerim her şeye sulanmazdı, patır patır dökülmezdi yaşlarım..
Herkesin ağladığı bazı durumlara hatta ( boşanma gibi) hayırlısı olsun sağlık olsun derdim.
Suçlu adamsa kötü bir duruma düşmüşse, ettiğini buldu oh olsun derdim.
Ne kadar gaddarsın nasıl acımıyorsun derlerdi hatta.
Merhameti haketmiyor derdim ve gerçekten üzülmezdim..
Son zamanlarda bir haller oldu bana.
İçimde akmaya hazır gözyaşları sebep arıyor sanki.
Bir mutsuzluk, bir hayattan tat alamama.
Bir öğrencimin midem bulanıyor diye bana sarılmasına ağlayasım geliyor.
Şımaran bir öğrencime kızıyorum uyarmama rağmen çok şımarıyor, arkadaşlarına
zarar veriyor diye. Sonra onun gözlerine bakıyorum, anne babasının ayrı olduğu aklıma gelip üzülüyorum yine gözlerim doluyor.
Bir velim aldatılmış yeni bir durum, gözleri dolu dolu çocuğu için endişesini paylaşıyor.
Tamam o gün tüm gün bunun için üzülüyorum.
Burada konu açıyorlar. İşçinin kokan çoraplarına söylenen laf ağlatıyor beni.
Kendimce belli başlı sıkıntılarım var ama çok şükür öyle büyük dertler değil.
Bunları düşünüp büyütüyorum. Sonra o içsel mutsuzluğum, şiddetli bir baş ağrısına ağlayarak son buluyor yine.
Sonra daha zor durumda olan insanlara bakıp utanç duyup bunun için de ağlıyorum
Her türlü ağlıyorum yani..
Bana neler oluyor?
ay aynen ehehehe hadi hayırlısıHamile olabilir misin?aklıma ilk bu geldi..
Oyy senin hormonlar depisiyor icinde kiyamam.
Peki bu duruma zemin hazirlayan bisey oldu mu kendi hayatinda?
Kesinlikle birikenlerin de payi vardir tabi ki. Ama esinle mutlu degil misin? Onunla dertlessenYani oldu her şey evlenmemle başladı aslında:)
Ama 2 buçuk yıl oldu.
İlk senem bir ton sorunla geçti, eşimle de ayrıydık. Ama bu kadar hassas değildim yine de.
Sonra bir araya geldik ama eşimle bir araya gelmem evliliğime artı olurken, hayatımdan güzel olan bir çok şeyi götürdü.
Şehir, iş değişikliği, aileme ve sevdiklerime uzaklık..
O sıcak ortamı kaybedişim..İçimde eski günlerime duyduğum özlem.
Hayallerime olan uzaklığım..
Bir konuya karşı hem istek duyup hem korkmam, acabalar yaşamam..
Acaba birikenler yüzünden mi son zamanlarda bu haldeyim?
Kendimi okudum, bu aralar bende aynen boyleyim. Herseye agliyorum, noldu bana bilmiorum. Bi ay oncesine kadar hic boyle bisey yoktu hata cok mutluydum. Bi cozum bulursan banada soyle
Hamile olabilir misin?aklıma ilk bu geldi..
Sizin yazdıklarınıza da benim ağlayasım geldi.
Böyle duyarlı insanlar neden benim karşıma çıkmıyorlar.
Bugün sizin gibi çok duyarlı bir hocam, seni çok yıpratmış birileri burada dedi ben hiçbir şey anlatmadan.
Oturup, bağıra bağıra ağlayasım geldi ama sadece teşekkür edebildim.
Ben de aynı durumdayım şu sıralar ama asla renk vermiyorum.
Ben son iki yıldır hep böyleyim. Çevremdeki insanlara yansıtmadan içimde yaşıyorum artık yoksa kimse tek kelime konuşmak istemiyor benle. Dünyadaki bütün acılara ağlamak geliyor içimden. Geçen gün bir trafik kazasına şahit oldum günlerce kendime gelemedim. Ölen kadına üzüldüm, o kadar ki arkadaşlarıma da günü zehir ettim sanırım. Özetle faat, seni çok iyi anlıyorum.
ay aynen ehehehe hadi hayırlısı
Kesinlikle birikenlerin de payi vardir tabi ki. Ama esinle mutlu degil misin? Onunla dertlessen
Depresyonda olabilir misin acaba?
Doluyor insan
Ne kadar konuşsan, ne kadar yazsan boşalmıyor içindeki yük
Bazen yolda yürürken kendiliğinden akıyor yaşlarım
Bir zaman sonra bir bakıyorum ağlamışım farkında bile değilim, şudur dediğim bir sebebi yok
İnsanların heyecan duyduğu, heves ettiği her şey buğulu camların ardında gibi görünüyor gözüme
Velhasıl insani bir hal ama sanırım gülümsemenin bir yolunu bulmak lazım
Bence sen çok vicdanli bir insansınBu kadar hassas biri değildim ben.
Gözlerim her şeye sulanmazdı, patır patır dökülmezdi yaşlarım..
Herkesin ağladığı bazı durumlara hatta ( boşanma gibi) hayırlısı olsun sağlık olsun derdim.
Suçlu adamsa kötü bir duruma düşmüşse, ettiğini buldu oh olsun derdim.
Ne kadar gaddarsın nasıl acımıyorsun derlerdi hatta.
Merhameti haketmiyor derdim ve gerçekten üzülmezdim..
Son zamanlarda bir haller oldu bana.
İçimde akmaya hazır gözyaşları sebep arıyor sanki.
Bir mutsuzluk, bir hayattan tat alamama.
Bir öğrencimin midem bulanıyor diye bana sarılmasına ağlayasım geliyor.
Şımaran bir öğrencime kızıyorum uyarmama rağmen çok şımarıyor, arkadaşlarına
zarar veriyor diye. Sonra onun gözlerine bakıyorum, anne babasının ayrı olduğu aklıma gelip üzülüyorum yine gözlerim doluyor.
Bir velim aldatılmış yeni bir durum, gözleri dolu dolu çocuğu için endişesini paylaşıyor.
Tamam o gün tüm gün bunun için üzülüyorum.
Burada konu açıyorlar. İşçinin kokan çoraplarına söylenen laf ağlatıyor beni.
Kendimce belli başlı sıkıntılarım var ama çok şükür öyle büyük dertler değil.
Bunları düşünüp büyütüyorum. Sonra o içsel mutsuzluğum, şiddetli bir baş ağrısına ağlayarak son buluyor yine.
Sonra daha zor durumda olan insanlara bakıp utanç duyup bunun için de ağlıyorum
Her türlü ağlıyorum yani..
Bana neler oluyor?
Evet çok haklısın..
Mesela şu yazdığın şu duygumu hatırlattı.
Arkadaşlarımla geçen yazışıyoruz. Soruyorlar bayramlık aldınız mı falan..
Birbirlerine anlatıyorlar şunu aldım falan.
Diğeri diyor yeni gelinsin sen. Kv ne falan giderken giy, süslen, tak takıştır falan.. Süzerlermiş galiba.
Dedim ki içimden ben hiç bayramlık almadım. Hala almıyorum..
Neden acaba?
6 kardeştik, çocuktuk durumumuz yoktu bu kadar, annem yetişemezdi.
Ablamlar bir bayram almıştı kaç bayram onları giymiştik.
Şimdi param var ama hevesim yok.
Birine kendimi beğendirmek, aman beni süzecekler, takayım takıştırayım gibi bir düşüncem hiç yok, olmadı..
Dolabımdaki en rahat ettiğim, günlük kıyafetlerimi giyer, gidip bayramlaşırım.
Farkettim de insanların heves ettiklerine, mutlu olduklarına bir tepkim, merakım yok benim..
Çocukluktan kalmadır diye düşünüp üzüldüm kendime ne yalan diyeyim..
Ben tüm şikayet eden arkadaşlar gibi oluyorum bazen o yüzden yazmadım yazsam çok uzar çünkü.
sadece olumlu düşüncelere alıştırmaya çalışıyorum kendimi o kadar olumsuz düşünmeye alışmışım ki çünkü beynimizi resetlememiz lazım
Bence sen çok vicdanli bir insansın
Belki de fazla erken tanıştık hayatla
Ben 6 yaşındaydım
Yokluk gördüm, yalnızlık gördüm
Yıllarca farklı farklı bir sürü yük gördüm
Ama bu yıl, tam da 37 yaşımdayken pilim bitmiş gibi hissediyorum
Şarj edemiyorum kendimi
Dünyanın ortasında iyot gibi açıktayım sanki
Gözüm görmüyor bir şeyi ama anlatamıyorum kimseye
Hiç bayramım olmadı benim, diğer günlerden hiç bir farkı yok benim için
Bugün iş yerinde yüzlerce bayram tebrik maili aldım, birine bile yanıt vermedim, bayram nedir bilmiyorum ki ...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?