Neden böyleyim?

M

Minel_ask

Previously lilla
Kayıtlı Üye
1 Nisan 2010
3.326
3.799
333
Arkadaşlar kişisel gelişim veya telkin veya herhangi birşeyle duzelirmi bilmiyorum ama kendimden bazı noktalarda memnun değilim bana tecrübe ve bilgi birikiminizle desteğinizi esirgemeyin,konuya giriyorum mesela birileri ile sohbet ettiğim esnada eğer sessizlik olursa kaygilanip hemen bıdı bıdı konu açıyorum.beni ilgilendirmeyen kişilerle ilgili konular olursa çok soru soruyorum.mesela geçen gün çokta samimi olmadığım bir komşum ziyaretime gelmek istedi kabul ettim 4 yılda ilk defa gelmek istediği için kabul ettim..oturduk başka komşudan bahsederken,onun kızı nasıl mutlumu evliliğinde falan dedim.yaa banane mutlu yada değil okadar sacmaki.saniirm sırf sohbet etme amaçlı bir diyalog.komsumda dediki mutlu olmasa evlenmezdi heralde:) e doğru söyledi.inanin o komşumu hiçte merak falan etmiyorum gündemimde bile yok ama ortak tanidikya soruyorum işte.mesela kadın sözünü bitirmeden araya giriyorum.tezcanliyim.kadin lafını bitirmeden telaş yapıp çayini tazeleyim falan diyorum.panik ve çok konuşuyorum.yada konuyu uzatıp soru soruyorum.merak ediyorum falan ama çokta meraklı değilim ilgilenmiyorum ama sanırım komşum ile ortak tanıdık maksat muhabbet olsun.ama sonrasında pişmanlık duydum.keske beni ilgilendirmeyen kimseler hakkında konuşmasak dedim.bana ne kazandırdı elde var sıfır.kadin belkide beni dedikoducu meraklı sandı.liseden arkadaşlarımla görüntülü konusuyoruz okadar sakinlerki karşı tarafı dinliyorlar sözü bitirince diğeri başlıyor ve kimse birbirine detaylı sormuyor.ama ben hep detay hep detay kendimden bu noktada memnun değilim.bazen bazı insanlar sıkıntılarını anlatınca onlara çok destek olmaya çalışıyorum resmen ebeveynlik yapıyorum neden mesafeli olamıyorum.cok yardımsever davranıyorum.tamam yardımsever olayım ama bakıyorum kimse benim kadar ilgili değil.ben birine bir sıkıntımı arzedince sadece dinliyor ve ufak teselli veriyor okadar ama ben sarıp sarmalıyorum.ama sonrasında tıkaniyorum.ben Süpermen degilimki.bazen böyle supermenlige aday olma halleri falan acaba ailemden mi geliyor?onlarda çok yardımsever insanlardı.ama herşeyin fazlası zarar tamam yardım et ama dozunda.sohbet et ama mutlu olacağım şekilde olsun herşey.birde kendi olumsuzluklarımla alakalı karşı tarafa bahsediyorum ben şöyleyim böyleyim.diye.bunlara gerek yok farkındayım ama nasıl törpüleyebilirim bilmiyorum.karşı taraf görüş bildirdiğinde onaylama ihtiyacı hissediyorum.halbuki tamamen katılmıyorum.olumsuz fikrim varsa söyleyemiyorum hemen.yada nezaket olsun diye istemediğim şeyi söylüyorum.mesela yine o komşumdan örnek vereyim;komşumun eşi aradı eve gel diye,bende eşim müsait olsaydı eşinde gelirdi dedim nezaketen.komşumda ay mutlaka eşini al gel bize dedi.ben panik oldum.cunku komşularmla eşli görüşmekten hiç hoşlanmam.ozman niye öyle dedim.cok moralim bozuldu sonradan.bu yaptıklarım komşum beni sevsin yada ona yaranayım gibimi bilinçaltım nasıl işliyor bilmiyorum.neden böyleyim? beni bir sarsın kendime geleyim:)
 
Son düzenleme:
Sevilmek, onaylanmak, hiçbir şekilde karşı tarafın seni sevmemesine tahammülün yok, gardını alıyorsun.

Arkadaşların tarafından ilk "satılan" kişi hep sen misin?
Annen ve baban çok eleştirir miydi seni ve mükemmel olmak zorunda mıydın?
Öğretmenlerin?

Duygusal olarak ebeveynlerinden ihmal da edilmiş insanlarda da oluyor bu yaranma isteği.
Ilk çocuklar genelde büyüdü gözüyle bakarlar, çocuk olduğunu unuturlar mesela.

Insanlar beni yanlış anlar diye söylemiyorum diyorsun. Sen kendini rahat hissettiğin ve davrandığın zaman belki hiç yanlış bir şey demiyorsundur canım? Kendini sıktığın için istemediğin şeyler oluyor.
Lise arkadaşların gibi sakin olmak zorunda değilsin.
Olduğun gibi ol, rahat ol, doğal ol. Senin doğrun bu çünkü. Sevmeyen de sana göre biri değildir belki. Tersini düşündün mü hiç? Belki sen onu onaylamayacaksın, sevmeyeceksin.
 
Bence siz çok yalnızsınız.. Ailede tek çocuk veya tek kız mısınız?
 
ulasimiz .!.:
Bence siz çok yalnızsınız.. Ailede tek çocuk veya tek kız mısınız?
Genişletmek için tıkla...
Yazdıklarımdan öyle anlaşılıyor olabilir ama yook yalnız değilim:) ailem uzakta sadece.ailem ben çocukken böyleydi hep başka insanların hayatlarına dokunurlardi ve onaylarlardi belki onun etkisi ama hoşuma gitmiyor bu durum
 
Ben olsam sizden usulca uzaklaşırdım sanırım :)
Aslında biraz az konuşmayı deneyin ve acele etmeyin hatta unutmamak için parmağınıza ip bağlayın diyecektim ama bu sefer de akıştan uzak, planlı, samimiyetsiz biri olacaksınız.
kendinizi bu davranışların altında yatan sebepleri bulamadan düzeltmeniz zor gibi.
Cunku farkındasınız var pişmansınız. Normalde bu pişmanlıkla tekrarı olmamalı, ama olmuş, sizin tek başınıza baş edeceğiniz bir durum degil demekki
 
Geçen bir başka üyeye de aynı yorumu yazmıştım , sana susmanı hatırlatacak objeler koy gözünün önüne . Ben sessizliği hep bulutla özdeşleştiririm . Hatta bulut kolyem , künyem ve yastığım vardır .
Kusura bakma ama ben senin gibi bir arkadaşımla çok sık buluşmayı istemezdim . Gerçi ben sürekli aynen , yaaaniii , bence deee diyen arkadaşlarımla da çok sık görüşmüyorum
 
Bende öyleydim. Arkadaşlık konusunda seçici olmaz, herkesi dost görup yardım eder eve çağırır 4 4 Luk agirlardim.
Her sabah kalkıp bugün kiminle görüşsem neler yapsam planı yapardim.
Sonra bir gün bir baktım ki ben aramasam sormasam hasta olsam ne kapımı açan var ne soran eee nereeye gitti o kadar uğraş vakit... Hepsi pufff. Birden cok kötü oldum. Bu seferde insanlara düşman oldum. Ben bunumu hak ediyorum diye.
Sonun da baktım işin içinden çıkamıyorum bir uzmandan yardım aldım.
İyikide almışım. Kendime geldim. Şimdi bu saçma sapan durumdan kurtuldum.
Bende ki çocukluktan gelen Ilgı sevgi eksikliği ve ailemin beni çok elestirmesiydi.

SiZde kendi kendinize cozemezseniz bir uzmandan yardım alın derim
 
sizin herkes tarafından kabul görülmeme, sevilmeme korkunuz var anladığım kadarıyla. herkes sizi sevsin istiyorsunuz. muhtemelen katılmayacağınız bir konuda bile kendi fikrinizi beyan etmek yerine kabul görmek için karşı tarafın fikrini destekliyorsunuz.. aslında bir yardım alabilirsiniz bu konuyla ilgili. kendiniz olduğunuzda yanında olan kişiler, sizi olduğunuz gibi kabul eden kişiler hayatınızda daha önemlidir. kimseye uymaya çalışmayın, kimseyle gereksiz muhabbetlere girmeye çalışmayın, muhabbetiniz ilerlemiyorsa bırakın ilerlemesin, herkesle enerjimiz tutacak değil ya
 
Bu hareketleriniz alt mesajda “lütfen beni sev, beni onayla” diye bağırıyor.

çok konuşmak pişmanlıktır, sakin olmayı ve dinlemeyi öğrenmelisiniz ama önce kendinizi sevip dinlemeyi öğrenmeniz gerekiyor.
 
:) Yani uzaklaşanlar oluyor ama gerçekten tanıyınca sanırım geri yakınlaşıyorlar.açıkçası insanlar uzaklaşmış yakınlaşmıs çok mühimde değil.artik naziklikmi,karşı tarafı fazla düşünmekmi,kırmayım aman muhabbet olsun mu nedir bilmiyorum ama memnun değilim bu bir gercek
 
Son cümlenize güldüm baya :) şimdi sizide onaylıyorum yani haklısınız:) sessizliği bulutla ozdeşleştirmeniz gerçekten güzel bir çözüm önerisi.mutlaka deneyeceğim.yalniz sessiz kalındığında kaygı duygum devreye giriyor sorun orada.hemen o kaygıdan rahatsızlık duyduğum için konuşuyorum yada konu açıyorum.
 
mylovebiglove .!.:
Bu arada ortak tanislarin hal hatri sorulur yani ne var bunda, mutlu olmasa evlenmezdi ne alaka? Evlendikten sonrasini sormadinizmi ki?
Genişletmek için tıkla...
:)) Ya işte ben mutlularmı deyince komşum bir afalladı bilmem mutlu olmasa evlenmezdi falan diye cevap verdi,sorum karsisinda sıkıldı gibi hissettim.bende içimden off ne gerek var soru yagmuruna tutuyorsun minel sana neki neyse ney dedim:) ya inanın komşularım çokta gündemimde değil aslında ama bu çok ilgiliymişim gibi tavrım ne bende bilmiyorum.
 
Iyi de ne konusacaksiniz ki baska? Atomu parçalamayacaksiniz, ordan burdan havadan sudan. Sinir oldum bak o komşuna
 
Yok artık bunu ben mi yazdım acaba. Merakla yorumları okuyacam çünkü aynı benn
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…