Merhaba,
ben 22 yaşında bir öğrenciyim. Babamla annemin arasındaki iletişimsizlik beni çok etkiliyordu ve 12-13 yaşındayken her gün ağladığımı, ölmek için dua ettiğimi hatırlıyorum.
Sonra annemle babam ayrıldı ortaöğretim son sınıftayken, sınıfa uyum sorunu yaşadım tanıdığımız için, dışlandım falan.
Üniversitede hayatım çok düzeldi, özgüvenim yerine gelmeye başladı, kendimi değerli hissetmeye de başladım fakat artık her şeye çok çabuk üzülüp ağlıyorum. Mantıken üzgün değilsem de ruhen öyle oluyorum. Mesela doktora gidiyorum ve boğazım ağrıyor diyorum o da ne zamandır VS diye soru sorunda ağlıyorum veya üniversitede sınıfım 10 kişiden oluşuyor ve herkes tahtada ödev okuyordu, bana gelince kalktım ve ağlamaya başladım. Geçen gün bölüm başkanı sevdiğim bir hocaya atarlı davrandı ve ben ona da üzülüp biri yol ortasında olmak üzere üç kez aynı gün ağladım. Ailemin durumunu da ne zaman anlatsam ağlıyorum yani artık anne-babamın ayrılması beni hiç üzmüyor aksine mutluyum ama acılarımı(!) anlatırken, sahne önünde, en ufak duygusal olayda kısaca her şeyde ağlıyorum ve bu beni güçsüz hissettiriyor ki aslen öyle değilim, aslen o kadar üzüldüğümü de sanmıyorum. Bu neden olabilir acaba? Gerçekten bıktım, insanlardan uzaklaşmak istiyorum, toplumda kaçmak istiyorum. Benim rol yaptığımı düşünürler diye de endişe ediyorum, herkesin bana olan tavrı da bu yüzden farklı. Hatta hocalar bana çok kibar davranıyorlar diye bile ağlıyorum :) trajikomik bi durum ama zannediyorum hastalık.
Bu nedir duyan bilen varsa yazabilir mi?
ben 22 yaşında bir öğrenciyim. Babamla annemin arasındaki iletişimsizlik beni çok etkiliyordu ve 12-13 yaşındayken her gün ağladığımı, ölmek için dua ettiğimi hatırlıyorum.
Sonra annemle babam ayrıldı ortaöğretim son sınıftayken, sınıfa uyum sorunu yaşadım tanıdığımız için, dışlandım falan.
Üniversitede hayatım çok düzeldi, özgüvenim yerine gelmeye başladı, kendimi değerli hissetmeye de başladım fakat artık her şeye çok çabuk üzülüp ağlıyorum. Mantıken üzgün değilsem de ruhen öyle oluyorum. Mesela doktora gidiyorum ve boğazım ağrıyor diyorum o da ne zamandır VS diye soru sorunda ağlıyorum veya üniversitede sınıfım 10 kişiden oluşuyor ve herkes tahtada ödev okuyordu, bana gelince kalktım ve ağlamaya başladım. Geçen gün bölüm başkanı sevdiğim bir hocaya atarlı davrandı ve ben ona da üzülüp biri yol ortasında olmak üzere üç kez aynı gün ağladım. Ailemin durumunu da ne zaman anlatsam ağlıyorum yani artık anne-babamın ayrılması beni hiç üzmüyor aksine mutluyum ama acılarımı(!) anlatırken, sahne önünde, en ufak duygusal olayda kısaca her şeyde ağlıyorum ve bu beni güçsüz hissettiriyor ki aslen öyle değilim, aslen o kadar üzüldüğümü de sanmıyorum. Bu neden olabilir acaba? Gerçekten bıktım, insanlardan uzaklaşmak istiyorum, toplumda kaçmak istiyorum. Benim rol yaptığımı düşünürler diye de endişe ediyorum, herkesin bana olan tavrı da bu yüzden farklı. Hatta hocalar bana çok kibar davranıyorlar diye bile ağlıyorum :) trajikomik bi durum ama zannediyorum hastalık.
Bu nedir duyan bilen varsa yazabilir mi?