- 5 Ağustos 2020
- 1.248
- 2.080
- 133
Merhaba hanımlar
Bir konuda fikirlerinize ihtiyacım var.
İlk çocuğum, kızımla ilgili kafam çok karışık. Şuan sekiz yaşında. Onunla çok vakit gecridim çok ilgi verdim ancak İki ve dört yaşları arasında ciddi öfke problemi vardı. İstediği bir şey olmadığında sinir krizi geçirir, titreyerek ağlar, başını duvara vurmaya çalışırdı. Belli tekniklerle bu sinir krizlerini yönettim hep. Ona sarılıp sakinleşmesini bekledim, asla kızmadım.
Örneğin sevdiği bir yere gittik eve dönmek istemez ve aşırı ağlardı. Ya da her gün oyun oynardım onunla oyun süresi bitince ve ben oturunca bunu kabullenmek ve sert cisimleri öfke ile bana atardı. Ellerini tutar ve bunu kabul etmeyeceğimi söylerdim. pedagogları sıkı takip edip yönerge aldım.
Beş yaşındayken özellikle toplum içinde beni çok terslediğini fark ettim. Özellikle yapıyordu bunu. Mesela bir ortamda doğal şekilde bir şey sorduğumda ufak da olsa tersleyerek cevap veriyordu. Sanki bir kızgınlığı var gibi.
Yedi yaşına kadar istemediği durumlarda bana vurmaya devam etti. Babasına da vuruyordu. Vurma ve bağırma problemi için oyun terapi grubuna katıldım geçmedi.
Ben ödül ve cezaya karşıydım Ancak benim her şeyim yıkıldı bu süreçte. En son ceza uygulayarak bana vurmasını bitirdim.
Şimdi sekiz yaşında. Benimle hala normal konuşamıyor. Sürekli bir kızma hali. Dün kiyafet alıyoruz mesela onun üstünü giydiriyorum hemen kızıyor. Öyle değil söyle yap diyor. Sesi hep azarlamaya müsait. En güzel anlarımızda dahi diken üstündeyim. Sanki karşımda bir ergen var gibi ve beni istediği gibi yönetmek istiyor. Ne yapmalıyım, yardım mı almalıyım, bu yaş için nasıl yardım alınıyor. Her zaman ilişkisi iyi olmayan anne kızlara üzülürdüm lütfen fikir verin.
Sizden başka kime öyle? Anane,dede,teyze,hala,amca…Merhaba hanımlar
Bir konuda fikirlerinize ihtiyacım var.
İlk çocuğum, kızımla ilgili kafam çok karışık. Şuan sekiz yaşında. Onunla çok vakit gecridim çok ilgi verdim ancak İki ve dört yaşları arasında ciddi öfke problemi vardı. İstediği bir şey olmadığında sinir krizi geçirir, titreyerek ağlar, başını duvara vurmaya çalışırdı. Belli tekniklerle bu sinir krizlerini yönettim hep. Ona sarılıp sakinleşmesini bekledim, asla kızmadım.
Örneğin sevdiği bir yere gittik eve dönmek istemez ve aşırı ağlardı. Ya da her gün oyun oynardım onunla oyun süresi bitince ve ben oturunca bunu kabullenmek ve sert cisimleri öfke ile bana atardı. Ellerini tutar ve bunu kabul etmeyeceğimi söylerdim. pedagogları sıkı takip edip yönerge aldım.
Beş yaşındayken özellikle toplum içinde beni çok terslediğini fark ettim. Özellikle yapıyordu bunu. Mesela bir ortamda doğal şekilde bir şey sorduğumda ufak da olsa tersleyerek cevap veriyordu. Sanki bir kızgınlığı var gibi.
Yedi yaşına kadar istemediği durumlarda bana vurmaya devam etti. Babasına da vuruyordu. Vurma ve bağırma problemi için oyun terapi grubuna katıldım geçmedi.
Ben ödül ve cezaya karşıydım Ancak benim her şeyim yıkıldı bu süreçte. En son ceza uygulayarak bana vurmasını bitirdim.
Şimdi sekiz yaşında. Benimle hala normal konuşamıyor. Sürekli bir kızma hali. Dün kiyafet alıyoruz mesela onun üstünü giydiriyorum hemen kızıyor. Öyle değil söyle yap diyor. Sesi hep azarlamaya müsait. En güzel anlarımızda dahi diken üstündeyim. Sanki karşımda bir ergen var gibi ve beni istediği gibi yönetmek istiyor. Ne yapmalıyım, yardım mı almalıyım, bu yaş için nasıl yardım alınıyor. Her zaman ilişkisi iyi olmayan anne kızlara üzülürdüm lütfen fikir verin.
Çıksın.1 hafta böyle deneyin. Öyle mi çıkacak çıksın. Yemiyor mu yemesin. Uyumuyor mu uyumasın. Uyanmıyor mu arayın yanında öğretmenini uyanmıyor getirmiyorum okula deyin.Evet kendi giyiniyor ama mesela pijama ile dışarı çıkmak istiyor, ya da olmadık bir şey giyiniyor mesela ben mecbur müdahale ediyorum. O zamanda normal rutinimiz hep tartışma oluyor ki ben tatışmaya gelemeyen biriyim. O hiç etkilenmiyor ama ben çok üzülüyorum. Kızım sanki hep böyle tartışmak istiyor gibi.
Merhaba psikoloğunuz İstanbul’da mı benden kızım için yardım almak istiyorum bana ulaştırabilir misinizBence psikolog yardımı almalısınız, belli ki ebeveyn olarak birşeyleri yanlış yapıyorsunuz. Biz yapmışız şahsen. özelden yazın isterseniz bizim psikologumuzun bilgilerini vereyim.
Merhaba, ergoterapiyi görünce ben de tecrübemi yazmak istedim, konu sahibinin kızı ile benim oğlumun mizacı benzer. Bizde artısı vardı (başkalarına da vurma) ama eksisi yoktu. 2 yaşında başladı hemen müdahale edilmesi gerektiğini düşünerek psikologa götürdüm detaylı öykü, denver 2 testi ve çocuğu gozlemedikten sonra oyun terapisine başlamaya karar verildi. Ancak nafile 4 yaşına kadar süreç aynı şekilde devam etti. Hem benimle hem de okuldaki arkadaşlarıyla sorun devam etti. Öğretmenin talebiyle çocuk psikiyatrisine götürdük ve bize ergoterapi önerdi. 6 aylık terapi sürecinden sonra bu sıkıntıyı aştık, hala doktorumuza dua ediyorum nokta atışı tani ile çocuğumun hem sosyal ve ruhsal hem de bedensel ihtiyacını anlayıp ona göre bir tedavi düzenlediği için. Tabi ki ergoterapi sihirli değnek değil ve tüm sorunları çözmeye yeterli değil, oğlum hala çocuk psikiyatrisi takibinde dehbli bir çocuk, hala ara ara karşıt gelme bozukluğu (bana karşı) devam ediyor ama bizim ve onun hayatını en zorlaştıran kısım bittiği için biz çok mutluyuz.Gereksiz şeye gereksiz denir. Asıl gereksiz şeylere zaman ve para harcayarak çözüme ulaşılmaz. Çocuk 8 yaşında, psikoloğu ile bağ kurarsa zaten konuşarak kendini ifade edebilir. Bağ kurmak için psikolog gerekli görürse oyun terapisi, masal terapisi vb. teknikler kullanır. Bunlar sadece sorunu anlamaya yönelik tekniklerdir ve gerekli durumlarda kullanılır. Ergoterapi de normal gelişim gösteren çocuklara genellikle uygulanmaz, gerekli görülmez. 8 yaş zaten normal gelişim gösteren bir çocuk için ergoterapiyi direkt gereksiz kılıyor. Yani öyle duyduğumuz, okuduğumuz her şeyi öneri diye verirsek biri çıkıp gereksize gereksiz diyebilir.
Cok benzer şeyler, sizi okudukca sanki kendim yazmışım gibi hissediyorum. Önceki yorumumda da bahsetmiştim lütfen önce bir hekim görüşü alin, (ehil ve tecrübeli bir doktor olması çok önemli) psikologlara ve terapistlere saygım sonsuz, onlar sayesinde bir çok sorunu çözdük ama doğru tanı almadan önce hepsinin çabaları çaresiz kalmıştı. Doktor sebebi bulduktan sonra psikolog ve terapistler ona yönelik daha isabetli müdahaleler yapabiliyor.O bir yakınınızın yaşadığını yaşıyorum sanırım. En çok kıyafette neyin nasil yapilacaginda sorun yaşıyoruz. Tuhaf şeyler yapmak istiyor mesela, doğrusunu gösterince çıldırıyor. Yardım istiyor mesela, yardım edince kızıyor etmeyince de kızıyor.
Beni tersliyor diyelim ben de aynen onu tersleyince düzeliyor. Terslemek için değil sırf anlamak için tersliyorum ve Annecim güzel oldu mu, biz böyle insanlar mı olalım, diyorum. Anlıyor, olmayalım, diyor ama bir saniye sonra yine aynı şekilde. Kibarlık, nezaket asla yok ama ne ben ne babası öyleyiz.
Bu sertlik nereden geliyor anlayamıyorum.
Ben zaten ergoterapi işe yaramaz demedim. Tavsiye olarak ergoterapist önerilmesine kızdım. Psikiyatrist zaten oradan fayda göreceğini düşünürse yönlendirir. O ayrı mesele. Ama benim çocuğum huysuz haydi bir ergoterapi bir oyun terapisi alayım da düzelsin diye bir şey yok. Boşu boşuna zaman ve para kaybı olur.Merhaba, ergoterapiyi görünce ben de tecrübemi yazmak istedim, konu sahibinin kızı ile benim oğlumun mizacı benzer. Bizde artısı vardı (başkalarına da vurma) ama eksisi yoktu. 2 yaşında başladı hemen müdahale edilmesi gerektiğini düşünerek psikologa götürdüm detaylı öykü, denver 2 testi ve çocuğu gozlemedikten sonra oyun terapisine başlamaya karar verildi. Ancak nafile 4 yaşına kadar süreç aynı şekilde devam etti. Hem benimle hem de okuldaki arkadaşlarıyla sorun devam etti. Öğretmenin talebiyle çocuk psikiyatrisine götürdük ve bize ergoterapi önerdi. 6 aylık terapi sürecinden sonra bu sıkıntıyı aştık, hala doktorumuza dua ediyorum nokta atışı tani ile çocuğumun hem sosyal ve ruhsal hem de bedensel ihtiyacını anlayıp ona göre bir tedavi düzenlediği için. Tabi ki ergoterapi sihirli değnek değil ve tüm sorunları çözmeye yeterli değil, oğlum hala çocuk psikiyatrisi takibinde dehbli bir çocuk, hala ara ara karşıt gelme bozukluğu (bana karşı) devam ediyor ama bizim ve onun hayatını en zorlaştıran kısım bittiği için biz çok mutluyuz.
Psikolog konusunda size katılıyorum bağ kurarsa ruhsal anlamda yaşadığı sıkıntıları da bilissel-davranisci terapi ile cozecegine inanıyorum, bu da çok fayda saglamisti bize ergoterapiye eş güdümlü olarak
Konu sahibine naçizane tavsiyem öncelikle kök sebebin anlasilmasi için bir çocuk-ergen psikiyatrisine başvurması, doğru tanı doğru yönlendirme bir çok sorunun çözümü için ön koşul.
Yorumunuza sonuna kadar katılıyorum. Kesinlikle sosyal medya ya da bir kaç yayından feyz alınarak çocuğa müdahale edilmemeli, bunlar ilaç gibi yan etkisi olan şeyler olmasa bile ihtiyaç dahilinde olmayınca gereksiz külfet. Ve gerçekten de çok pahalı programlar. Benim aslında anlatmak istediğim bazen iki alan birbirinden çok bağımsızmış gibi görünüp aslında bir birini tamamlayan şeyler oluyor. İnanın bı kaç sene önce çocuğum öfkeli diye ergoterapi deseler ruhsal bir durumla kinetiksel durumun ne alakası var derdim. Ama sonra anladım ki en basitinden üstünü giydirirken onun taktil duyusunu uyariyormusum, ama ne olduğunu o da anlamlandiramadigi için bu rahatsızlığı bana öfke olarak yansitiyormus. Ya da okuldan geldiğinde inanılmaz derecede saldırgan olmasının nedeni o gün giydiği kiyafetin onu terletmesiymis. Anlatmak istediğim buydu aslındaBen zaten ergoterapi işe yaramaz demedim. Tavsiye olarak ergoterapist önerilmesine kızdım. Psikiyatrist zaten oradan fayda göreceğini düşünürse yönlendirir. O ayrı mesele. Ama benim çocuğum huysuz haydi bir ergoterapi bir oyun terapisi alayım da düzelsin diye bir şey yok. Boşu boşuna zaman ve para kaybı olur.
Ehil bir hekim derken hangi bölüme baş vurmalıyım tam olarak bu konuyu biraz açar mısınız?Cok benzer şeyler, sizi okudukca sanki kendim yazmışım gibi hissediyorum. Önceki yorumumda da bahsetmiştim lütfen önce bir hekim görüşü alin, (ehil ve tecrübeli bir doktor olması çok önemli) psikologlara ve terapistlere saygım sonsuz, onlar sayesinde bir çok sorunu çözdük ama doğru tanı almadan önce hepsinin çabaları çaresiz kalmıştı. Doktor sebebi bulduktan sonra psikolog ve terapistler ona yönelik daha isabetli müdahaleler yapabiliyor.
Üst giydirmeden tutun da bir çok şeyi bize yaptırması, sürekli karşıt gelmesi, içinde hep bir öfke barındırması, bazen benim çocuğum neden bu kadar acımasız diye uykuların kaçması, empati kurmayı mi bilmiyor diye kaygı duymak, ben iyi bir anne değil miyim dusuncesi bir anne için ne kadar yıpratıcı çok iyi biliyorum ve sizi çok iyi anlıyorum. Ama inanın çözümsüz değil içiniz rahat olsunsize terapi ya da eğitim programı oneremem, çocuklarımız çok benzer ama her çocuk özelinde çok farklı, aynı tani icinde bile değişkenlik gösterebiliyor. Bize ergoterapi iyi geldi ama bunun yönlendirmesini doktor yapmalı. O yüzden çocuğa yönelik bir müdahale programı için ilk hamle doğru doktoru bulmak olacaktir.
Çocuk-ergen psikiyatrisi. Tani koyma yetkisi sadece çocuk ruh sağlığı alanında çalışan bı uzman hekime ait çünkü. Altta yatan sebep tespit edilmedikçe yapılan çoğu şey günü kurtarmak gibi oluyor. Aynı hastalık teşhis edilmeden ateş düşürücü içmek gibi. Ama doktor seçiminin de çok önemli olduğunu düşünüyorum ben, ilaca alternatif programları da takip eden yetkin bir hekim olması önemli. İlaca karşı değilim, oğlumda dikkat eksikliği de eşlik ettiği için ilaç eklendi sürece bir kaç aydır ama davranış sorunları için, özellikle de öfkenin kök nedeni için detaylı bir doktor değerlendirmesi şart öncesinde. Sonrası ihtiyacına yönelik eğitim programı ya da terapi ile çorap söküğü gibi gelir içinizi ferah tutunEhil bir hekim derken hangi bölüme baş vurmalıyım tam olarak bu konuyu biraz açar mısınız?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?