Neden bu kadar takılıyorum?

Merhaba arkadaşlar. İçimde bir mutsuzluk var. Sanki hep başkasına göre yaşıyorum bu hayatta. Karşı tarafa çok değer veriyorum. Kim olursa olsun bu kişi hiç tanımadığım biri bile olsa selam vermedi diyebiliyorum mesela. Halbuki insanın eşi ailesi en degerli degil mi. Ben herkesi aynı kefeye koyuyorum. Sürekli hesaplı hareket etmektwn yoruldum. Karsı taraf ne düşünürse düşünsün bir türlü diyemiyorum. Su an bebegim var o dogdugundan beri daha da hassas oldum. Arkadaslık ilişkilerimde hayatım boyunca hep problem yasadım. Karsı tarafa acaba farklı mı yansıtıyorum. Halbuki kötü bir sey düşünmüyorum hic kimsenin kötülüğüne hareket etmek istemiyorum. Su an görüstügüm bir arkadas grubu var bebegimden dolayı dısarı cıkmak istemiyorum hemen bir sey mi oldu diyorlar. Kendime zaman ayıramıyorum. Alınacaklar diye bir sey diyemiyorum. Karsı taraf ne der diye düsünüp duruyorm. Sükür maddi durumumuz iyi bebeğimle alakalı bir durum vardı genetik olarak kimseyle paylasamadıgım sükür saglıklı su an . Her seye ragmen niye mutsuzum bu insanları takıyorum anlamıyorum. Asamıyorum esim her seferinde konusuyor olmuyor ertesi gün yine aynı seyleri yasıyorm.

Anneliği n vermiş olduğu duygusallıkta olabilir ama yapma lütfen ne gerek var arkadaşlar çağırsa mesela çocuk durmuyor de sonuçta bebek bu kadar kasma kendini bırak elalem ne düşünürse düşünsün çünkü insanlar hep düşünüp kere san birşey söylerler sadece kendini yipratirsin o kadar

Bırakın milletin ne düşündüğünü. Bebeğinize odaklanın. Çocuğunuzun gelişimine nasıl katkıda bulunabilirim diye nette bol bol araştırma yapın,eğitici oyuncaklar alın.

Millet bi alem kendinde sorun arama herkes ilgi bekliyor bebegine odaklan umursama

smeeygle .!.:

Bırakın milletin ne düşündüğünü. Bebeğinize odaklanın. Çocuğunuzun gelişimine nasıl katkıda bulunabilirim diye nette bol bol araştırma yapın,eğitici oyuncaklar alın.

Genişletmek için tıkla...

Sagolun haklısınız.