- 12 Eylül 2020
- 451
- 587
- 33
Merhaba arkadaşlar,
Sizinle dertlesmeye fikir almaya geldim.1 ay sonra 33 yaşıma giriyorum bu ara hep ağlıyorum üzülüyorum. Girdiğim her ortamdan muhakkak kısmetim çıkar, tanışırım şans veririm ama nedensiz bi şekilde olmaz . En son da görücü usulü tanıştım biriyle o da olmadı. Şuan tükenmişlik sendorumu yaşıyorum gibi hissediyorum öyle yoruldum ki kimseyle tanışmak görüşmek istemiyorum. Çünkü sonuç belli bi şekilde yine olmayacak ve her defasında daha çok kırılıp üzülüyorum. Sizce bu normal mi geçecek mi bu süreç?Pandemiden dolayı sosyallik de bitti şuan çalışmıyorum evde yalnızlıktan kafayı yemek üzereyim .Siz de de oluyor muydu bekarken , sanki hiç evlenemeyecem hissi var bende
Sizinle dertlesmeye fikir almaya geldim.1 ay sonra 33 yaşıma giriyorum bu ara hep ağlıyorum üzülüyorum. Girdiğim her ortamdan muhakkak kısmetim çıkar, tanışırım şans veririm ama nedensiz bi şekilde olmaz . En son da görücü usulü tanıştım biriyle o da olmadı. Şuan tükenmişlik sendorumu yaşıyorum gibi hissediyorum öyle yoruldum ki kimseyle tanışmak görüşmek istemiyorum. Çünkü sonuç belli bi şekilde yine olmayacak ve her defasında daha çok kırılıp üzülüyorum. Sizce bu normal mi geçecek mi bu süreç?Pandemiden dolayı sosyallik de bitti şuan çalışmıyorum evde yalnızlıktan kafayı yemek üzereyim .Siz de de oluyor muydu bekarken , sanki hiç evlenemeyecem hissi var bende
Son düzenleme:
Ciddi manada aklı başında bir insanım, insani ilişkilerde de hep dengeci biriyimdir ama gel gör ki nezaman dikkatimi sosyal medyaya fazla veriyorum o andan itibaren ben benliğimden çıkıyorum, içsel olarak atarlı, güvensiz ve asosyal biriymişim gibi kafalara giriyorum 
Aynı yaştayız sevgili konu sahibi ve ben de bekarım 
Sıkma kendini, kafan boğulmaya başladığı an hemen kendine bir kahve teklifi yap ve asla o yalnızlık tuzağına düşme 
Kendine iyi bak
Keşke bir şey söylerken bide empati kurabilsek demi
