- Konu Sahibi pudrakokusu
-
- #21
bu çok acı gerçekten bende 5 yıllık arkadasıma aşık oldum ve onu kendime aşık etmek için onu cok zorladım sonra oda kabul etti ama son 1 aydır cok soguk davranıodu sebebini sordugum bişi sölemedi ama arkadsım fatma soledi onun beni sevmedigini çünkü beni kırmamak üzmemek için benle çıkmıs bu bana cok acı verdi 2 haftadır ayrıyız ama sabrıma yenik düşüp ona mesaj attım 2013 e sensz girmek kötü diye of ya bole işte bende vazgeçemiorm berbat duygu bunun geçmesi için yenilerini deniyorum ama yeni kişilerde kararsız hepsi karman corman gidio bu yıl sacma sapan gidio ya of!
Neredeyse 1 ay olacak sevgilimden ayrılalı fakat bir türlü unutamadım...
Her sabah acaba mesaj atmış mı diye telefona bakmaktan, Facebook mesajlarımı kontrol etmekten, acaba o hala okuyor mu diye tweet atmaktan çok sıkıldım ama istemsiz her gün yapıyorum bunları.
Eskiden yürüyüş yaparken, otobüste giderken kulağımda hep kulaklık olurdu şimdi müzik dinlemek istemiyorum çünkü aklıma geliyor.
Ben ayrıldım, güven problemi yüzünden seni seviyorum diye diye bıraktırdım kendimi. Durup düşününce mantıklı bir karar verdiğimi biliyorum bir geleceğimiz yok onunla, olamaz da bunun da farkındayım gelip her şeyi tatlıya bağlamak istese yine evet diyemem ama aklımdan da çıkaramam.
Aşk mı, alışkanlık mı çözemiyorum ve bu durumdan nasıl kurtulurum bilmiyorum. Var mı bunun bir yöntemi?
Eskiden yürüyüş yaparken, otobüste giderken kulağımda hep kulaklık olurdu şimdi müzik dinlemek istemiyorum çünkü aklıma geliyor.
Sana kısaca benim hikayemi anlatayım arkadaşım, belki biraz moral olur.
7 yıl birliktelik yaşadığım bi erkek arkadaşım vardı, herşeyin ilkini yaşadım, yedim içtim, gezdim, biriktirdim harcadım onunla.. o kadar ama o kadar mutluydum ki..
7 yıla o kadar çok sığdırdık ki düşününce bi ömür geçirmişim onunla gibi geliyor.İstanbulun %80nini birlikte defalarca gezmişimdir.
İlişkimizin başlangıcı ergenlik yıllarımıza tekamül ettiği için kişilik oturma evresinde birbirimizden çok etkilendik, hatta kişiliklerimiz tepkilerimiz aynıydı bile diyebilirim.
Gün geldi bu 7 yıl içerisinde ara ara ufakta olsa ihanetlere uğradığımı öğrendim.Ve bunu öğrendiğim günün akşamı erkek arkadaşımın ailesi beni istemeye geleceklerdi.
O gün delirmiş gibiydim, atladım arabama aldım onu da, belgrad ormanına çektim, o sinirle elimde ki demir çubukla kaç dakika dövdüm onu hatırlamıyorum.
Kendime geldiğimde o kendinden geçmişti bile.Sonra ayılmasını bekledim ve öğrendiklerimin hepsini yüzüne vurup atladım arabaya onu orda öylece bırakıp çıktım geldim.
O günden sonra karşıma çıkmaması için ailemin yanından bi süre ayrıldım, işimi bıraktım, arkadaş çevremle görüşmedim.Bambaşka bi hayat yaşadım.
O geçirdiğim yaklaşık 4 bilemedin 5 ay ömrümün hatırlamadığım (hatırlayamadığım, hatırlamak istemediğim değil-hatırlamadığım-) yegane zamanlarıdır.
Hiç yok gibi, hiç yaşamamışım gibi.Hatırlamaya çalışıyorum nasıl atlattım o süreci diye, ama yok hatırlayamıyorum.
Ruh gibiymişim demek ki, yememiş içmemiş, gezmemişim.Hatta nefes bile almamışım.
İnsan bundan 4 yıl önce yaşadıklarını nasıl hatırlayamaz.
Ayrılığımın üzerinden 5 ay geçtiğinde ben artık toparlanmış, eskisinden daha olgun, daha mantıklı kararlar alabilen bi insan haline gelmiştim.
Bi kaç ay sonra da evlendiğim eşimle karşılaştım zaten ve muhteşem bi adamla muhteşem bi evlilik gerçekleştirdim.
Benim bütün yaralarımı o sardı, 1,5 yıllık evliyim, ve çok mutluyum.
Gelelim eski erkek arkadaşıma;
Feysten, tiwitırdan, maillerimden yaklaşık 3 yıl dert anlatmaya çalıştı (evlenene kadar)
3 yıl yılmadı, bıkmadı.Alkolik oldu, işini, arabasını, ailesini kaybetti.
Nikahıma gelip ezikler gibi uzaktan izleyip hüngür hüngür ağladı.
Ve ben verdiğim bu kadardan hiç bi zaman pişman olmadım.
Kendi özgür irademle verdiğim bu karadan, her ne kadar ömrümün bi kaç ayını yok saymama sebep olsa da o adamdan bi şekilde kopabildiğim için kendimle gurur duyuyorum.
"Neden unutamıyorum?" diye bi'şey yok!
Herşey sen de bitiyor, eğer gerçekten geleceğinin onunla olamayacağını sen de biliyorsan kararının arkasında dur.
Allah yardımcın olsun.
adamı demir cubukla mı dovdunuz :?
eski sevgilimden ayrıldıgımda da zatı sahaneleri pesimde bir bucuk yıl kostu ailemi aradı, anneannemleri taciz etti...
neyse en sonunda bir gün kendisiyle bulusmayı kabul edip bende yaradana sıgınıp tekme tokat girişmiştim.
benzermiş hikayelerimiz
hadiborazan bayıldım taktigine iyi yapmışsın ohh haketmiş..bi çok kez bende ihanetimin acısını çıkartıyım diye düşündüm fakat her düşündügümde ona kıyamıcagımı bunun düşüncesi bile canımı acıttı o adam beni aldatarak canımı yaktı ama ben hiçbişey yapamadım yapmalımıydım bilmiyorum içimde kaldı vala..tebrik ediyorum seni bu arada :))
Sana kısaca benim hikayemi anlatayım arkadaşım, belki biraz moral olur.
7 yıl birliktelik yaşadığım bi erkek arkadaşım vardı, herşeyin ilkini yaşadım, yedim içtim, gezdim, biriktirdim harcadım onunla.. o kadar ama o kadar mutluydum ki..
7 yıla o kadar çok sığdırdık ki düşününce bi ömür geçirmişim onunla gibi geliyor.İstanbulun %80nini birlikte defalarca gezmişimdir.
İlişkimizin başlangıcı ergenlik yıllarımıza tekamül ettiği için kişilik oturma evresinde birbirimizden çok etkilendik, hatta kişiliklerimiz tepkilerimiz aynıydı bile diyebilirim.
Gün geldi bu 7 yıl içerisinde ara ara ufakta olsa ihanetlere uğradığımı öğrendim.Ve bunu öğrendiğim günün akşamı erkek arkadaşımın ailesi beni istemeye geleceklerdi.
O gün delirmiş gibiydim, atladım arabama aldım onu da, belgrad ormanına çektim, o sinirle elimde ki demir çubukla kaç dakika dövdüm onu hatırlamıyorum.
Kendime geldiğimde o kendinden geçmişti bile.Sonra ayılmasını bekledim ve öğrendiklerimin hepsini yüzüne vurup atladım arabaya onu orda öylece bırakıp çıktım geldim.
O günden sonra karşıma çıkmaması için ailemin yanından bi süre ayrıldım, işimi bıraktım, arkadaş çevremle görüşmedim.Bambaşka bi hayat yaşadım.
O geçirdiğim yaklaşık 4 bilemedin 5 ay ömrümün hatırlamadığım (hatırlayamadığım, hatırlamak istemediğim değil-hatırlamadığım-) yegane zamanlarıdır.
Hiç yok gibi, hiç yaşamamışım gibi.Hatırlamaya çalışıyorum nasıl atlattım o süreci diye, ama yok hatırlayamıyorum.
Ruh gibiymişim demek ki, yememiş içmemiş, gezmemişim.Hatta nefes bile almamışım.
İnsan bundan 4 yıl önce yaşadıklarını nasıl hatırlayamaz.
Ayrılığımın üzerinden 5 ay geçtiğinde ben artık toparlanmış, eskisinden daha olgun, daha mantıklı kararlar alabilen bi insan haline gelmiştim.
Bi kaç ay sonra da evlendiğim eşimle karşılaştım zaten ve muhteşem bi adamla muhteşem bi evlilik gerçekleştirdim.
Benim bütün yaralarımı o sardı, 1,5 yıllık evliyim, ve çok mutluyum.
Gelelim eski erkek arkadaşıma;
Feysten, tiwitırdan, maillerimden yaklaşık 3 yıl dert anlatmaya çalıştı (evlenene kadar)
3 yıl yılmadı, bıkmadı.Alkolik oldu, işini, arabasını, ailesini kaybetti.
Nikahıma gelip ezikler gibi uzaktan izleyip hüngür hüngür ağladı.
Ve ben verdiğim bu kadardan hiç bi zaman pişman olmadım.
Kendi özgür irademle verdiğim bu karadan, her ne kadar ömrümün bi kaç ayını yok saymama sebep olsa da o adamdan bi şekilde kopabildiğim için kendimle gurur duyuyorum.
"Neden unutamıyorum?" diye bi'şey yok!
Herşey sen de bitiyor, eğer gerçekten geleceğinin onunla olamayacağını sen de biliyorsan kararının arkasında dur.
Allah yardımcın olsun.
Öncelikle tüm satırları soluksuz okuduğumu bilmeni isterim, hakikaten zor zamanlar yaşamışsın... benim yaşadıklarım senin yaşadıklarının %1'ine filan denk geliyordur herhalde. Allah eşinle mutluluğunu daim etsin. Ve açıkçası biraz da şaşırdım demir çubukla dövmek... Hani bazen lafın gelişi "elime bi geçirirsem onu geberticem" deriz ya işte seninki uygulama biçimi olmuş... gaddarlık olarak algılanmasın ama oh iyi olmuş. Ben aldatılmadım daha doğrusu aldatılmadım diye biliyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?