Nefes alamıyorum.

-Bibli

gardım sağlam,güllerden tuğla⚜️
Kayıtlı Üye
31 Mart 2022
4.868
15.180
138
99 depremini çok ağır yaşayan bir çocuktum. Yaşımı aşan travmalarım var. Geçmiyor... Çadır yaşamı,o uğultu,üzerimize bir gelip bir giden dolap,çığlıklar,karanlık ve ölüm. Depremin bir kokusu bile var biliyor musunuz?Hala atamadım o korkuyu. Konya'da yaşıyorum şu an Maraş'taki 2 depremi de hissettim. İki gece önce Maraş depreminden bağımsız bir deprem oldu,şiddetli olmamasına rağmen hissettim. Ece Üner diyor ya utanıyor insan diye.Utanmak ne kelime eziliyorum sıcak yorgan altında bunları yazarken.

Kızlar ben uyuyamıyorum. Utanıyorum demeye bile utanıyorken... Ne uyuyabiliyorum ne yiyebiliyorum. 3 gündür midemde dehşet bir bulantı var,yemek yiyemiyorum içim almıyor. Sabah 6 da uyudum dün 7 gibi uyandım. O ara sürekli kabuslar gördüm. Maraşımı,Hatayımı gördüm sıçrayarak uyandım.Uğruna dünyaya meydan okuduğumuz,Gazi Mustafa Kemal'in kırk asırlık Türk yurdu düşman eline bırakılamaz dediği Hatay. Şanlı,kahraman,gazi unvanlarını çok yakıştırdığımız o şehirlerimiz.Kabullenemiyorum.

Ne yapmalı,nasıl yapmalı bilmiyorum. Süreci psikolojik olarak nasıl yönetmek gerektiği konusunda da ankisiyete engelini had safhada yaşıyorum.

Forumda afetzedelerin varlığından haberdarım ve onlardan özür diliyorum.Lütfen özellikle psikolog kadınlarımız,ve süreci yönetirken otokontrolü sağlayabilen kadınlarımız yardım edin...
 
Maalesef bende van depremlerini yaşamış biri olarak psikolojisini cok iyi biliyorum.suanda da deprem bolgesine cok yakın bir şehirdeyim,iki depremide yine had safhada hissettik, sukur canımız sağ ama olana bitene gidene ölene kalana yanmaktan kasıp kavrulmaktan bir hal olduk.sen hayırlara selamete çıkar yarabbi.
 
Amiiiin amin... Avucunda annesinin saçları olan kuzuyu gözlerimi her kapatışımda görüyorum. Bilmiyorum nasıl toparlanacağız. Apayrı bir travma deprem. Umarım yardımcı olan olur
 
Bu arada çok geçmiş olsun. Siz çok daha yıpranmışsınızdır. Allah esirgesin herkesi.
 
Daha önceki afeti yaşadığınız için çok normal bu süreçte. Ben de böyleyim. Uyku uyuyamıyorum. Melisa, papatya çayı deneyebilirsiniz. Sürekli sosyal medya ve tv çok kötü etkiliyor. Biraz uzak kalın diyor tüm psikologlar. Destek alabileceğiniz bir psikaytra gidebilirsiniz. Toplumca çok zor bir sınav veriyoruz. Ama siz önceden de yaşamışsınız tramvanız tetiklenmiş. Mide bulantısı için de aile hekiminden bir ilaç isteyebilirsiniz.
 
Evet,çıkamıyorum sosyal medyadan yanlış yapıyorum belli ki.Binbir duyguyu bir arada yaşıyorum. Psikiyatr için randevu oluşturdum,bekliyorum. Ama yerimden kalkmaya inanın mecalim yok. Donuk ve ifadesizim çevreme karşı.
 
Psikolojinizin bozulmasinin deprem bolgesindekilere bir faydasi yok. Yeterince bagis yaparsaniz veya deprem bolgesine gidip ordaki insanlara yardimci olursaniz veya depremzede birine evinizi acarsaniz belki sucluluk duygunuz bir nebze hafifler hem de bir faydaniz olur.
 
Deprem yaşamış birisi olarak bunun en güzel ilacı teslimiyet… Bol bol dua edip herşeyin Allahtan olduğunu sık sık hatırlamalı. Maalesef günümüzde internette gezen anlamsız müzikli deprem çekimleri insanın anksiyetesini tetikliyor bakmamaya özen gösterin
 
Ben de ayni durumdayim 99 depreminde haftalarca cadirda yasadik,cocuktuk,artci depremler oldugunda oyun oynarken duserdik hep o ani hatirliyorum
Su an mardinde yasiyorum hayatim boyunca deprem riski olmayan illeri kovaladim korkumdan. Burda bile o kadar cok hissettik ki o an olebilecegimi hissettim. Tek korkum ayri odada yatan bebegime ulasamamakti cunku o uzun suren sallantida kipirdayamadim bile
İcim eziliyor insanlari,yitip giden yasamlari gordukce... Antepte de gorev yapmistim bes yil
her bir kosesini biliyorum cogu arkadasimdan haber alamiyorum kotu haberlerini alacagim diye icim gidiyor ama elimden de bir sey gelmiyor.İkii gun arabada kaldik ama nereye kadar deyip bebegimiz icin eve girdik. Ama hala yatak odama giremiyorum gunlerdir salonda yatiyorum bu saatlere kadar oturuyorum uykum gitti eski nesem gitti. Surekli sallaniyorum gibi hissediyorum. Gozlerim surekli avizede. Ya tekrar olursa nasil kacarim nereye kacarim diye oyle kafamda kuruyorum. Esim deprem bolgesine gitti afadla birlikte. Ben yalniz basima evin bir yerinde kipirdayamiyorum bile bazen nasil asilir tum bunlar , zaman nasil saracak bu yaralari hoc bilmiyorum... Allah buyuktur,ondan baska siginacak bir kapim yok deyip kendimi rahatlatmaya calisiyorum. Bebegimin giymedigi kucuk ya da buyuk geldigi kiyafetlerini montlari coraplari battaniyeleri gonderiyorum yardim toplayanlarla. Maddi destek sagliyorum elim elverdikce manevi olarak dua ediyorum her seyi yapmaya calisiyorum ama psikolojik olarak asamiyorum hala. Daha da ne yapabilirim ben de bilmiyorum.
 
17 ağustos depreminde İstanbuldaydım Avcılar a sınır bir ilçede. Evet enkaz Bir mahallem yoktu ama çevrem de vardı malesef. Çadırda kaldık bizde günlerce.

O gün bu gündür siren hassasiyetim var. Eskiden daha kötüydü. Yolda siren duyunca yere kapanıp ağladığım olmuştur.

Şimdi 2 çocuk annesiyim bu deprem ile anladım ki meğer o günleri ne çabuk unutmuşum. Dolabın yatağın üzrine düşmeyecek halini değilde evin dekoruna önem vermişim mesela. Bir deprem çantam yok. Çocuğuma evde yaşam alanları dersi vermemişim.
Şimdilik bunlar ile ilgileniyorum. Mobilyaları uygun yerlere çekip duvara monte ettirmek, her odaya deprem çantası koymak gibi planlar ile uğraşıyorum. Çünkü evim deprem yönetmeliğine uygun diyordum ama orda olan bir çok insan da öyle biliyordu malesef.

Korkuyorum ama Sadece korkmak yeterli değil birşeyler ile ilgilenmek gerek. Yardım edebileceğim birşey varsa sosyal medya ile destek olmaya çalışıyorum.

Yani %100 iyiyim diyemem ama şu dönemde iyi olmamız zaten beklenemez. Zamanla düzelteceğiz. Açıkçası düzeltip eski yaşantıma hop diye geçmek gibi bir derdim de yok.
Vicdanı olan herkes şu an vicdan azabı çekiyor. Buna sebep olan olmasa bile. Hayattan bir tat almama durumu var. Ama psikologlar şu an bunların normal olduğunu söylüyor. Haber sosyal medya dan uzak durabilirsiniz. Şahsen ben onu da yapmak istemiyorum.
 
depremi etkileyen illerden birindeyim hepimiz çok kötü durumdayız sağ olsak da arkadaşlarımızdan onların ailelerinden kayıplar var,yaşanılan korkuyu ankisitenin tavan yapmasını her seste irkilmeyi uyuyamamayı hep tetikte olmayı söylemiyorum bile o yüzden şu an iyi olma çabası içinde olmamak lazım çünkü şu an iyi olma zamanı değil ki,yaraların sarılması için zamana ihtiyaç var hatta buradakiler daha olayı idrak edemediler olayın içinde olduğumuz için daha o ruhsal çöküntü,delirme durumlarına gelemedik henüz,iyi olma bektentisi şu durumda mümkün değil bence herkes için
 
Bağış,yardım yaptık yapmaya devam edeceğiz. Allah'a şükür Konya'ya çok aile getirdik. Eşimde Hatay'da şu an.İyi hissettiriyor tüm bunlar. Çok daha fazlasını yapma gücümüz olsun inşallah.
 
Haklısınız. Sosyal medya apayrı etkiliyor. Merak da ediyor işte insan n'oldu kurtulan var mı diye. Oldum olası TV izlemem ben, alışmışım Twitterdan takip etmeye. Biraz ara vermeli. Size çok çok geçmiş olsun bir şeyiniz yok değil mi,aileniz falan?
 
Tam olarak hissettiğim bunlar işte. Siz anne olarak ve deprem bölgesine çok daha yakın olan biri olarak daha fazla etkilendiniz normal olarak. İnşallah güzel haberler alırsınız. İşin aslı ülke olarak bunu da atlatırız diyorum ama çok zor olacak.
 
99 bende de ses ve elektrik kesiğinde panik bıraktı.Ne olduğunu anlayamadığım seslere karşı ve ani elektrik kesintisine çok abartılı tepkiler verdim,aştım baya çok şükür. Yardım,destek konusunda çok şükür elimden geldiğince yardımcı oluyorum. Haklısınız kimsenin iyi olmasını ya da bir anda atlatmasını bekleyemeyiz. Ordaki insanlar henüz yas sürecine bile geçemediler. Şu an hayatta kalma,kurtarma,yemek yeme,ısınma gibi temellerdeler. Uzak durmaya çalışacağım elimden geldiğince.Teşekkür ederim.
 
Yas sürecine bile geçmediler,şoktalar ve hayatta kalıp kurtarma amacındalar. Farkındayım ve size çok hak veriyorum. Zaten hemen tedavi olayım unutayım bitsin gitsin düşüncesinde asla değilim. 99 travması ve ankisiyete en çok da çaresizlik mahfediyor. İnşallah tüm yaraları sararız
 
Allah kalbinize şifa versin.
Deprem yaşamamış bir insan olarak anksiyetem durdurmak vermiyor. Gördüğüm bildiğim tek göçük Zümrüt Apartmanı. O bile öyle kötüydü ki. Afet bölgesinden gelenlerle ilgilenmeye çalışıyoruz, eşim bölgeye gitti geldi. Bir biktar es veriyor çabalarımın nihayeti ama gece olunca yine kalbim patlayacak gibi
 
Amin,cümlemize inşallah. Zümrüt apartmanı çok çok kötüydü. Her önünden geçtiğinde hala doluyor gözlerim. Nefes egzersizine başladım iyi geldi,öneririm.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…