Hamile olmadan önce asabi, oldukça dik ve sert mizaçlı bir insandım.
Bebeğimi öğrendiğim günden beri pamuk şeker gibiyim.
Elbet sinirleniyorum, çok öfkelendiğim şeyler oluyor ama 3 damla ağlıyorum geçip gidiyor.
Çünkü bebeklerin anne karnında mutsuzluğu hissettiğini, üzüldüğünü biliyorum.
Karşımdaki insan kocam dahi olsa bebeğimden önemli değil diye düşünüp, eskiden olsa kıyamet koparacağım olayları 'asabımı bozmayın benim' cümlesiyle geçiştiriyorum.
Haber bile okumamaya çalışıyorum, o derece dikkat ediyorum huzuruma.
Ve doktorumun deyişiyle hiçbir sıkıntı ve hamileliğin olumsuz etkilerini yaşamadan bu süreci geçirmemin tek sebebi, kendimi rahat bırakmam, sadece bebeğimin mutluluğuna odaklanmam.
Ne mide bulantısı ne ağrı ne sızı, inanır mısınız uyku hali ve koku hassasiyeti hariç hiçbir şey yaşamadım, eski halimden çok daha dinç ve iyi hissediyorum kendimi.
Evde bile daha çok iş yapar, misafir ağırlar oldum, çünkü gerçekten bebeğim bana güç veriyor.
Sinirlendiğim anlarda ise bebeğim resmen canımı yakıyor tekmeleriyle, önce kendimi sonra onu sakinleştiriyorum.
Size de tavsiye ederim, şuan sizden ve karnınızdan öte dünyada önemli hiçbir şey yok, olmasın da zaten.
Hormonlar zorluyor, farkındayım ama karşınızdaki insanların sizi anlayışla karşılama lüksü yok, çünkü yaşayan sizsiniz.
Zeka geriliği falan filan, bir de bunlara takılıp iyice sıkmayın canınızı.
Yarın yeni bir sayfa açın, güne bebeğinizle konuşarak başlayın.
İşiniz olmadığı anda geleceğinizle alakalı kurduğunuz hayalleri, onu nasıl sevdiğinizi anlatın.
Siz onunla konuşurken, karnınızı severken, verdiği tepkiyi ve ettiği hareketleri görünce gözleriniz dolacak eminim.
