Daha sabah konu açtım burda sözleniyorum diye üstüne şimdi açıcağım konudan çok çok utanıyorum. Ama kimseye anlatamadım birileriyle konuşmazsam çatlıcam.
Dediğim gibi sözleniyorum beş yıllık erkek arkadaşımla. Ama o hala öğrenci seneye biticek okulu,askerlik falan da var. Annem hiç sıcak bakmasa da bin bir ısrar kabul ettirdim. Sevgilimi gerçekten çok seviyorum,kendimi bildim bileli o var gibi hissediyorum hiç durupta acaba diye düşünmedim açıkcası.
Ama bugün bişey oldu. İşim nedeniyle tanıştığımız bi doktor bey vardı. Bi kaç kere aynı ortamda çalıştık. Gerçekten çok efendi,çok çok düzgün bi insandı. Asla kötü gözle bakmadım Allah biliyor hatta bi yaş küçük kız kardeşim var. Dedim keşke bi fırsat bulsam da ikisini tanıştırsam diye düşündüm. Neyse geçen hafta itibariyle işimiz bitti bir daha görüşmicektik yani. Az önce uzun bi mesaj atmış. İşte bi haftadır seni düşünüyorum,bi şans ver bize temalı. Tabi çok şaşırdım ama teşekkür edip,bir aya sözleniceğimi söyledim. Oda bir sürü özür diledi bitti konuşma. Konuşma bitti de içimdeki bu garip his neden geçmiyor bi türlü. Niye bu kadar etkiledim anlam veremiyorum. Mesleğinden ötürü desem sürekli doktorlarla iç içeyim zaten öyleleri var ki nefret ettim asla öyle bişey değil. Annem sağolsun erkek arkadaşımı çok onaylamadığı için bugüne kadar çok çok kişi getirdi karşıma hiç birinde böyle bişey hissetmedim. Niye şimdi acaba ilerde pişman olur muyum diye düşünüyorum ve bunu düşünürken niye çok utanıyorum. Çok kötü hissediyorum kendimi. Söz için acele mi ediyorum acaba
Not: Yanlış anlayan arkadaşlar olmuş galiba doktoru bi süre sonra engelledim zaten. Ben burda doktora şans veriyim mi diye sormuyorum. Yani asla ondan ayrılıyım ona gidiyim diye bi şey söz konusu olamaz. Sadece söz arifesi ister istemez böyle düşüncelere girdiğimi fark etmek beni çok üzdü
Hayatımız bile garanti degilken neyin garantisi pesindesiniz. Öyle üzüldüm ki erkek arkadaşınız için ne desem bos.
