Burada bunu yazacağımı bilmezdim bir insan boğazına kadar değersizlik gördüğü halde niye vazgeçmez ,vazgeçemez , niye içindeki sevgi zannettiği şeyi bitiremez . Yaşı kaç olursa olsun niye boşa kürek çeker , niye bu kadar kendini üzer ve umursamaz olmaya çalışamaz ? Bunları ben niye yapamıyorum , niye hep üzülen,incinen ,kırılan benim
32 yaşında olup kendini halen kırık bir kız çocuğu gibi hisseder ki .
Hiçbir yere sığmıyor yüreğim , tek istediğim şey şu hayatta birazcık sevgi ve şefkat . Niye yapamadım bu zamana dek ,niye vazgeçemedim ,niye yoksun kaldım şu kapıyı vurup çıkma konusunda . Hayatta ne kadar akıllı olursa olayım kendime bu iyiliği neden yapamadım ki ? Yetersizligim,sevgiye aç kalmam babasız büyümemden ötürü mü ,niye illa o beni sevsin ,değer versin istedim ki ? Buraya akıldan ziyade yeni anne olmuş ,lohusa bir kadın olarak yazıyorum bu yazdıklarım sendromdan ötürü değil zaten böyle idi herşey ama artık daha çok üzülüyorum . Keşke sözcüğünü sevmeyen insanlar neden keskelere düşüyor ki
hayatta hep olgun oldum ,akıllı bir çocukluk, genç kız ergenlikte bile buyumustum hangi lise 2 öğrencisi babasının ölüm evraklarıni yaptırır ki ,hayatta herkese güçlü olup niye bir insana karşı zaafı olup eğilir ki . Tiksiniyorum kendimden , annemin laflarını dinlemedigim için en başından bu zamana kendimi bata çıka getirdigim için . Yazıklar olsun bana
tek istediğim çocuğuma iyi bir anne olup güzel bir hayat sunmak .çok teşekkür ederim gerçekten 
