- 18 Aralık 2025
- 44
- 29
- 3
- 25
- Konu Sahibi herneyseee
- #1
Kızlar o kadar samimi cevaplar veriyorsunuz ki de bütün içimi dökmek istiyorum. Ama yazarak anlatmam mümkün değil. Beni bir diğer paramparça eden olaydan bahsetmek istiyorum. Hamileliğimin son ayındaydım. Çok korkuyordum doğumdan. Gebeliğim de birçok kez kanama yaşadığım için bebeğime bir şey olacak diye kendimi yiyip bitiriyordum. Eşimle ufak ufak doğumu nasıl yapsak diye konuşuyorduk. Ben özel hastanede doğum yapmak istiyordum. Çünkü yaşadığım şehirde devlet hastanesi korkunç bi yerdi. Yine bir gün eşimle bu konuyu konuşurken bana bir anda sen ne ara bu kadar savurgan oldun dedi. Savurgan? O hamile halimle sabaha kadar gözyaşı döktüm. O güne kadar ne doğum günümde adam akıllı bir hediye aldı pasta bile aldığında yarım pasta almıştı :) ne evlilik yıldönümümüzde bir şey yaptı. Bana zaten bütçe ayırmıyordu. Üstüme başıma aldıklarımı ya ailem alıyordu ya da ailemin verdiği paralarla ben alıyordum. Aynı şekilde bebeğimin kıyafeti olsun, göğüs pompama varana kadar ben aldım. Gelirim olmadığı halde kredimden harcadım. Sırf bebeğimin eksiği olmasın diye. Neden böyle yaptım diyenler olacaktır. Ya bir ateş ölçer için bile kayınvalidem acelesi yok onun demişti. Böyle bir şey olabilir mi? İnanın eşimle bir kere bebek için toplu alışverişe gitmemişizdir. Heveslendiğim çoğu şeye hallederiz, bakarız, acelesi var mı diyordu. Böyle olduğu için bende artık ona danışmadan kendi kartımla alabildiğimi alıyordum. Bi noktadan sonra ödeyemedim kartımı. Gelinlik küpemi sattım ona söylemeden. Ama inanın tek kuruşunu kendime harcamadım. Oğlum için.. altınların gözümde pul kadar değeri yok. Zaten hevesle takamamışım. Burnumdan getirmişler. Hatta kayınvalidemin bana hediye olarak verdiği bi küpe vardı. Onu da sırf inadımdan sattım. Çünkü herkesin içinde küpeyi takmıyorsan geri ver demişti. Bende bunu söylemeye utanmıyor musun demiştim. Şaka yaptım dedi sonradan. Eminim şakadır :) sonuç olarak doğumumu yine özel hastanede yaptım ama burnumdan gele gele. Eşim doğumdan sonra hayalet gibi bir var bir yoktu. Sadece ona ihtiyacım olduğunu bildiği halde.. şimdi diyorum ki bu zamanlarımda yanımda yoksa iyi zamanımda neden yanımda olsun. Bana doğumum için laf eden adam kendine bilmem kaç binlik tabanca alan, doğum günümde bana pasta bile almayıp iki güzel söz söylemeyip ‘dünya malına bu kadar önem verme’ diyip kendine kaç bin liralık matkap takımı alan da kendisi. Ama suçlu kim? Huzur bozan kim? Tabi ki benim. Rahatlık mı batıyor sana demeye başladı artık. Eskisi gibi gözlerinde sevgi görmüyorum. En ufak tartışmamızda bana iğrenerek bakıyor sanki. Diyorum ki madem bu kadar kötüyüm beni bırak. Bu evde mutlu değilsen, gönlün başkasına kaydıysa boşanabiliriz. Kaç kere oturdum onunla böyle konuştum. Ben seni bırakamam, seni seviyorum, sen olmazsan ben ne yaparım diyip ağlıyor bazen. Benim için bir anlamı var mı? Maalesef yok. En son konuşmamızda ona sana karşı olan sevgim saygım azalmaya başladı, bu lafımı ciddiye alsan iyi olur dedim. Düzelicem, çözücem diyor ama kim değişti ki o da değişsin. Şimdi sorsanız ona her şey yolunda der. Benim içimin kırgınlığından, yorgunluğundan haberi bile yoktur. Ne yapacağımı, nasıl yapacağımı bilmeden sessizce oturuyorum artık. Neyi beklediğimi bile bilmiyorum..