O kadar masum ki.

Love_your_life

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
24 Aralık 2017
5.560
4.518
173
Arkadaşlar kızım 5 aylık oldu ve ben doğduğundan beri hissederdim fakat son birkaç aydır, özellikle benimle iletişime geçmeye başladığı zamandan beri kendimi bir garip hissediyorum. O kadar masum o kadar muhtaç ki sanki onun bu masumluğu altında eziliyorum. Ona iyi bakamama düşüncesi, ona iyi anne olamama düşüncesi vb. birçok düşünce geçiyor aklımdan. Mesela artık açıktığında bana olan yaklaşımı bile içimde bir kıpırtı oluşturuyor. Kendimi çok farklı hissettiriyor. Bazen bağırarak ağlamak falan geliyor içimden ona yetemem gibi geliyor. Hele bir şeyler öğrenmek için bana bakışı o küçük elleri ya yazarken bile ağlayasım geliyor. Neden böyle oluyor? Bu iyi mi manyakça mı bilmiyorum. Dertlendim işte sorun değil belki ya da sorun bilmiyorum ama anlatırsam rahatlarım belki dedim
 
Son düzenleme:
Bu sevgi doluluğunuz,iyi bakmak istemeniz güzel ama bence azalmalısınız.Çocuklar anne babanın zaaflarını kullanmaya çok müsait oluyorlar.Daha aklı ermiyor ama erdiği andan itibaren sizin bu yaklaşımınızı kullanmak isteyebilir.Bir kere ipleri ona verirseniz bir daha yakalamak zor olur.Öğretmenim ve çocukları artık tanıdığımı düşünüyorum.Umarım yanlış anlamazsınız bu mesajı.
 
Yetersin yetersin:) yenidogankende guzel ama insani anladikca daha guzel oluyolar:) 10 aylik kizimla karsilikli bazi mimikleri yapiyoruz mesela icimden cikan cocugu icime sokasim geliyo mesela:))
Ya birde o var. Deli gibi 7 24 kızımı kokluyorum sıkıyorum eşim öldüreceksin sıkarken diyor elimde olsa sokarım geri. :-)
 
Ya ben de ona bakarken hep gülerim o da gülüyordu bu akşam gülmedim diye dudağını büküp bi ağlamaklı oldu kurban olurum aldım güldüm sevdim öptüm kokladım bin kere özür diledim gülmedim diye ama çok üzdüm galiba onu çok vicdanım acıyor. Şimdi uyuyor ama ben fenayım :(
Annelik ne tuhafmış.
 
Bu sevgi doluluğunuz,iyi bakmak istemeniz güzel ama bence azalmalısınız.Çocuklar anne babanın zaaflarını kullanmaya çok müsait oluyorlar.Daha aklı ermiyor ama erdiği andan itibaren sizin bu yaklaşımınızı kullanmak isteyebilir.Bir kere ipleri ona verirseniz bir daha yakalamak zor olur.Öğretmenim ve çocukları artık tanıdığımı düşünüyorum.Umarım yanlış anlamazsınız bu mesajı.
Yok olur mu? Yanlış anlamadım tabiki. Bende eğitimciyim fakat bu yaş grubunı tabiki bilemiyorum. Umaeım her şeyi güzel çizebilirim sevgi dolu güzel bir çocuk ve güzel bir birey olabilir.
 
Ya ben de ona bakarken hep gülerim o da gülüyordu bu akşam gülmedim diye dudağını büküp bi ağlamaklı oldu kurban olurum aldım güldüm sevdim öptüm kokladım bin kere özür diledim gülmedim diye ama çok üzdüm galiba onu çok vicdanım acıyor. Şimdi uyuyor ama ben fenayım :KK43:
Annelik ne tuhafmış.
Kesinlikle çok ama çok değişik bir duyguymuş. Mesela gece uykusuzluk yaşıyoruz fakat ona kızamıyorum beni uykusuz bırakıyor diye ya da koca bir gün sürekli ayakta hop zıp vs hiç kızıp yahu böyle olmaz diyemiyorum. Kıyamıyor insan. Sizde üzülmeyin yarın bol bol gülüp unutturursunuz. :KK200:
 
Arkadaşlar kızım 5 aylık oldu ve ben doğduğundan beri hissederdim fakat son birkaç aydır, özellikle benimle iletişime geçmeye başladığı zamandan beri kendimi bir garip hissediyorum. O kadar masum o kadar muhtaç ki sanki onun bu masumluğu altında eziliyorum. Ona iyi bakamama düşüncesi, ona iyi anne olamama düşüncesi vb. birçok düşünce geçiyor aklımdan. Mesela artık açıktığında bana olan yaklaşımı bile içimde bir kıpırtı oluşturuyor. Kendimi çok farklı hissettiriyor. Bazen bağırarak ağlamak falan geliyor içimden ona yetemem gibi geliyor. Hele bir şeyler öğrenmek için bana bakışı o küçük elleri ya yazarken bile ağlayasım geliyor. Neden böyle oluyor? Bu iyi mi manyakça mı bilmiyorum. Dertlendim işte sorun değil belki ya da sorun bilmiyorum ama anlatırsam rahatlarım belki dedim
Kıyamam ki,
Evliyim henüz anne değilim..
Ama içimde garip bir korku var anne olduğumda aşırı duygusal olursam diye. Zaten evlilik bi duygusallık verdi. Anne olunca içim gide gide bir hal olur muyum diye korkuyorum.
 
Kıyamam ki,
Evliyim henüz anne değilim..
Ama içimde garip bir korku var anne olduğumda aşırı duygusal olursam diye. Zaten evlilik bi duygusallık verdi. Anne olunca içim gide gide bir hal olur muyum diye korkuyorum.
Ben çok duygusal bir insab değilken bu hallere geldim. Geçen eşim geldi ağlıyorum sebep yok kızımla ilgili bir duygu sıkıştı içime ağla dur oldum. İnsan oluyormuş. Rabbim gönülden isteyen herkese böyle bir duyguyu tattırıyorum inşallah. :)
 
Ebeveyn olmak öyle bir şey... Sen bir de diş çıkarırken gör, nasıl da muhtaç nasıl da sabiler. Biz mesela bazen kızıyoruz (ona değil, sinir oluyoruz yani) uyumuyor diye, sonra bakıyoruz ki diş patlatıyor. Bir vicdan yapıyoruz bir vicdan yapıyoruz var ya. Konuşamıyor ki derdini anlatsın. Bu aralar sürekli anne diyor mesela, her şeye ama her şeye. Eşim de gözünün içine bakıyor baba desin diye. Baktım adamın gözlerinin içi parlıyor. Baba diyormuş sıpa, karşılıklı baba dediler bir süre falan. :KK73:
 
Kesinlikle çok ama çok değişik bir duyguymuş. Mesela gece uykusuzluk yaşıyoruz fakat ona kızamıyorum beni uykusuz bırakıyor diye ya da koca bir gün sürekli ayakta hop zıp vs hiç kızıp yahu böyle olmaz diyemiyorum. Kıyamıyor insan. Sizde üzülmeyin yarın bol bol gülüp unutturursunuz. :KK200:
Biz günde 2 saat dans ediyoruz :) Belim ağrıyor, uykusuzluktan başım dönüyor, aç kalıyorum ama onun o gülüşü, bana bakışı, uyuması, konuşmaya çalışması beni benden alıyor. Allahım eksikliklerini göstermesin.
Çok bekledim bu günleri eski günlerim ne boş ve sessizmiş aslında. İyiki var. Her dakika şükrediyorum.
 
Ne gibi kötü etkilenir ki mesela. Şuan düşünemiyorum da

Mesela bir anne komple cocuguna odaklansa ve ona özgür gelişme ve hareket alani birakmasza bu onu gelecek için özgüvensiz yapar. Bazi anneler mesela çocuklarına "hayatımın anlamı" der ve ona göre davranır. Çocuklar da buna. Karşı kendilerini baskı altında hisseder. Bu sadece bir kac örnek.
 
Ya ben de ona bakarken hep gülerim o da gülüyordu bu akşam gülmedim diye dudağını büküp bi ağlamaklı oldu kurban olurum aldım güldüm sevdim öptüm kokladım bin kere özür diledim gülmedim diye ama çok üzdüm galiba onu çok vicdanım acıyor. Şimdi uyuyor ama ben fenayım :KK43:
Annelik ne tuhafmış.
Bebeklerin hayatının ilk yıllarında ihtiyacı olan tek şey sevgidir diyordu bir prof.
Bu nedenle her daim tebessüm umuyorlar yüzümüzden bu masum güleç yüzler.
 
Ebeveyn olmak öyle bir şey... Sen bir de diş çıkarırken gör, nasıl da muhtaç nasıl da sabiler. Biz mesela bazen kızıyoruz (ona değil, sinir oluyoruz yani) uyumuyor diye, sonra bakıyoruz ki diş patlatıyor. Bir vicdan yapıyoruz bir vicdan yapıyoruz var ya. Konuşamıyor ki derdini anlatsın. Bu aralar sürekli anne diyor mesela, her şeye ama her şeye. Eşim de gözünün içine bakıyor baba desin diye. Baktım adamın gözlerinin içi parlıyor. Baba diyormuş sıpa, karşılıklı baba dediler bir süre falan. :KK73:
Ya aaaa yerim onuııı benn. Kızımda bakalım önce ne diyecek. İki dişi var kızımın çooookk zor çıkardı ağla ağla hal oldu durmadı uyumadı ve ben dişleri ilk gördüğümde ağladım hatta hep bakıyorum yerinde mi diye. İnşallah anne baba dediğini de duyarız hemen :)
 
Back
X