Yeni evliyim esim de ben de 29 yasindayiz. Cocugumuz yok cunku tam da sizin gibi, ustelik bir ömur sizin gibi hissedecegim icin cocuk istemiyorum, esim de istemiyor.
Bence dunyaya cocuk getirmek hele de anne olmak deli cesareti isteyen bir sey. Ozellikle anne dedim cunku malesef bizim turk ailelerinde en ilgili baba bile annenin yarisi etmez ( genel olarak boyle dusunuyorum) o yuzden anne olmak baba olmaktan daha da yipratici.
Yurtdisindayim inanin Avrupadaki turk erkekleri de bizim ulkedekilerden farksiz, cocuk hep annenin yukumlulugunde.
Bir omur bu yukumluluge mecbur olmak, aklinin hep onda olmasi, bir omur bitmeyecek sorumluluklari, hastaligi, basina bisey gelse yasayacagim acısı, benim basima bisey gelse arkamda yarim can birakacak olma kaygısı, hastaliklar caginda kendini ve cocugu koruma telaşı, basta bunlar dusundukce beni inanilmaz geren şeyler.
En basindan zaten hamileligi, kilosu, vucudunun bozulmasi ve belki birdaha eskisi gibi olmayacak olmasi,
Uykusuzlugu, stresi, kosturmacasi, kendime bir daha eskisi gibi vaktimin kalmayacak olmasi, istedigim an esimle istedigim yere gidemeyip istedigimi yapamayacagimi bilmesi, kendim halim olmadiginda pizza soyleyecekken cocuk var diye mecburen sebze corbalari saglikli yemekler yapmasi, okulu dersi , buyuyup biyerlere gittiginde aklinin hep onda olacak olmasi, hayatindaki insanlar sevgilisi ya da esi uzerse sıkıntısı...
Tum tevelleri gecip cocugun da cocuga karisinca tam biraz rahat edeyim diyecegin zaman bu defa hobaaa torun bakması
Yani yok mumkun degil, olacak sey degil.
Moralini daha da bozduysam ozur dilerim konu sahibi.

Sadece fikirlerimi ve duygularimi paylastim ve benim gibi dusunenler var mi diye merak da ediyorum acikcasi.
Malum erkek cocuk istemiyorum dediginde olsun olunca seversin deyip, kadin istemiyorum dediginde öcü gormus gibi hatta nerdeyse seytan gormus gibi bakan, anne olmak istemeyeni elinden gelse taslayacak olan insanlarin hic de az olmadigi bir toplumda yasiyoruz.