Merhaba. Okulumda bir çocuk var. Bu çocuk ilk zamanlar gözlerini trenmişim gibi üzerime dikiyor, kafasını eğip saatlerce yüzüme bakıyordu. Hatta hocam da dahil sınıfımdan birkaç kişi anlamışlar. Ben o zamanlar zaten birinin bana bakmasından rahatsız olurum, bana baktığında utançtan resmen yerin dibine giriyordum. Başka yere baksın, rahatsız olduğumu belli edeyim diye ters ters bakıyordum, ama yine de gözlerini ayırmıyordu. Sürekli yanımda bulunma, konuşma çabasındaydı. Mesela onun yanından geçerken bir arkadaşım bir şey söylediğinde, ben de güldüğümde ''heey gülmeden'' deyip gülüyordu..
Ben de zamanla ona karşı bir şeyler hissetmeye başladım fakat çok aptallık yaptım. O her yanıma geldiğinde ben başka bir erkekten bahsettim arkadaşıma. Aslında o erkek benim beraber büyüdüğüm mahallemden arkadaşım. Ben her böyle aptallık yaptıkça o beni görmemezlikten gelmeye başladı. Bir gün kapıya kadar geliyor yüzüme karşı gülüyor, diğer gün sanki hiç yokmuşum gibi bakmadan yüzünü çevirip gidiyor. Duygularından da emin olamıyorum, beni seviyor mu sevmiyor mu bilmiyorum. İyice sıkılmaya başladım artık bu ''görünmezlik'' olayından. Sizce ne yapmalıyım? Onu sanırım seviyorum ama bunu ona ben söyleyemem, çünkü onun duygularından emin değilim.