bu fikir beni paramparça ediyor sanki . güne onun günaydınıyla uyanması onun iyi geceleriyle uyuması birlikte paylaştıgımız herşeyi onla paylaşması en önemlisi bizim hayallerimzi başkasıyla yaşayacak olması ...bunu atlatmanın bi yolu var mı bilmiyorum . telefona her bakışımda onun için onca emek vermişken bi başkasıyla beni unuttugu aramadıgı aklıma geliyo . sanki o anlarda nefes alamıyorum . hiç mi özlemiyo hiç mi aklına gelmiyo nasıl diye kendimi yiyorum . bunu nasıl sindirebilirim ? ne zaman kurtulurum bundan ?