Canım, aslında çok şanslısın. Ben 20 yıllık evliyim ve gurbetteyim. Anneme sabah kahvesine gitmek, akşam iş çıkışı "Ne yemeğin var, ben geliyorum" demek, hasta olduğunda iki dakika uğrayıp bir çorbasını pişirmek ve buna benzer pek çok şey benim için hayal...
Çok uzatmak istemiyorum, bu konuda inanılmaz doluyum çünkü. Ancak sana bir abla nasihati:
Gidebildiğin kadar git annene. Elbet bir gün o da alışacak yokluğuna ve eskisi kadar ısrarcı olmayacak. Bu yaşımıza kadar bizim hangi kaprisimizi, hangi şımarıklığımızı çekmediler ki? Şimdi sıra sende... Sen onun kaprislerini çekeceksin.
Biliyorum, işten yorgun argın gelip evine kavuşmaya can atıyorsun; ama anneler için bundan vazgeçmek çok zor olmamalı. Sen hasta ya da bakıma muhtaç olsan annen senin yanından ayrılır mı? Evimi özledim, bak başının çaresine der mi?
Senin için zor olsa da biraz sabret güzelim. ınan ki bir gün o da anlayacak senin yerinin evin olduğunu...