Öfkenizi yönetebiliyormusunuz:?

regl dönemlerin de öfkemi kontrol etmek imkansızdı

her 3 haftada bir sinir krizleri geçirecek noktaya gelmek beni hayli yıprattığı için tedavi oldum ve eskisine oranla çok ama çok başarılıyım artık ;)
 
öfkeme engel olamadığım yüzlerce anı sayabilirim..eşe dosta anneye babaya umarsızca sonuçlarını düşünmeden anlık çıkışlarım çok oldu.pişmanlıkla sonuçlandı çoğu.evlendim aynı kontrolsüzlük malesef eşimdede vardı iki keçi köprüde karşılaşır misali boşanma noktalarına kadar varan çatışmalar hepsinin suçlusu oto kontrolümüzün olmamasıydı..aile terapilerine gittik derken çok şükür sakin huzurlu mutlu bir yuva sağladık..derken araya hamilelik girdi sil baştan herşeyi hormonlar alt üst gelene ağla gidene bağır derken doğurdum şimdide lohusalık stresiyle başa çıkmaya çalışıyorum ilk günler kadar olmasada sinirlerim çok yıpranmış durumda..ama geçecek yeni hayata alışana kadar sürecek.. bir zahmet öfkeme sinirime kimse alınmasın kırılmasın kırılanada uğurlar ola elimde değil çünkü
 
ben galiba çok farklıyım diye düşündüm. öfkemi içimde yaşarım. dışa asla vurmam. kuytu bir yere gider ağlarım. eğer evde kimse yoksa evdeki eşyalara nasıl öfkelendiğimi anlatırım. kendimi rahatlatırım. sonra hiçbir şey yokmuş gibi yaşama dönerim. bu normal bir davranış değil ama zamanla bunun faydalarını çok gördüm. çalışma hayatında ikende böyleydim. arkadaşlarım sen sinirlerini aldırmışsın derlerdi. aslında içimdeki fırtınalardan haberleri olmazdı.
 
aynı ben ya bu kadar olsunnnnnnnnnnnn öptüm seni merak ettim burcun neki benimki başak:1hug:
ben galiba çok farklıyım diye düşündüm. öfkemi içimde yaşarım. dışa asla vurmam. kuytu bir yere gider ağlarım. eğer evde kimse yoksa evdeki eşyalara nasıl öfkelendiğimi anlatırım. kendimi rahatlatırım. sonra hiçbir şey yokmuş gibi yaşama dönerim. bu normal bir davranış değil ama zamanla bunun faydalarını çok gördüm. çalışma hayatında ikende böyleydim. arkadaşlarım sen sinirlerini aldırmışsın derlerdi. aslında içimdeki fırtınalardan haberleri olmazdı.
 
ben öfkelince kendime zarar verrim ağlarım üzülürüm
ve sonra saman alevi gibi sonerim zararım kendimeee
Öfkesini yenen kimsenin kusurunu Allah örter bu sozleri galiba bana sık sık hatırlatmalııııı
 
Farkında varabildiğim ve gözlemlediğim şöyle bir durum varki insan çok sevip, çok değer verdiklerine karşı daha acımasız oluyor. Yada genellemeden değer verdiğim insanlara karşı daha acımasız olabiliyorum diyebilirim. Çok sevdiklerim içine aile ve eş kavramını koysamda kardeş gibi benimsediğin bir arkadaşta dahil olabiliyor. Aslında yanlış bir tutum ama sanki seni anlaması gerektiğini koşulmuş gibi sunabiliyor insan kendine ve anlaşılamadığında belki 3. bir şahısa vereceğin tepkinin kat be kat fazlasını verebiliyor insan. Belki onun söylediklerini 3. şahısın ağzından duysanız o kadar acıtmayacak sözler ama sevdiğinden duyunca sizin canınızı fazlasıyla yakabiliyor. Böyle bir düşünce psikozunda kalınca insan 1 yerine 5 söyleyip söylemek istediklerini söyleyememesinden vazgeçtim hiç aklında olmayanlarıda söyleyebiliyor. Sanırım büyüyorum ki hatamın farkındayım birazda olsun eğer kontrolümü kaybedeceğimi düşündüğüm anda susmayı tercih ediyorum. Tabi arada farkında olmayarakda olsa ölçü kaçmıyormudur kaçıyordur elbet.

Hayatımda sürekli yer edinmeyen diğer insanlar daha şanslılar daha objektif ve düşüncelerimi yer değiştirerek daha iyi anlaşılabiliyorum. Çokta anlaşılamadım umrumda değil. Düşüncelerine saygı duymaktan başka gösterebileceğim başka bir tavır olamaz. Saygı duymam o kişinin doğrularını benimsemem anlamını taşımadığı için kafam rahat. Sabitlenmiş doğruları olan insanlarla konuşurken anlaşılma ihityacı duymam.
 
bu hafta sonu tam bir kabustu ya öfkeme hakim olamadım adet dönemimdide zararım hem kendime hemde oğlum ve eşime ne olduğunu anlıyamadılar bile ama onlar beni çıldırma noktasına getirdi ne yapayım.
 
Öfkelendiğim zaman gözüm hiçbişey görmüyor elimde değil ve kesinlikle geri adım atmıyorum daha doğrusu atamıyorum:çok üzgünüm:
 
öfkemı genellıkle kontrol edemem herseyı goze alır tum gemılerı yakarım valladelikafadulden
 
ya genelde tutarım ama haksızlığa gelemiyorum.ozaman gözüm dönüyor.kolay öfkelenmeme ama öfkelendiğimde de çenem durmuyo..
 
haksızlıkta,yok yere üstüme geliniyorsa kesinlikle engel olamıyorum..bişeyde yapmıyorum lafta kalıyor ama ben kendimi yiyip bitiriyorum..sakinleşemiyorum..şuan yaşadığım dönemden dolayı da olabilir bu gerçekten hassasım..hamileler çok hassas derler di inanmazdım.şimdi çok kolay gözyaşı dökebiliyorum
 
Genelde sakinimdir ama bam telime basılınca öfkeme hakim olamıyorum.
Bazende kendime zarar veriyorum düşünce olarak.
O zamanda başka bir gezegende yaşamış oluyorum.
 
Ailem eşim arkadaşlarım bana sabır abidesi diyorlar kolay kolay sinirlenmem ,sinirlendiğimde ise susarım susarım susarım susarım bir ben bilirim susmanın ne zor olduğunu :çok üzgünüm:
 
sabırlıyımdır.ama taşıranın vay haline.bir kaç defa oldu,zannedersem sabrımı sınayanlarda bir hayli pişman oldu.
 
yonetebılıyorum.. olan bana oluyo o ayrı .
 
Son düzenleme:
Back
X