Ben varım ama öğretmen olarak değil Aden olarak
İlkokul öğretmenimin hayatımda başka bir yeri vardı
Annemle babamın ayrılığında ilk 8 yıl babamda kaldım ve annemi hiç görmedim
Öğretmenimle evimiz yakındı eski karton yakalıklar boynumu tahriş ettiğinde bana dantel bir yakalık almasıyla başladı her şey 1. sınıftaydım. Hasta olduğumda ilgilenir, sevdiğim bir şey pişirmişse kapıdan uğrayıp bir tabak yemek bırakır, sobamı yakardı. İçi el vermezdi evde yalnız kalmama. Hayatımda hiç kimseye, daha sonra bulup yanına gittiğim öz anneme bile öyle bir hayranlık, öyle bir bağlılık duymadım. Bizim zamanımızda öyle rehberlikler falan yoktu, mezun olup okulumun hemen yanında ki ortaokula başladığımda yıkılmıştım resmen, tenefüslerde kaçar kaçar öğretmenime giderdim, liseye başladığım yıl ayrıldı okuldan bana haber vermedi, sanırım başka bir yere tayin edildi mahalleden de taşınmıştı çünkü, vedalaşmaya gücü olmadığını düşünüyorum. Sizin gibi öğretmenler bizim gibi çocuklar için çok değerli, sanırım şu an yaşınız benden küçük ama ellerinizden öperim öğretmenim, ne yaparsanız yapın Adenin sizden soğumasının bir yolu yok şimdilik.