- 15 Aralık 2015
- 1.823
- 4.607
- 133
- Konu Sahibi Esrin mine
- #1
Kararsızlıklar içinde yüzüyorum. Boşanma aşamasındayım ve ailemden uzak olmaya karar verdim. Konu şu ki çocuğum bugüne kadar çok okul değiştirdi ve tekrar değiştirmek istemiyor. Ben de bunun vicdani ağırlığını üzerimde hissediyorum. Yakınlarda kalmakla uzağa gitmek seçenekleri arasındaki artı eksileri yazacağım. Objektif bir bakışa ihtiyacım var.
Yakınlarda kalmanın artıları
-oğlum okul değiştirmek zorunda kalmayacağı için üzülmeyecek.
-okul yeni yapıldığı için modern bir sınıf ortamında, yüksek imkanlara sahip bir okulda okuyacaklar.
-babalarına yakın olacakları için sık sık görebilecekler. Böylece babasız büyüme psikolojisine girmeyecekler.
-ben evden çalışacağım için gezdirme, parka götürme işlerini baba yürütecek. İşime daha rahat odaklanabileceğim.
-semti az çok biliyorum ve seviyorum. Hiç bilmediğim bir yere gitmenin tedirginliğini taşımayacağım.
Eksileri:
-eski eşe bir mahalle mesafesinde olacağım ve bunun ne gibi zorluklar getireceğini bilmiyorum.
-çarşıda pazarda karşılaşma fikri hiç hoşuma gitmiyor.
-ailem onların yanına gitmediğim için bana karşı soğuyacak. Hatta annem sonrasında pişman olduğunu söylese de "eğer orda kalıcaksan ölsen de kapımı çalmayacaksın" dedi. Gerçi sırf kendi dediği olmadı diye kızına torunlarına ölüm dahil her zorlukta sırt çevirmeye hazır birine yakın olmanın bir kazancı olmayacağı da aşikar.
İşte böyle. Hangisi daha makul hangisi daha mantıklı sizce?
Not: annemle hiç anlaşamayız ve onların yanına gitmem konusunda çok ısrarcı. Oldukları bölge akrabalarla dolu bir doğu mahallesi, "dul kadın" zihniyeti hakim. Çok sevdiğim iki yakın akrabam bile annemin yanına gitmemin beni çok üzeceğini söyleyip kararı bana bıraktı. Bu yüzden ailemin yanı bir seçenek değil. Ya burada babaya yakın olacaklar, ya da kumar oynar gibi bir semt seçip hiç bilmediğimiz bir hayata atılacağız.
Yakınlarda kalmanın artıları
-oğlum okul değiştirmek zorunda kalmayacağı için üzülmeyecek.
-okul yeni yapıldığı için modern bir sınıf ortamında, yüksek imkanlara sahip bir okulda okuyacaklar.
-babalarına yakın olacakları için sık sık görebilecekler. Böylece babasız büyüme psikolojisine girmeyecekler.
-ben evden çalışacağım için gezdirme, parka götürme işlerini baba yürütecek. İşime daha rahat odaklanabileceğim.
-semti az çok biliyorum ve seviyorum. Hiç bilmediğim bir yere gitmenin tedirginliğini taşımayacağım.
Eksileri:
-eski eşe bir mahalle mesafesinde olacağım ve bunun ne gibi zorluklar getireceğini bilmiyorum.
-çarşıda pazarda karşılaşma fikri hiç hoşuma gitmiyor.
-ailem onların yanına gitmediğim için bana karşı soğuyacak. Hatta annem sonrasında pişman olduğunu söylese de "eğer orda kalıcaksan ölsen de kapımı çalmayacaksın" dedi. Gerçi sırf kendi dediği olmadı diye kızına torunlarına ölüm dahil her zorlukta sırt çevirmeye hazır birine yakın olmanın bir kazancı olmayacağı da aşikar.
İşte böyle. Hangisi daha makul hangisi daha mantıklı sizce?
Not: annemle hiç anlaşamayız ve onların yanına gitmem konusunda çok ısrarcı. Oldukları bölge akrabalarla dolu bir doğu mahallesi, "dul kadın" zihniyeti hakim. Çok sevdiğim iki yakın akrabam bile annemin yanına gitmemin beni çok üzeceğini söyleyip kararı bana bıraktı. Bu yüzden ailemin yanı bir seçenek değil. Ya burada babaya yakın olacaklar, ya da kumar oynar gibi bir semt seçip hiç bilmediğimiz bir hayata atılacağız.
Son düzenleme: