Her şey o kadar zor ki artık bu hayatta yaşamak istemiyorum. Neden doğdum neden bu ailede doğdum neden diye hep kendime soruyorum kendimden nefret ediyorum keşke hiç doğmasaydım. Berbat bir ailede doğdum cidden aile içi şiddet vardı. Küçükken dedemlerin evinde sığıntı gibi yaşardık annem resmen evin hizmetçisi gibiydi hep evin işlerini hallederdi. Annemle babam hiç anlaşamazlardı babam hep içki içer bizi döverdi sık sık işi bırakırdı. Aslında baya da para kazanırdı ama bizi hep elaleme muhtaç ederdi. Ev dedemlerimin üstüneydi kira derdimiz bile yoktu ama okula götürürken ne bir simidimiz olurdu ne birşeyimiz. Okula poşetle giderdim çantam yoktu o derece dururumuz kötüydü. Küçüklükten beri hep şiddet gördüm. sırf kuzenimle dışarı çıktık diye abim ispiyonlamıştı ve babam kemerle dövmüştü ve ayaklarıma bile vurmuştu. Hep ezildik daha sonra dedemlerin evinden taşındık ve başka evde kalıyorduk o zamanlarda herşey berbattı şiddet devam ediyordu annemde dövüyordu açlıktan hastanelik bile olmuştum. Babam beni ve abimi gecenin köründe bakkala sigara almaya gönderirdi başımıza hiçbir şey gelir mi diye umursamazdı bile. çöpten yapboz bulmuştum ve alıp cebime attım ama babam gördü ve ben apartmana girince dövdü her taraf kan olmuştu ama biride çıkıp yardım etmedi. Ortaokula geçtiğimizde herşey daha da beter olmaya başlamıştı yine taşınmıştık ama burası daha uzak ve beter bir yerdi. burada tacizlerde başlamıştı hem babamdan hem bir akrabamdan hemde sınıfta tacize uğramaya başlamıştım o kadar çok içine kapanıktım ki kimseye anlatamadım. annem babamın taciz ettiğini görmüştü ama tek yaptığı sakın dokunma olmuştu ama bu babamı durduramamıştı ve bize sık sık dokundu cidden kendimi iğrenç hissediyorum daha sonra boşandılar ve kurtulduk ama bu seferde ergenliğin verdiği şeyle daha çok kendimden nefret etmeye başladım daha çok içine kapanık oldum. tabi ki babam cezada almadı o kadar söyledik ve şikayet ettik ama kimse inanmadı. kimse çocuğuna taciz etmez dediler üstüne üstük biz suçlu olduk. herkes öğrendi kendimi daha berbat hissettim hep bir akrabamla karşılaşsam acaba benim hakkımda ne düşünüyorlar diye düşündüm. lisede kimseye bu olaydan bahsetmedim ve hiçbirşey olmamış gibi davranıyordum ama bu içimi yiyordu ve birkaç kez intihar etmeye kalktım ama bunlar işe yaramadı. annem ve abim bunları farketti ve seni hastaneye yatırırız bak diye tehtid ettiler ben daha çok kendimi suçlu hissetmeye başkadım. evet kendime zarar vermem saçmaydı ama acımı dindirecek başka hiçbir şey bulamıyordum keşke o zamanlar ölseydim. üni zamanına geldiğimde istemiyordum hiçbirşey yapmak hayalim yoktu. sadece özgür olup mutlu bir hayat yaşamak istedim. yabancı diller öğrenip yeni kitaplar okuyup birşeyler öğrensem benim için yeterdi ama istemediğim bir bölümü okudum istememiştim ama ailemide kırmak istemedim ama okula başlayınca daha içe kapanık oldum ve kendimden daha çok nefret ettim çünkü herkes mutlu hayatı yaşıyor ve istediği bölümü okuyor ve ailesiyle güzel vakit geçiriyordu ama ben böyle değildim. okulun birinci senesinde tekrar intihar ettim ve hastaneye yatırıldım ama daha kötü oldu herşey annem akrabalarına ve arkadaşlarına beni anlattı ve insanlar bana yargılayıcı tavırlarla baktı ve ben suçluymuşum gibi oldu. sonra sevgilim oldu ama onlada ayrıldık zaten olmazdı ben kendimi hep özgüvensiz hissettim kendimden çok nefret ediyorum. birkaç işe girdim ama yapamadım çünkü çok çekingen biriyim insanlara kendimi açamıyorum ve çok soğuk kalıyorum. çalıştığım biryerde çok yorucu olduğu için ayrıldım hem asgari ücretti hem iş acayip zordu ellerim bile yanmıştı başka işte ise mobinge uğramıştım, başka girdiğim işte sözlü tacize uğruyordum, öbür işimde işe tek işi ben yapıyordum ve vücudum bunu kaldıramamıştı çıktım. uzun zamandır dikiş tutturamıyorum yani. benim yaşımdaki insanlara bakınca çok imreniyorum neden benimde böyle hayatım olmadı diye. eğer bende onların gibi bir ailede doğsaydım şiddete, tacize uğramasaydım normal yaşamım olsaydı bende mutlu olurdum ama bunların hiçbiri olmadı sonra da herkes benden normal bir hayat yaşamamı bekliyor ama mutlu olamıyorum. ne yaparsam yapayım eski günler hançer gibi sırtımda. inanın yıllardan beri her gün aklımda ölüm düşüncesi var. Bu yaşadıklarımı haketmedim ama neden bunları yaşıyorum. Bu hayata karşı hiçbir umudum yok hiçbir şey yapmak istemiyorum. Ne bir yeni bölüm okumak yada yeni bir mesleğe yönelmek. Kendimi hep başaramayacakmış gibi hissediyorum. Uzun zamandır iş bulamadım diye annem ve abim baskı yapıyor iş bul eğer bulamıyorsan git markete veya temizlik işi yap anca bunları yaparsın diyorlar. Uzun süre depresyondayım onlara da yüzlerce kez söyledim ölmek istiyorum diye ama beni umursamadılar yine boş yapma saçmalama diyorlar. Hiçbir arkadaşım kalmadı hepsini bilerek kendimden uzaklaştırdım çünkü kendimden nefret ediyorum başkalarıyla konuşmak istemiyorum. Kimseye işsiz olduğu söylemek istemiyorum bu beni çok strese sokuyor. Çirkinim kilo aldım iyice beter durumdayım. Hiçbir zaman mutlu olacağımı düşünmüyorum çünkü geçmiş üzerinden ne kadar geçerse geçsin unutulmaz. Bu dünyadan komple yok olmak istiyorum keşke hiç doğmasaydım daha iyi olurdu. Hayatım cehennem gibi