rabbimin verdiği canı ondan başkası alamaz biliyorum sırf O NA olan inancım beni durduruyor.ama dayanacak gücüm kalmadı...eşimle tartışmaktan yıprandım,yoruldum.günlerdir ayrı odalarda iki yabancı gibiyiz zaten.bugün konuşmak istedim ama yine her zamanki gibi sözleriyle canımı çok yaktı.sözleri çok ağır.en sonki tartışmamızda forumdaki arkadaşlar beni haksız bulmuşlardı tepkim fazla olmuş diye.inanın içimde biriktirdiklerimdi onlar.ama artık yer kalmadı.geçen tartışmamızda babamla konuşmuştm beni elaleme rezil etme kızım bir kere daha düşün demişti.o yüzden artık kimseye söylemek istemiyorum.içimden içbir şey gelmiyor.bıktım.küçük bir yerdeyim yardım alabileceğim birileri yok.yolun sonuna gelmiş gibi düşünüyorum............ aklımı kaçırmak üzereyim.evimi terkedeyim, şehri mi, hayatı mı?...............