konunun sadece başlarını okudum,fakat senin başka konulara yaptığın yorumlardan mantıklı bir yapın olduğu belli. Ben sadece kendimden örnek veriyim sana okumak istersen.
fırtınalı bir şekilde başladı evliliğimiz, önce herşeyde kavgalar küslükler. Kızıyodum ama kızgınlığım geçince onsuz nefes alamıyodum. Sonra baktımki ben ailesi ile oturmakdan mutsuzum, dedimki bitti. ya ev tutarsın yada biter. Bana ben ailemi bırakmıycağımı başda söyledim dedi. Peki dedim, o nefes alamıyorum dediğim adamı unuttum sanki 3 günde başka bi aleme dalmış gibiydim. Özgürlüğümün tadını çıkarıyodum. 1 ay sonra geldi çattı mahkeme günü. Çok kararlı bir şekilde çıktım mahkemeye sordu hakim boşanmak istiyomusun evet dedim. Ona sordu o ben karımı seviyorum bi şans dedi. O an sanki yıkıldım,aslında seviyodum ama yine hayatım mutsuz olucaktı biliyodum. Neyse çıktık ordan tabi mahkeme attı. Ertesi gün bana evimizi tutmuştu, istese yapabilirdi daha öncede. He şuan 3,5 yıl geçti üzerinden kucağımda 1,5 yaşında oğlum var. mutluyum yine hayır. Seviyomuyum evet çok seviyorum ama sanki sevgi değil bu yaşadığım alışkanlık. Onsuz yine nefes alamam gibi geliyor ama biliyorum alırım. Gayettde güzel alırım. Zaman bırakmak en güzeli.
Ben artık sorun ettiğim şeyleri yapamadıklarımızı arkadaşlarımla ailemle yada tek yapmaya devam ediyorum. Sadece o hayattan tat alamıyor. Sadece çalışmakla ömrünü tüketiyor. Kendi aileside uyarıyo bende ama o çalışmayı seçiyor. NE kadar sürer bilmem. Ama zaman herşeyin ilacı. İnsan annesini babasını evladını kaybediyorda, hayat bi kaç günde normale dönüyor.
[video=youtube;MTuvFn89wWM]http://www.youtube.com/watch?v=MTuvFn89wWM&feature=kp[/video]