Çok alakasız kaçacak ama, okurken düşüncelerden düşüncelere dalıp gittim. Ben babasız, yalnızca annesiyle büyüyen birisiyim. Tüm ailenin sırt döndüğü, herşeyimle annemin ilgilendiği birisiydim. Öyle çok seviyordum ki, üniv. zamanında şehir dışına okumaya gittiğimde, onu çok özlerim korkusuyla annemi ikna edip onunla beraber gittim. Belki abartılı gelecek ama, arkadaşlarla gezmekten sıkılır, annemle cafede sohbet etmeye bayılırdım. Ne zaman hasta olsa grip dahi olduğunda ona kıyamaz ağlardım ve bana, seni mezun edip ayaklarının üstüne basıyor olarak görmeden bu dünyadan gitmem derken, mezun oldum, bankacı oldum, işe başladım, ve birgün eve geldiğimde...Annemi kaybettim. Çok değil bir kaç ay evelinden bahsediyorum. Evliyim, evde yaptığım her işte annemi hatırlıyorum. Yalnız olduğumda çocuklar gibi anne diyerek ağlıyorum bazen. fotoğraflarına sarılıp dualar ediyorum. Evlendiğim ilk zamanlar, yemek konusunda mütemadiyen sıkıntı yaşıyordum. O zaman annemi arayamadığım için internetten tarif okumak çok dokunmuştu. O sancı, annemi kaybettiğimdeki acıyla eş değerdi. Rabbim anne olan, annesi olan hepinize uzun ve sağlıklı hayat versin...